Tíminn - 20.12.1991, Blaðsíða 13

Tíminn - 20.12.1991, Blaðsíða 13
inn brást? Heyrði þetta undir kirkjuna eða almenn lögreglumál? Átti ekki lög- regluvaldið í landinu að vemda borgar- ana? Þrátt fynr það datt mér í hug að haía fyrst tal af presti, en mundi þá eftir því að í svipinn var prestlaust í mínu prestakalli en nágrannaprestur þjónaði og hafði sjálfcagt æmu að sinna um jól í tveim prestaköllum. Prófasturinn, hugsaði ég. Jafnvel skynugir menn geta þó óhikað tjáð prófasti sálræn vandamái sín. Kirkjunni er ekkert mannlegt óvið- komandi. Ég hringdi til prófasts, bauð góðan dag og gleðileg jól. Hæverskt svar: „Gleðileg jól. Nei, pró- fasturinn er ekki heima, því miður". „Búinn að messa?“ leyfði ég mér að spyrja, því áliðið var dags. Jú, reyndar", en hann væri farinn út fyrir nokkru. — Kristileg samkoma í safnaðarheimilinu og kafíiveitingar hjá kvenfélaginu á eftír. Hann væri þar sjálf- sagt núna og ómögulegt að segja, hve- nær hann kæmi heim. Ekki var þetta til mikils, hugsaði ég sár. Nú sæti prófasturinn sjálfsagt ásamt öðrum Guðsmönnum og træði gúlann af ijómatertu og drykki dísætt súkkulaði með rjómafroðu meðan ég berðist von- lausri baráttu fyrir heiðri mínum og heimilisins við dularfullan óvin. Já, mis- skipt vár kjörum mannanna. Því ætlaði víst seint að linna. Ég koðnaði beinlínis niður og hafði ekki einu inni rænu á að hita mér mið- degiskaffið og fá mér af sveskjutertunni góðu, sem dóttir mín ein hafði gefið mér og beið snyrtilega niðursneidd á rósóttu brauðfati inni í búri. Ég eigraði út, það var rúmlega hálf- rokkið, frost svona í meðallagi, og mán- inn speglaði ásjónu sína í svellunum á eyrunum og ánni. Hreinleiki vetrarins, víðemið og þessi djúpa kyrrð hafði strax góð áhrif. Ég andaði djúpt, tók nokkrar líkamsæfingar — sveiflur, beygjur og fettur bæði um hné, axlir og miðhluta líkamans. Smám saman létti yfir mér. Koma tímar og koma ráð, og allt fer ein- hvem veginn, hugsaði ég og teygaði tært jólaloftið ofan f lungun. Best að vera hughraustur og missa ekki móðinn og vonina. Vonin er þó hálmstráið, sem maður hangir á. Missi maður vonina er maður í sannleika dauður. Ég svipaðist um, datt auk heldur f hug, að ég kynni að sjá álfa. Hér áður fyrr hefði maður notað svona jólaveður til að skreppa á skauta — jafhvel bregða sér bæjarleið, draga í spil, fara í skolla- blindu, feluleik eða bara eitthvað. Tveir bílar með ljósum bmnuðu eftir vegin- um.—Enginn stans og enginn maður á ferð á hefðbundinn, íslenskan máta — ekki einu sinni huldufólk. Ég er einn, og rökkrið þrengir hringinn umhverfis mig. Ég sótti mér vasaljós og labbaði upp í hlöðu, setti ólöglega Ijósahundinn minn í samband til að fá betri birtu. í þessu góða ljósi litaðist ég um. Nóg hey handa hrossum tíl aldamóta, hafði einhver vit- ur maður sagt. Ég legg höndina á stabba, tek tuggu og lykta úr og finn gamalkunna öryggiskennd seytla um mig. Fræ af fullsprottnu vallarfoxgrasi hrynur á gólfið við fætur mér. Ekki væri nú amalegt fyrir mús að eiga sér bú í öðm eins nægtabúri, hugsa ég. Ég fyllist stolti að eiga þvílíkan