Tíminn - 20.08.1994, Blaðsíða 8

8
Laugardagur 20. ágúst 1994
Árum saman haföi
faöir þeirra misþyrmt
og ógnaö systkinun-
um ungu. „Þaö hlaut
aö koma aö þessu
einhvern tíma,"
sagöi móöir þeirra
seinna.
Frá morbstabnum.
Föðurmorö
systkinanna
Líkgrafarinn var í besta
skapi. „Loksins er eitthvað
um aö vera í þessu krumm-
askuöi okkar." Ekki haföi þaö
oft borið viö aö hann þyrfti aö
jaröa fórnarlamb morðingja í
bænum Bruck í Oberpfalz-hér-
aöi í Þýskalandi. Svo bættust við
allir fréttamennirnir. Enda
þurfti grafarinn að hressa sig á
bjór og líkjör í „Ráðhúskjallar-
anum", knæpu bæjarins.
„Þaö er ekki hægt að segja að
bæjarbúar felli eitt einasta tár
yfir Erwin Bindl," sagði veit-
ingamaðurinn á kránni. Hinn
látni átti ekki marga vini. „Þetta
var sannkallaö hörkutól." Svo
mikið hörkutól, að tvö elstu
börn hans höfðu í langan tíma
ráðgert með sér að ráða hinn
hataba föður af dögum, eins og
þau játuðu seinna í yfirheyrslu
hjá lögreglunni. Of lengi hafði
hinn 38 ára gamli Bindl haldið
fjölskyldu sinni í heljargreip-
um, lúskrað á börnunum, hald-
ið framhjá eiginkonu sinni,
Renate, og gortað af því ofan í
kaupið í bænum, sem telur um
4000 íbúa.
Hann á að hafa hótab syni sín-
um Markúsi, 15 ára: „Ef ég sé
svo mikið sem eina slaka ein-
kunn í einkunnabókinni þinni,
skal ég drepa þig." Um það var
veitingamaðurinn viss í sinni
sök: „Þetta var dropinn sem
fyllti mælinn."
Moröib ákvebib
Mánudaginn 22. janúar 1990
kom Markús, sem var nemi í
byggingariðn, heim til sín og
var þess fullviss að hafa fengib
fjóra, sem er lægsta einkunn, á
miðsvetrarprófi í skólanum.
Þótt þessi einkunn myndi ekki
hafa nein skaðleg áhrif á nám
hans, ráðfærði hann sig samt
við systur sína, Manuelu, 17
ára. Skömmu ábur haföi hún
orðib aö þola misþyrmingar
föður síns. Hún hafbi komið
heim, og þá hafbi Erwin Bindl
rifið í hár hennar og sparkað í
hana af hatursofsa þar til hún lá
grafkyrr. Nú ákvábu systkinin,
að næsta miövikudag skyldu
þau liggja í launsátri fyrir fpð,-
trrnum og bínda' enda á þján-
SAKAMÁL
ingar sínar.
Erwin Bindl var örorkulífeyris-
þegi. Hann hafði lent í bílslysi
þremur árum áður og hafbi
misst mikinn mátt úr fótunum.
Áður hafði hann verið krana-
stjóri. Það hafði verið draumur
hans ab aka stórum vöruflutn-
ingabílum. „Þegar hann var að
skvetta í sig á knæpunni á
kvöldin," sagði einn kunningi
hans, „sló hann aftur og aftur á
bæklaða fótleggi sína og hvarf
inn á draumalendur."
í raunveruleikanum varð Er-
win þó að láta sér nægja að sitja
í farþegasætinu. Annað slagið
brá hann sér til Frakklands og
Sviss. Þaö gerði hann einmitt
daginn áður en hann átti að
deyja. Börnin urðu að fresta fyr-
irætlun sinni um einn dag.
Loks á fimmtudag, skömmu
fyrir hádegi, yfirgaf Erwin Bindl
fábrotið hús sitt viö Bahnhofst-
rasse 22. Hann settist upp í ap-
pelsínugula sendiferbabílinn
sinn og hélt til býlis síns fyrir
utan bæinn. Þar átti hann tvo
hesta, tvo hunda og aragrúa af
hænsnum. Dóttir hans og sonur
biðu í bárujárnskofanum, þar
sem þau vissu ab faðir þeirra
geymdi riffil með lítilli hlaup-
vídd af Winchester-gerð. Erwin
Bindl haföi oft sýnt syni sínum
hvernig átti ab meðhöndla skot-
vopnið.
Börnin földu sig á bak við hey-
bagga, þegar fabir þeirra opnabi
dyrnar. Á sama augnabliki skaut
Markús, eftir eigin framburði,
hinn hataba föður í kviöinn. Er-
win Bindl gat staulast fimm
metra áfram, en þá hæfði hann
annað skot. Þegar hann lá hel-
særður í svaðinu fyrir framan
kofann, hlóð Markús riffilinn
tvisvar og skaut föður sinn í
gagnaugað og hnakkann. Ab
verknaðinum loknum héldu
systkinin heimleiðis og hringdu
á lögregluna. Þau höfðu fundið
föbur sinn, skotinn mörgum
sinnum,, fydt. frarpan býlið,
.‘&feðl>ty&iþe\á,V.7>\\V,\\V,V
Grunsemdir og
játning
Rannsóknarlögregluna fór fljót-
lega aö gruna margt. Þeir spurðu
Manuelu, hvernig hún gæti vit-
aö ab faðir hennar hefði verið
skotinn mörgum sinnum, því
að vib lauslega athugun var að-
eins hægt ab sjá marblett á
gagnauganu. Og hvers vegna
hafði Markús skrópað í skólan-
um þennan dag og Manuela
ekki mætt í vinnu sína í ali-
fuglakjötbúð?
