Tíminn - 08.09.1992, Blaðsíða 8

8 Tíminn
Þriöjudagur 8. september 1992
— MINNING
Ingimundur Sigurður Magnússon
frá Bæ
Fæddur 11. september 1933
Dáinn 21. ágúst 1992
Þann 28. ágúst s.l. var til moldar bor-
inn Ingimundur Sigurður Magnússon
húsasmíðameistari, en hann lést 21.
ágúst eftir skamma en stranga sjúk-
dómslegu. Andlát Ingimundar er nán-
ustu samverkamönnum mikill harm-
ur, enda fellur hann frá langt um aldur
fram, 58 ára gamall.
Ingimundur var fæddur 11. septem-
ber 1933 að Reykhólum í Austur-
Barðastrandarsýslu. Að honum stóðu
vestfirskar ættir, en foreldrar hans voru
Magnús Ingimundarson, hreppstjóri
og bóndi í Bæ í Reykhólasveit, og Jó-
hanna Hákonardóttir frá Reykhólum.
Bær stendur í þjóðbraut, svo sem þeir
þekkja er um Barðastrandarsýslu fara.
Þar hefur sama ættin búið í hartnær
eina öld og búið vel og í margbýli.
Rómuð er gestrisni bænda í Bæ og
margur ferðalangur hefur lagt leið sína
þangað á liðnum árum og áratugum.
Sem unglingur stundaði Ingimundur
nám í Héraðsskólanum að Reykjum í
Hrútafirði og lauk handavinnukenn-
araprófi frá Kennaraskóla íslands 1953.
Næst lá leið hans til Vestmannaeyja til
vinnu og náms. Hann lauk námi í
húsasmíði frá Iðnskólanum í Vest-
mannaeyjum 1955, en 1963 öðlaðist
hann meistararéttindi í þeirri grein.
Upp frá því stóð hann fyrir byggingu
margra stórhýsa víða um iand. Má þar
nefna skólahús að Reykjum í Hrúta-
firði og að Reykhólum. Samhliða nám-
inu í húsasmíði kenndi Ingimundur
við gagnfræðaskóla Vestmannaeyja.
Frá árinu 1958 kenndi hann við Hér-
aðsskólann í Reykjanesi við ísafjarðar-
djúp, en skólastarf var Ingimundi löng-
um hugleikið og hæfni hans til að um-
gangast unglinga rómuð.
Þó svo Ingimundur stundaði nám og
störf víða, átti hann þó löngum lög-
heimili í Bæ. Hann gerðist bóndi í Bæ
og reisti sér nýbýlið Hábæ. Eins og við
er að búast, búnaðist Ingimundi vel í
nábýli við frændur sína, en auk bú-
skapar stundaði hann smíðar. Eins og
áður er vikið að, var Ingimundur kom-
inn af hreppstjóraætt. Því lá beint við
að hann tæki við hreppstjórastarfi í
sveitinni. Þá gegndi hann fjölda trún-
aðarstarfa, meðal þeirra var hann um-
boðsmaður skattstjóra í Reykhólasveit.
Kona Ingimundar var Sjöfn K. Smith,
dóttir Sverris Smith loftskeytamanns,
sem lengi starfaði hjá Ríkisskipum.
Þau gengu í hjónaband 25. júlí 1959.
Um brúðkaup tvíburabræðranna Ingi-
mundar og Hákonar var skrifað í Tím-
ann og til myndarbrags og höfðings-
skaparins tekið. Böm þeirra hjóna eru
fjögur: Magnús, Laufey, Sverrir og
Hjördís. Barnabömin em sex; það
yngsta, sonur Sverris, fæddist 13. ágúst
sl. eða rúmri viku fyrir andlát afa síns.
Sá drengur var skírður Ingimundur í
höfuð afa síns, en eins og Ingimundur
sagði skömmu áður en hann dó: „Þeir
em búnir að endumýja mig héma."
Snemma árs 1984 réðst Ingimundur
til starfa hjá fjármálaráðuneytinu, nán-
ar tiltekið Fasteignum ríkissjóðs. Á
þeim átta ámm, sem frá em liðin, hef-
ur hann, að öðmm ólöstuðum, átt
meiri þátt í því að færa umsjón með
fjölmörgum húseignum ríkisins til
betri vegar. í umsjá stofnunarinnar em
nú milli 100-200 húseignir um allt
land og lætur nærri að þörf er á árvekni
til þess að halda eignum við og forða
því að tönn tímans setji ótímabært
mark á þær. Það er ekki ofsögum sagt,
að Ingimundur lagði metnað í smekk-
vísi og hagsýni þegar hús vom endur-
bætt. Hann lagði sig einnig ávallt fram
um að eiga góða samvinnu við húsráð-
endur, enda skildi hann þýðingu þess
fyrir það starf sem hann rækti með svo
miklum ágætum.