forða. Við liggur, að ég sveiji þess eið, að koma músinni hingað. Það verða einhver ráð, tauta ég — einhver ráð eins og vant er. Furðu- Iega ánægður kippi ég ljósahundinum mínum úr sambandi og labba heim. Þegar ég opnaði útihurðina mætti músin mér í anddyrinu. Að þessu sinni virti hún mig ekki viðlits en tók á sprett í átt að fatahenginu. Nú er að spýta í lóf- ana, tautaði ég og tek einnig á sprett Skítt með alla músahræðslu. Hér er tækiferið, og nú skal hún sannarlega ekki sleppa. En sökum þess, hve þetta bar óvænt að, hafði ég ekki tíma til að kveikja, en var bara með vasaljósið, og JÓLABLAÐ 1991 mýsla er snör í snúningum, hleypur króka og hringi og beitír ótrúlegri her- kænsku. .Jní skalt nú samt“, segi ég upphátt „Nú skaltu fá að kynnast því hver er húsbóndi hér á heimilinu“. Það er kominn í mig þvílíkur móður, að ég hendist á eftir músinni. Ótrúlega liðug- ur fer ég einnig króka og hringi, sveigi skrokkinn og hvima vasaljósinu. En allt í einu hrasaði ég um gólfrenninginn — stakkst alveg á hrammana og meiddi mig bæði í þumalfingri og hné. Þegar ég brölti á fetur var engin mús, þótt ég kveikti ljósið og leitaði um allt þama hafði þetta auðvirðilega músarkvikindi leikið á mig einu sinni enn. Kannski sat hún nú í öruggu fylgsni og hló — dró mig blátt áffam sundur í háði. Ég fylltist heilagri bræði, steytti hnefa út í loftíð og hrópaði: „Þetta skal verða þér dýrt, ófét- ið þitt Ég skal rétt sýna þér, að þú leikur ekki á heiðarlega bændur. Þegar þú sérð sjálfa lögregluna með axlaskúfa og kylfu, getur verið að þú hættir að hlæja“. Ég hló reyndar sjálfur svo hátt út í þögnina, að ég hrökk við. Ég hökti inn, læsti að mér, þreif símann allt að því ffoðufellandi og hringdi án þess að íhuga málið ffekar. „Er það lögreglan?“ „Lögreglan?". Það var kona sem svar- aði, röddin dálítið mygluleg og gætti undrunar. ,Já, lögreglan", endurtók ég langtum of hávær. „Ég þarf að fá lögreglu og það strax“. „Guð komi tíl“, andvarpar nú konan og er fúll hluttekningar og áhuga. „Varð slys, ofbeldi eða — eða eitthvað enn verra? Með leyfi, við hvem tala ég?“ Þetta æsti mig enn meir. Gat ekki kerl- ingarálftin skilið einföld orð og gefið mér tafarlaust samband við lögregluna. Hingað til hafði ég aldrei sótt neitt til lögreglunnar og var alls ókunnugur á þeim bæ. í flestum meiriháttar stofnun- um var skiptiborð. Því undraðist ég ekki, þó kona svaraði. ,íg er að biðja um lögregluna", endur- tók ég fastmæltur. „Heyrirðu ekki, manneskja, hvað ég er að segja?" „En þetta er ekki hjá lögreglunni", svaraði nú konan auðmjúk og án allrar forvitni. „Þú hefúr hringt í skakkt núm- er“. Svo las hún mér símanúmer lög- reglunnar, og góðfysin í röddinni leyndi sér ekki. Hún lagði á. Þama hafði ég hlaupið illilega á mig. í fyrstu sámaði mér reyndar fljótfemi mín að hafa valið skakkt númer og þó engu síður frekjan gagnvart konu, sem ein hafði sýnt mér samúð f bágbomum kringumstæðum. Ég hafði ekki einu sinni boðið gleðileg jól. Við sjálft lá, að ég hrindi aftur og bæði afsökunar á ffamkomu minni en mundi þá ekki símanúmerið. Ofsi