Tíminn - 23.09.1995, Blaðsíða 14

14
Laugardagur 23. september 1995

Hagyrðinaaþáttur Syrtir ab Eykkot nú vegur — eöa hvaö — öllum dyggðum sönnum. Sjálfgefið að sauma að stórreykingamönnum! A.B.S. Sannleikssnilld Við veiðitólin tryggð hann batt, títt í hylinn kíkti. Um afla hinna ei sagði satt, en sína snilld hann ýkti. ÓÞ Sami yrkir um fall úr hreppsnefnd: Út úr hreppsnefnd fíflið féll, fáum þótti skaði. Nú má eftir napran skeil norpa í eigin svaði. Þegar ráðherra Kínaveldis neitaði að stíga fæti í höf- uðból Reykjavíkur í sumar, orti ÓÞ: Enn er í Höfða illa reimt, þar andar hins liðna sprikla. Kínverjann hefur kannski dreymt kommaskelminn mikla? Búaríma Eigendur kinda og kúa, kvalara vesœlla hjúa, nauðgandi flengjendur frúa í fornöld þeir kölluðu „búa". í nútíð þann gagnslausa grúa, þá grimmu og siðlausu búa, sem heimsbyggð með hátekjum kúga úr hálsliðnum aetti að snúa. Þeir lífsþrótt úr landsmönnum sjúga, á landið þeir sauðkindum hrúga, en hrœddir í felur þeir flúa effólkið ei lœtur sig kúga. Þótt kvelji mig leti og lúi, þótt lítið á Brussel ég trúi, í felur þótt smeykur ég smjúgi smíða ég leirmuni Búi. Hringhend bullhenda Kom ég í Glerborg og gatan var auð — Geirfinnur þverböndin pússar. Sátu í herbergi borðandi brauð Bosníu-Serbar og Rússar. Þetta vel orta bull verða síðustu orð Búa í þættinum að þessu sinni, en við munum njóta orðkynngi hans enn betur síðar. Pétur Stefánsson þakkar Aðalbirni Úlfarssyni vís- una sem birtist í þættinum 9. september: Þakka hrósið það ég má, þessu skaltu trúa. Langt ég á í land að ná Ijóðagáfum Búa. Sami höfundur sendir vísu um þörf sína til að yrkja: Líkt og skáldin skrifa sögur skrúðmálugir hverja stund, eins þarfég að yrkja bögur, enga þó að gleðji lund. En Pétur og aðrir hagyrðingar skulu sannfærðir um að vel ort vísa gleður marga lundina og enginn efast um að hagyrðingar njóta þeirra stunda sem þeir banga saman vísu. Hér í þættinum er ekki alltaf jafnvel ort og er ekki laust við að sumir kvarti yfir því að birtur sé kveð- skapur sem varla eigi erindi á blað. En því er til að svara, að mörgum þykir gaman að sjá vísukorn eftir sig á prenti og er ekki ástæða til að svipta menn þeirri ánægju. Og minna þætti varið í góðan skáld- skap, ef ekki væri samanburður við minni spámenn. Umfram allt, haldið áfram að yrkja og senda til birt- ingar.
Botn sr og vísur sendist til Tímans Brautarholti 1 105 ykjavík P.s. SKRIFIÐ GREINILEGA
„ „ ..... J
Glæsilegir fylgihlutir
og skinnkápur
JPZsrjw Heibar
Jónsson,
& \ snyrtir,
svarar
% spurninqum
lesenda
Hvemig
á ég ab
vera?
Háir og mjóir
hcelar eru
áberandi í
haust.
Demantar eru fremur tii oð geyma
í bankahólfum en til ab bera utan
á sér.
Skrautib í dag er fremur efnis-
miklir fylgihlutir, en rándýrir
skartgripir. En góbmálmar og eb-
alsteinar eru samt alltaf klassískir.
Svonefndir fylgihlutir eru órjúf-
andi þáttur tískunnar og þeir
koma og fara eins og kjólasídd og
axlapúöar. En fylgihlutirnir eru
einnig klassískir og eiga þá alltaf
viö. Skartgripir úr eöalmálmum
og dýrum steinum fara seint úr
tísku, en þeir eru ekki bornir eins
mikiö og áöur. Skartgripir úr öör-
um efnum eru mikiö notaöir og
eins eykst fjölbreytni hvaö varöar
töskur og hanska og sitthvaö
fleira, sem telst til fylgihluta, sí-
fellt.