Það var einkennandi fyrir Ingimund
að hann vandi ekki komur sínar í fjár-
málaráðuneytið að ástæðulausu. Hann
leysti jafhan verkefni sín í góðri sam-
vinnu við samverkamenn í stjóm Fast-
eigna ríkissjóðs eða ráðuneytinu. Það
var því af annarri ástæðu sem þorri
starfsmanna fjármálaráðuneytisins
kynntist Ingimundi svo vel sem raun
varð á. í nokkur ár hafa starísmenn
tekið sig saman og plantað trjám í
gróðurreit austur í sveitum. Það skipu-
lagði Ingimundur öðmm fremur og
undirbjó. í þessum ferðum hafa jafnt
fullorðnir sem böm tekið þátt og notið
forystu hans og vináttu. Það er því
skarð fyrir skildi þegar fjármálaráðu-
neytið sér á bak svo ágætum starfs-
manni sem Ingimundur var, sem og
starfsmenn félaga sínum. Handaverkin
munu þó halda minningu hans á lofti
um ókomin ár.
Um miðjan júní sl. sáust þess engin
merki að Ingimundur gengi ekki heill
til skógar. Þá komu starfsmenn ráðu-
neytisins og Fasteigna ríkissjóðs sam-
an til gróðursetningar. Nokkm síöar
fékk hann staðfestingu þess að hann
væri haldinn illkynja sjúkdómi, sem
erfitt kynni- að reynast að ráða við.
Þessum tíðindum tók hann af æðm-
leysi og ræddi veikindi sín eins og
hvem annan hlut sem að höndum bæri
og menn fengju ekki við ráðið. Eins og
hann sagði, þá ráða forlögin því, en
ekki ég eða þú, hvað að höndum ber. Til
hinstu stundar hélt hann þeim ein-
staka eiginleika að tala um alvömmál,
starfið eða gamanmálefhi af sömu yfir-
vegun og ætíð. Það var hans háttur að
telja mönnum kjark, fremur en draga
úr.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu, böm-
um, bamabömum og öðmm ættingj-
um dýpstu samúð fyrir hönd sam-
verkamanna Ingimundar í fjármála-
ráðuneytinu og við minnumst hans
sem góðs drengs og félaga.
Magnús Pétursson
Það er með miklum söknuði og trega,
sem ég sest niður og skrifa þessar línur
sem hinstu kveðju mína til frænda
míns, vinar og lífstíðarleiðbeinanda,
Munda frænda, eins og ég ávallt kallaði
hann.
Ég átti því láni að fagna sem ungur
föðurlaus hnokki að fá að halla höfði
mínu að traustu brjósti þessa elskulega
frænda míns. Þau bönd, sem þá bund-
ust með okkur, hafa aldrei brostið frá
þeirri stund.
Á þeim níu summm, sem ég naut þess
að dveljast hjá afa mínum, Magnúsi
Ingimundarsyni frá Bæ í Króksfirði,
var Mundi ævinlega ímynd hins dug-
lega, kraftmikla frænda, sem allan
vanda leysti. Hann var hamhleypa til
vinnu og óvæginn sjálfúm sér að leggja
á sig langan vinnudag, sem verkin köll-
uðu á hverju sinni.
Þegar hann kvæntist sinni elskulegu
eiginkonu, Sjöfn Smith, átti ég síðan
því láni að fagna að eiga með þeim átta
sumur á þeirra bráðmyndarlega heim-
ili, eftir að þau hófu búskap.
Margt verkið var unnið og mörg mál-
in rædd og ávallt lagði hann metnað
sinn í að dugnaður, heilindi og rétt-
mæti væm í hávegum höfð. Hand-
leiðsla hans var einstaklega uppbyggj-
andi og leiðandi.
Hann hafði lag á að skilja mann alltaf
eftir hugsandi og metandi þau mál,
sem vom uppi á pallborðinu á hverjum
tíma. Þróa þau og þroska í eigin brjósti
og komast að sjálfstæðri niðurstöðu.
Ávallt hefur frændi minn verið mér ná-
kominn og hugleikinn. Hann hafði
sterkan persónuleika, sem var einstak-
lega gefandi til eftirbreytni, hlaðinn
festu, tryggð og trausti. Hann sleppti
aldrei af mér sinni styrku hendi. í
bland við hans yfirvegaða yfirbragð var
ávallt stutt yfir í góðlátlega glettni og
jafnvel snefil af stríðni, sem gerði sam-
skiptin og samvemna með honum æv-
inlega svo skemmtilega.