minn rénaði. Ég blátt áfram skammaðist mín og fór að hugsa málið af raunsæi. Auðvitað var fljótfæmi og flan að hringja í Iögregluna, því lán í óláni að hringja í skakkt númer og gefa ekki upp nafn. Án efa hefði lögreglan hlegið að mér og annað hvort talið mig vera með gabb eða beinlínis hafa tapað glórunni. Ofan á allt annað hefði ég ver- ið að háði út um allt, og trúlega blöðin komist í þetta. Ég sá fyrir mér stóra fyr- irsögn á forsíðu: Mús sýnir öldruðum bónda banatilræði. Lögreglan kvödd til. Ég taldi mig einnig heppinn að hafa ekki náð í prófastinn. Sjálfsagt heyrðu svona mál alls ekki undir kirkjuna, reyndar ekki dómsvaldið heldur. Ég komst að þeirri niðurstöðu, að hvorki lög Guðs né manna næðu yfir mýs. Útkoman varð því sú, að ég yrði að bera þetta heimilis- böl einn eins og áður, og varð síst til að bæta sálarástand mitt, sem þó ekki var of beysið fyrir. Ég borðaði iítið og gat með engu móti sofnað þetta kvöld, þó ég læsi faðirvorið æ ofan í æ og reyndi auk þess að telja upp í milljón. Ég bylti mér löðursveittur í rúminu og leið illa. Tíminn 13 Þegar klukkan sló þrjú um nóttina skaut þó allt í einu óvæntri stjömu upp á hugarskjánum. Áfengi. Ég hafði ein- hvem tíma heyrt, og hafði meira að segja eftír sannorðum mönnum, að mýs ættu til að gera sér glaðan dag eins og aðrir, ef kostur væri. En eins og oft vill verða glötuðu þær þá nokkm af varúð sinni og viðbragðsflýti, ættu jafnvel til að enda gleðskapinn með þvf að fá sér blund. Við þessa hugdettu hresstist ég svo, að ég spratt sem stálfjöður fram úr rúminu og dró fram baliantín flöskuna mína með svarta miðanum, sem gaf til kynna, að hér væri ekki um neinn annars flokks vökva að ræða. Þennan drykk hafði ég raunar ætlað mér og góðvini mínum og granna til glaðnings, þegar hann kæmi í hefðbundna jólaheimsókn sína ásamt fjölskyldu. En hvað var að tala um það. Hér varð öllu tíl að kosta. Ég þeyttist um á brókinni og leitaði uppi þrjú grunn ílát. Best gæti ég trú- að, að eitt hefði verið kristall. Þessar dollur hellti ég fleytifullar af skotanum og kom fyrir á afviknum stöðum, þar sem ég taldi óvinarins helst von. Nú hlakkaði beinlínis í mér gömin. Gam- an yrði að sjá frú mýslu rorrandi á rass- inum blind-auga-fúlla. Sá hlær best sem síðast hlær, sagði ég við sjálfan mig og fékk mér hressilega í nefið. Svo bjartsýnn og sigurviss var ég orðinn, að ég át vænan hangikjötsbita og strá- heila Iaufaköku og drakk hvítvín með ósleitilega. Að svo búnu sofnaði ég vært og svaf til hádegis daginn eftir. Ég klæddi mig í skyndi og gaf mér nauman tíma til signingar og veðurat- hugana en fór tafarlaust að huga að músinni. En allt fór sem fyrr. Mýsla sást hvergi. Reyndar var komið allveru- Iegt borð á dollumar. En hvemig sem ég leitaði var engin mús. Þetta var þó meira en lítið einkennilegt. Þoldi mús- arfjandinn svona sterkt áfengi án þess svo mikið sem finna á sér. ÓSKUM LANDSMÖNNUM ÖLLUM GLEÐILEGRA JÓLA OG FARSÆLDAR Á KOMANDIÁRI Þökkum viðskiptin á árinu sem er að líða 3 KAUPSTADUR /MIKIIOIRDUR

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.