Tíminn - 24.01.1992, Blaðsíða 9

Föstudagur 24. janúar 1992
Tíminn 9
Guðrún Þórðardóttir. Böm: Guðný
f. 1956, Halldóra f. 1961 og Þórður f.
1967. S.k. Rósa Jónsdóttir. Börn:
Þórarinn f. 1970 og Ragnhildur f.
1971.
5. Sveinn bóndi í Krossdal, f. 1938,
kv. Helgu Ólafsdóttur. Börn: Ólöf f.
1962, Ingveldur Guðný f. 1965 og
Þórarinn f. 1969.
6. Þórdís bankamaður í Grindavík,
f. 1956 (kjördóttir þeirra, dóttir Ing-
veldar Vilborgar), g. Emi Rafnssyni.
Böm: Örn Eyjólfsson, Rafn og Þór-
arinn Amarsynir.
Guðný og Þórarinn bjuggu alla
sína tíð í Krossdal myndarbúi. Auk
búsins stjórnaði Þórarinn upp-
græðslu á Norðurlandi á vegum
Sandgræðslu ríkisins, síðar Land-
græðslu ríkisins. Við því starfi tók
Sveinn sonur hans eftir hans dag.
Þórarinn var búhöldur góður og
hinn mesti atorkumaður. Vom þeir
feðgar allir miklir veiðimenn og
skorti aldrei matföng. Nógur sprikl-
andi silungur í ánni, endur, gæsir,
rjúpur og selur og mórinn blár af
berjum.
Þau Krossdalshjón vom með af-
brigðum gestrisin. Enginn fékk að
koma í Krossdal nema þiggja miklar
og góðar veitingar. Dugðu engin
undanbrögð og óðara töfraði hús-
freyja ffam hina ótrúlegustu góm-
sæta rétti og allt af fingmm fram.
Alltaf gaf hún sér tíma til að setjast
niður með gestum sínum og spjalla.
Tók hún þá flugið og sagði frá, oft
löngu liðnum atburðum, af ein-
stakri list. Myndrænar og skáldlegar
lýsingar hennar liðu sem myndir á
tjaldi og héldu áheyrendum föngn-
um. Lýsingar vom nákvæmar, engu
smáatriði sleppt, en þó aldrei neinu
ofaukið. Ævinlega var gmnnt á
skopið og hina sérstæðu keld-
hverfsku kímni og frásagnarlist.
Gamlar þjóðsögur úr Hverfinu, vís-
ur og gátur fengu líka að fljóta með.
Sem betur fer skrifaði hún niður
nokkuð af æskuminningum sínum,
sem Þjóðminjasafnið varðveitir, en
ámm saman skrifaðist hún á við
starfsmenn þess og veitti þeim
ómetanlegar upplýsingar um fyrri
lifhaðarhætti og siði í Kelduhveríi.
Guðný mun hafa líkst föður sínum
í skaplyndi og dagfari öllu. Hún var
einstaklega glaðsinna og geðgóð,
einlæg og hreinskilin. Hugurinn
flaug vítt og breitt, hún sá framtíð-
ina í hillingum og var snillingur að
byggja loftkastala. Virtist ekki skipta
máli hvort draumamir vom líklegir
til að rætast, ánægjan var fólgin í
hugarfluginu.
Hún naut þess að hitta fólk og ferð-
ast; var öðmm þræði heimskona, en
undi sér þó aldrei stundinni lengur
að heiman.
Minnisstæðar em stundirnar í stof-
unni í Krossdal, sem var sannarlega
ekki lokuð stássstofa. Þar var löng-
um setið og spjallað, lesið, teflt eða
tekið í spil. Frýjunarorðum og ögr-
unum var skotið miskunnarlaust á
báða bóga í spilamennskunni, allt í
góðu að sjálfsögðu, og menn vom ei
tapsárir.
Eg sé Guðnýju fyrir mér í blóma-
garðinum sínum, vöfðum skraut-
jurtum og trjágróðrí, önnum kafna
við að fegra í kringum sig.