Mundi sinnti ávallt öllum þeim mál-
um, sem honum hafa verið falin, af
kostgæfni. Bæði fyrr og síðar. Orðspor
hans sem bónda, kennara og hrepp-
stjóra, svo eitthvað sé nefnt, talar sínu
máli. Hann hafði mannkosti, sem eftir-
sóknarvert er fyrir hvem mann að ná
að líkjast. Ég kveð þennan góða vin
með miklum söknuði.
Elsku Sjöfn, Maggi, Laufey, Sverrir og
Hjördís. Guð gefi ykkur handleiðslu og
styrk í sorg ykkar. Það er stór hópur
frændsystkina og vina, sem myndar
þann kærleikshring sem er með ykkur
á þessari örlagastund.
Magnús C. Friðgeirsson
Mig langar að minnast með fáeinum
orðum ástkærs móðurbróður míns,
Ingimundar Magnússonar húsasmíða-
meistara og fyrrverandi bónda og
hreppstjóra frá Bæ í Reykhólasveit.
Hann andaðist í Landspítalanum hinn
21. ágúst s.l. eftir stutta en stranga
sjúkdómslegu, einungis tæplega 59 ára
gamall.
Á bemsku- og unglingsárum mínum
naut ég þess, sem núorðið heyrir til
forréttinda hjá borgarbömum, að
dvelja öðru hverju á sumrin á fjöl-
mennu sveitaheimili móðurfólks míns
í Bæ í Reykhólasveit. Afi minn, Magnús
Ingimundarson, bjó þar fram til ársins
1959, er synir hans tóku við búi og
stofnuðu síðan tvö nýbýli. í Bæ var á
þessum tíma ættarheimili af gömlu
gerðinni, þar sem vom saman komnir
þrír og fjórir ættliðir stórrar, kærleiks-
ríkrar fjölskyldu. Auk þess var jafnan
fjöldi vina og gesta, ungra og aldinna,
til lengri og skemmri dvalar. Þama var
engin lognmolla eða iðjuleysi og enga
niðursoðna afþreyingu þurfti til þess
að hafa ofan af fyrir bömum og ung-
lingum.
Það var ekki ónýtt fyrir okkur systra-
bömin, sem að staðaldri dvöldum í Bæ
á sumrin, að eiga að sex móðurbræður,
sem skemmtu okkur, dekmðu og
vemduðu, hver á sinn hátt. Margar
Ijúfar minningar á ég frá þessum æsku-
ámm um frænda minn, Ingimund eða
Munda, eins og ættingjar og vinir
nefndu hann jafnan. Margar vom ferð-
imar á heyvögnum, traktomm, jepp-
um og vömbílum; minningar, sem em
svo ríkur þáttur í æskumyndinni og
sveipa hana ævintýraljóma.
Mundi var einstaklega hlýr og bam-
góður. Rík ábyrgðartilfinning var hon-
um íblóð borin og lét hann sér sérstak-
lega annt um öryggi okkar og velferð
alla. Hann gat einnig verið strangur og
ákveðinn á svip, þegar ærsl og prakk-
arastrik gengu úr hófi fram og skakka
þurfti leikinn. Gmnnt var þó jafnan á
hans eigin gamansemi og glaðværð,
því oft sáum við svipinn breytast, þegar
hann sneri sér undan.
Á unglingsámm mínum urðu síðan
kynnin af frænda mínum nánari og
mér urðu betur Ijósir mannkostir
hans. Vorið, sem ég fermdist, buðu
hann og eiginkona hans, Sjöfn Smith,
mér að dvelja sumarlangt á myndar-
legu heimili þeirra í Hábæ, en það ný-
býli stofnuðu þau frá Bæ. Fyrir mér var
þessi sumartími einstaklega ánægju-
legur, enda viömót hjónanna beggja og
barna þeirra þannig, að ekki gat mér
dulist að ég var velkominn á heimili
þeirra. Ég tel mig síðan hafa búið að
ýmsu því, sem ég lærði undir vemdar-
væng frænda míns í þennan skamma
tíma. Ég var kominn á þann aldur, að
tímabært var orðið að kynnast alvöru
lífsins með meiri þátttöku en áður í
hinum léttari sveitastörfum. Engum
manni hef ég kynnst á lífsleiðinni, sem
haft hefur betra lag á því vandasama
verki að segja unglingum til við vinnu.
Það var hvorki gert með skömmum né
væli, heldur með þeirri notalegu festu
og yfirvegun, sem einkenndi hann svo
mjög, ásamt skýrri leiðsögn og hvatn-
ingu. Ávallt lét hann í ljós, að hann
kunni að meta vel unnið starf. Sjálfur
var hann vinnusamur með afbrigðum,
þrekmaður mikill, en vandvirkur þó.
Honum voru gjaman falin mannafor-
ráð og þeir, sem störfuðu með honum
eða undir stjóm hans, hrifust ósjálfrátt
með.