Systkinin urðu æ meira tvísaga.
Þá gerði Markús játningu. Hann
var búinn að undirbúa þetta
lengi. Fabir hans hafði veriö
„uppstökkur, ranglátur og
hrottafenginn" gagnvart hon-
um. Honum hafði oft verið refs-
að með höggum fyrir eitthvað,
sem hann hafði ekki gert. Systir
hans gat oft ekki hlaupið vegna
marbletta, sögðu fyrrverandi
skólafélagar. „Krakkarnir máttu
ekkert, oft heyrbust ópin í þeim
yfir til okkar," sögðu nágrannar.
En enginn haföi aðhafst neitt.
„Vib þekktum fólkib varla. Vib
heilsuðumst, annað ekki,"
sögðu nágrannarnir. Og þó að
allur bærinn hafi talað um,
hvemig Erwin Bindl fór með
fjölskyldu sína, vill nágranna-
fólkiö ekkert af því vita. „Það
var hans einkamál."
í líkræðu sinni yfir Erwin Bindl
fórust prestinum Josef Háring
m.a. svo orð: „Hversu mikib
hatur og örvænting hefur ekki
safnast upp, fyrst komið gat til
þessa ofbeldiseldgoss? ... Voða-
verk hefur verið framið. Fólk,
kornungt fólk, hefur orðið upp-
víst að ódæði, þó enn sé ekki
ljóst í hversu miklum mæli sök-
in lá hjá föður þeirra."
Ekki einu sinni presturinn fór
fögrum orðum um hinn látna.
Hann lét sér nægja að segja að
Bindl hefði ávallt sinnt starfi
sínu sem kranastjóri „svo
vinnuveitandi hans gat verið
ánægður með hann".
Eftir hib alvarlega umferðar-
slys, sagði fólk, hafbi Erwin
Bindl breyst. Hann var haldinn
, ofsóknarhugrnyndum. Ef hann
,’léAtí í' btð^séhhu á kránni.
Erwin Bindi.
skeytti hann seinna reglulega
skapi sínu á fjölskyldunni. Þá
rébst hann hamstola af bræði
með hækju sinni á börn sín.
Manuela sagbi vib lögmann
sinn: „Ef pabbi væri ennþá á lífi,
yrði þess sennilega skammt að
bíða að hann sæti hér, í stað
okkar, því hann hefði örugglega
einn daginn gengiö af okkur
dauðum."
Eigingjarn og ótrúr
Erwin Bindl var sjúklega af-
brýðisamur vegna hinnar lag-
legu dóttur sinnar. Ef hún kom
ekki heim nákvæmlega á tilsett-
um tíma, fór hann út að leita ab
henni. Og ef hann fann hana,
barði hann hana. „Ég var alltaf
barin tvisvar til þrisvar sinnum í
viku síðustu árin," sagbi Manu-
ela. Hefbi hún leitað á náðir yf-
irvalda, sagði hún, „heföi pabbi
drepið mig."
Þótt Erwin Bindl hefði lágar ör-
orkubætur, var hann óspar á
þær — þó ekki við konu sína og
bömin fjögur. Hann átti stórt
mótorhjól, tvo bíla, tómstunda-
býlið og „fjölda ástkvenna".
„Renate Bindl vissi um hinar
konurnar," sagði ein vinkona
Jiennar.. „En. hún ,gat .ekkert
gett. Ef hún kvártaði, fór áílt.í
háaloft. Erwin ríkti eins og sol-
dán á heimili sínu. Aðrir fengu
ekkert, hann hélt öllu fyrir sig."
Renate hjálpaði til við elda-
mennsku, þegar haldnar voru
hátíðir í bænum, svo ab börnin
fengju eitthvað að borða.
Það féll henni greinilega illa að
þurfa að ganga í fararbroddi
syrgjenda á eftir líkkistunni.
Nokkrir ættingjar komu og
næstum þrjú hundruð forvitnir
áhorfendur. Nokkrir kvöddu Er-
win Bindl hinstu kveðju klædd-
ir flugmannajakka og rifnum
gallabuxum. Renate Bindl
skýldi andliti sínu með kragan-
um á loðkápunni sinni.
„Hvenær losna börnin í fyrsta
lagi úr gæsluvarðhaldinu?"
spurði hún, þegar allt var um
garð gengiö. Hún stendur á því
fastar en fótunum ab hafa ekk-
ert vitað um ráðagerðir barna
sinna. „En ég get skilið börnin
mín, hann var búinn að berja
þau svo mikið. Einhvern tíma
hlaut að koma að þessu." En
hún var þeim ekki reib: „Ég vil
að sem best rætist úr fyrir
þeim."
Þegar grein þessi var skrifuð, í
febrúar 1990, höfðu Markús og
.Manuela Bindl enn ekki komið
.fyrir rétt. ..'. ■