Tíminn - 06.06.1992, Page 16

16 Tíminn
Laugardagur 6. júní 1992
Gömlum manni varð það á að
taka upp seðlaveskið í návist
ungs manns sem var háður
fíkniefnum. Fíklar þurfa stöðugt
að fjármagna neyslu sína með
öllum ráðum og þessi litla
yfirsjón varð gamla manninum
og konu hans að aldurtila.
Þegar Mary Hillbom mætti ekki til
vinnu sinnar á veitingahúsinu þar
sem hún vann sem bakari urðu
vinnufélagar hennar áhyggjufullir.
Ekki aðeins að Mary hefði ekki Iátið
vita af sér, heldur var orðstír veitinga-
hússins, sem var í smábænum Pet-
ersburg í Indiana, að mestu byggður
á frábæru bökunum hennar Mary,
þannig að það var hið versta mál ef
hún mætti ekki.
Hringt var heim til hennar án þess
að svar fengist. Síðan var haft sam-
band við nágranna sem fóru heim til
Mary og eiginmanns hennar, Wiiliam,
til að kanna hvort eitthvað hefði kom-
ið fyrir.
Hjónin myrt á óhugn-
anlegan hátt
Nágrannamir héldu til hússins og
sáu að útidymar vom opnar, en eng-
inn svaraði banki og kalli. Þeir fóm
því inn og komu fljótlega að Mary þar
sem hún lá á stofúgólfinu fyrir fram-
an gasarin. FVrst héldu þeir að hún
hefði orðið fyrir gaseitmn og misst
meðvitund. En við nánari athugun
sást að blóðblettir vom á gólfinu.
Nágrannamir hröðuðu sér út og
höfðu samband við lögreglu sem kom
von bráðar.
Lögreglan fór inn í húsið og í
svefnherberginu fundu lögreglu-
mennimir lík Williams. Aðkoman var
óhugnanleg. Herbergið var atað blóð
og gamli maðurinn hafði verið ristur
á kviðinn.
Réttarlæknirinn sagði að hjónin
hefðu bæði verið stungin til bana og
skurðir á höndum og framhandleggj-
um þeirra bentu til að þau hefðu háð
harða baráttu fyrir lífi sínu. William
bar einnig greinileg merki harkalegra
barsmíða.
Innbrotsþjófar að
verki?
Seinast hafði sést til þeirra hjóna
við messu kvöldið áður. Lögreglu-
mennimir töldu líklegt að þau hefðu
komið innbrotsþjófúm að óvömm
sem hefðu ráðist á þau og myrt
Ekkert í lífi þessara rosknu hjóna
gat bent til annars en að um ástæðu-
laust ofbeldisverk væri að ræða. Þau
vom vinsæl í bænum, virk í kirkju-
starfi og Mary kenndi í sunnudaga-
skóla kirkjunnar sinnar. Safnaðar-
systkini þeirra vom sem þmmu lostin
yfir þessum óhugnanlega glæp og
gátu ekki ímyndað sér hver hefði
hugsanlega getað framið slíkt ódæði.
En lögreglan hafði í hyggju að kom-
Mary og William Hilborn voru fórnarlömb óhugnanlegasta glæps sem lögreglustjórinn haföi séö á 20
ára ferli sínum.
ast að því og lögreglustjóri bæjarins
sagðist aldrei hafa séð óhugnanlegri
glæp á tuttugu ára ferli sínum.
Lögreglan hagaði rannsókn sinni í
samræmi við hugmyndina um inn-
brotsþjófana. Tæknideildin fann risp-
ur á bakdymnum og allt húsið var
grandskoðað í leit að fingrafömm.
Einnig var nálægt vatn slætt til þess
að kanna hvort vopnum eða innbrots-
tækjum hefði verið varpað í það.
Ættingjar hjónanna skýrðu frá því
að þau hefðu ávallt geymt talsvert af
reiðufé í húsinu. Á blóðstokkinni
kommóðu í svefnherberginu fannst
auður blettur sem var í laginu eins og
seðlaveski.
Arangursríkur
fundur
Einnig sögðu þeir frá því að laugar-
daginn fyrir morðin hefðu nokkrir
ættingjar og vinir hjónanna komið
saman til að aðstoða þau við að koma
fyrir miðstöðvarofni. Ungur maður
að nafni Richard Dillon var þar á
meðal. Að verki loknu hafði William
sótt peninga í seðlaveski sitt sem
hann geymdi í kommóðuskúffu. Sagt
var að Richard Dillon hefði veitt því
mikla athygli, en síðan farið ásamt
hinum.
Lögreglan hafði þann vana, er um
erfið mál var að ræða, að halda fund
daglega til að ræða málin, svo allir
vissu hvað væri á seyði. Tveim dögum
eftir morðin var slíkur fundur hald-
inn og þá rifjaði einn lögreglumann-
anna það upp að hann hafði séð Ri-
chard Dillon skammt frá morðstaðn-
um daginn sem morðin voru framin.
Hann mundi þetta er það var rætt að
Dillon hefði verið hjá hjónunum þeg-
ar miðstöðvarketillinn var settur upp.
Lögreglan hélt þegar heim til Dill-
ons til að biðja hann að gera grein fyr-
ir ferðum sínum á morðdaginn.
Húsleit var einnig framkvæmd
heima hjá honum og fundust þá
morðvopnið og fleira sem benti til
sektar hans.