Meðfram búrekstri stundaði Mundi
jafnan mörg önnur störf, svo sem vöru-
bílaakstur, kennslu og húsasmíði, en til
alls þessa hafði hann lært. Jaftíframt
gegndi hann embætti hreppstjóra og
ýmis önnur trúnaðarstörf vom honum
gjaman falin. Réð þar ekki persónuleg-
ur metnaður hans, heldur það mikla
traust, sem hann ávann sér með vönd-
uðum störfum sínum og hreinskipt-
inni framkomu í hvívetna. Hann mátti
í engu vamm sitt vita.
Eftir að frændi minn hætti búskap og
fjölskyldan fluttist búferlum til Sel-
tjamamess, stundaði hann fyrst at-
vinnurekstur sem húsasmíðameistari,
en réðst síðan sem forstöðumaður hjá
Fasteignum ríkissjóðs. Þá sem fyrr
héldust náin vinabönd milli fjölskyldu
hans og foreldra minna og eiga þau
honum margan góðan greiða að þakka.
Við atvinnu sína hér syðra átti hann
einnig samstarf við föður minn og
bróður, sem báðir em húsasmíða-
meistarar. Reyndist hann þeim í því
sem öðm drengur góður. Samskipti
mín við frænda minn og fjölskyldu
hans hafa í seinni tíð að vísu ekki verið
eins tíð og í sveitinni fyrr á ámm. En
fagnaðarfundir voru það ávallt, þegar
við hittumst. Ég fann, að frændsemi
hans hafði í engu breyst. Handtakið var
ennþá jafn þétt og hlýtt, greiðviknin og
höfðingslundin ennþá söm.
Um leið og ég þakka frænda mínum
samfylgdina, sendi ég eiginkonu hans,
bömum, tengdabömum og bamaböm-
um mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið guð að blessa minningu hans.
Guðlaugur Stefánsson
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Bríem)
Föstudaginn 21. ágúst sl. lést Ingi-
mundur móðurbróðir okkar í Land-
spítalanum eftir stutt og erfið veikindi.
Hann fæddist á Reykhólum í Austur-
Barðastrandarsýslu 11. september
1933, sonur hjónanna Jóhönnu Há-
konardóttur og Magnúsar Ingimund-
arsonar, bónda og hreppstjóra að Bæ í
Króksfirði; þau em bæði látin.
Mundi, eins og hann var kallaður, ólst
upp að Bæ í stómm systkinahópi.
Hann kvæntist 25. júlí 1959 eftirlifandi
konu sinni, Sjöfn K. Smith, dóttur
hjónanna Laufeyjar og Sverris Smith
loftskeytamanns. Þau eignuðust fjögur
böm, sem em: Magnús, og á hann fjög-
ur böm; Laufey; Sverrir, sem á tvö
böm; og Hjördís, sem enn er í heima-
húsum.
Minningar um ótal yndislegar sam-
vemstundir með Munda em okkur of-
arlega í huga á þessari stundu. Við
systkinin vomm öll okkar uppvaxtarár
á sumrin að Bæ, þar sem við tengd-
umst sterkum böndum frændfólkinu;
því var Mundi okkur kærari en móður-
bróðir. Alltaf tók hann á móti okkur
með opinn faðminn og brosinu sínu.
Þær vom margar stundimar sem við
áttum á heimili Sjafnar og Munda eftir
að þau hófu búskap að Bæ. Nú, þegar
kveðjustundin er mnnin upp, viljum
við þakka þá alúð og kærleika sem
hann hefur alla tíð sýnt okkur.
Elsku Sjöfn mín og böm, við viljum
biðja Guð að styrkja ykkur í sorg ykkar.
Blessuð veri minning hans.
Farþúífríði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fgrir allt og allt.
Gekkstþú með Guði,
Guðþérnúfglgi,
hans dgrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Jóhanna, Hrefna og Salóme
Friðgeirsdætur
Fleiri minningargreinar um Ingimund
S. Magnússon munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Ásdís Vídalín
Kristj ánsdóttir
Fædd 3. desember 1918 — Dáin 28. ágúst 1992
Ég krgp á kné og Guð þig bið
að móðir mín fái eilífan frið
Nú fjölskgldan í djúpum harmi,
eirðarlaus með tár á hvarmi,
og þjáningar heimsins séu að baki, því missirinn er afar mikill,
gegmir hana og við henni taki. ef brotnar svona lífsins Igkill.
Því hún á aðeins skilið það besta, En minningar margar eftir eru
guðhrœdd og gæðakona hin mesta, um samverustundir og góða veru,
sem unni öllu fógru og góðu, eftirminnilega daga og nœtur,
veikburða, fátæku, litlu og stóru. minningamar, mamma, glja hjartarætur.
HJ.