Útför Guðnýjar fór fram frá Garðs-
kirkju laugardaginn 11. janúar sl.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Þórðardóttir
UMFERÐAR
RÁÐ
Vanna Whlte og George Santo Pl-
etro mættu á frumsýninguna á JFK,
mynd Olivers Stone, og vildu þar
með sýna að orðrómurinn um að
hjónabandið væri að leysast upp
ættt ekki við rök að styðjast.
Er hjónabandíð
komið í lag?
Vanna Whíte er frægust fyrir að hafa
stjómaö spumingaþætti í bandarísku
sjónvarpi um árabil og þegið góð laun
fýrir. Ekki er langt um liðið síðan
hún gekk í það heilaga með glaum-
gosanum og veitingahúsaeigandan-
um George Santo Pietro, sem áður
hafði oft sést í fylgd fagurra og
frægra kvenna í samkvæmish'fí
stjamanna.
En þau Vanna og George höfðu
ekki lengi notið hjónabandssælunn-
ar þegar farið var að hvísla um að
ekki væri allt með felldu hjá þeim.
Því var haldið fram að George hefði
blekkt sína heittelskuðu og haldið
því fram að hann væri mun betur
staddur fjárhagslega en raunin væri
og hefði Vanna tekið það óstinnt
upp.
Nú hafa þau verið samhent um að
sýna fólki að víst væru þau ennþá
ástfangin hjón. Til sannindamerkis
mættu þau sæt og sæl á frumsýn-
ingu myndarinnar JFK þar sem vit-
að var að ljósmyndarar fýlgdust með
hverju fótmáli bíógestanna. Þá þótti
það ekki síður sanna ódrepandi ást-
arhug Vönnu þegar fréttin um jóla-
gjöf hennar til eiginmannsins barst
eins og eldur í sinu um kvikmynda-
borgina. Hún keypti silkinærföt í
skærum litum handa honum fyrir
litla 200 dollara!
Bianca D’Aoste kynnir síödegiskjól eftir Coveri.
1991 varár
prinsessanna
tískuheiminum
Helene af Júgóslavíu ber glæsilega fatnað
frá Lecoanet-Hermant.
1991 var ár mikilla umskipta í Evrópu.
Sumum voru breytingarnar til framdráttar,
öðrum til afturfarar. í hópi hinna fyrrnefndu
var fjöldinn allur af eðalbornum prinsessum í
Evrópu en þær nutu skyndilega mikillar eftir-
spurnar — f tískuheiminum.
Fram að þeim tíma höfðu sómakærar aðals-
dömur, sem margar hverjar voru ekki of loðn-
ar um lófana eftir að fjölskyldur þeirra höfðu
verið gerðar útlægar úr herradæmum sfnum,
helst leitað eftir vinnu hjá virðulegum upp-
boðsfyrirtækjum eins og Sotheby’s og
Christie’s. En allt í einu opnuðust augu þeirra
fyrir fyrirsætustörfum og tískukóngarnir
voru meira en fúsir til að taka upp á sína arma
efnilegar stúlkur eins og Kalinu, 18 ára dótt-
ur Búlgaríukonungs, og mágkonu hennar
Rosario (gift Kyril prinsi). Það má líka nefna
Helene af Júgóslavíu, bamabarn Umbertos
fyrrum ftalíukonungs, og Victoire de Bour-
bon Parma. Alexandra af Grikklandi, dóttir
Michaels prins, fær greitt fyrir fegurðina, svo
og Bianca D’Aoste. Allar þessar fegurðardísir
með blátt blóð bera föt frá tískuhúsum Diors,
Coveris og Versaces og láta taka myndir af sér
á stofum ljósmyndara eða í veislum.
En hvers vegna þessi skyndilegi áhugi á
prinsessum í tískuheiminum? Að mati sér-
fræðinga er ástæðunnar að leita í falli komm-
únismans í Austur- Evrópu. Það hafi endur-
lífgað ljómann í kringum aðalsættirnar
gömlu, sem svo sem er nóg af úr þessum
heimshluta. Almenningur taki síðan heils
hugar þátt í leiknum, enda sé þar ágætis
flóttaleið frá óþægilegum veruleika nútím-
ans.
Victoire de Bourbon Parma sýnir fatnað
ítalska tískuhönnuöarins Coveri.