Ný efni og ný hönnun er þaö
sem gerir tískuna fjölbreytta og
þótt oft sé dregin upp mynd af
gamalli fatatísku í því sem er há-
tíska hverju sinni er ávallt um
einhverjar breytingar áð ræða,
því hver hönnuður hefur sinn stíl
og ræöur smekk og fatavali þess
breiða fjölda sem ekki vill veröa
gamaldags og púkó. En svo er
stundum í tísku að vera gamal-
dags og púkó og þá er það ekki
hallærislegt, .heldur hátíska.
Um síðustu helgi svaraði Heiö-
ar sígildri spurningu um haust-
tískuna og upplýsti þá einkum
um fatnað. í framhaldi af því er
hann spurður um fylgihlutina.
Hafa þeir breyst og þá hvernig, og
spurningin er hvernig á ég aö
vera í vetur?
Tískugripir ekta, en
úr óhefóbundnum
efnum
Heibar: Glæsileikinn er mikill í
skartgripum og fylgihlutum. Hæl-
ar eru mjóir og mjög háir og skó-
tauið eftir því.
Tískuskartgripirnir í dag eru
ekki ekta. Þróunin, sem heldur
áfram, er sú, að konan sem á ekta
og mjög dýra skartgripi geymir þá
í læstu hólfi, en notar hönnunar-
skartgripi.
Það er mikið í tísku að vera meö
skartgripi sem eru sérhannaðir og
búnir til úr efnum sem telja má
að séu frumleg til þeirra nota.
Ég hef til að mynda verið að
kynna mikla tískuskartgripi í
versluninni Flex, sem búnir eru
til af dönskum hönnuði, en flest
sem hún gerir um þessar mundir
er úr vísundahorni, og það er
ekta.
Tískan er dálítið á þessa leiðina,
að fylgihlutirnir eru ekta, en
kannski ekki úr því hefðbundna
efni sem skartgripir hafa verib
mest gerbir úr til þessa. Það er svo
Skartgripir úr ekta vísundahorni eftir danska hönnubinn Gerdu Lyngga-
ard. Þetta skart er sannarlega ekta, þótt þab sé ekki úr hefbbundnu efni
gull- og silfursmiba. Skart eftir Gerdu er til sölu í versluninni Flex í Banka-
strœti, sem sérhæfir sig í fylgihlutum sem punta upp á tilveruna.
margt annað sem er ekta í dag.
Loökápur fyrir
veturinn
Leður er alltaf í tísku, en
skinnavaran er yfirleitt gervi-
skinn. Það er vegna andstöbu alls
kyns samtaka sem hafa dýra-
verndunarsjónarmið að mark-
miði. En samt eru dýraskinnin að
ryðja sér til rúms aftur. Skinna-
framleiðendur eru farnir að hætta
á stórar pelsasýningar og kaup-
endur eru fyrir hendi. Pelsarnir
eru lúxus sem kvenfólkið vill
helst ekki vera án.
En skinn og pelsa verbur að
nota af skynsemi. Sjálfur er ég
dýraverndunarsinni og vil spara
pelsanotkun. Ég skil ekkert í því
hvers vegna kona í Los Angeles
þarf að eiga loðfeld, eða fólk yfir-
leitt sem býr á heitari breiddar-
gráðum.
En ef einhver þarf að eiga loð-
kápu og hefur efni á því, þá er það
íslenska konan. Það er besta flík
sem hún fær. Og sé enn hugsað út
í heim, þá þarf konan í Chicago
meira á loðkápu ab halda en kon-
an á íslandi. Þótt það sé hlýtt þar
á sumrin, eru veturnir í Miðríkj-
unum miklu kaldari en hér.
Ég hef alltaf litið þannig á að
skinnavara sé lúxus, en það er
engin ástæðá til þess að eiga pelsa
á Kanaríeyjum.
Þá eru konurnar aðeins að taka
sig úr og láta vita að þeir eigi pels,
en ekki að þær þurfi á honum að
halda. Þetta er svipab og með
dýra skartgripi, þeir eru ekki
bornir nema endrum og eins, en
eigendur þeirra þurfa að koma
þeim skilaboðum áleiðis að grip-
irnir séu í þeirra eigu og oftast
geymdir í peningahólfi.
En hvað skinnavöruna snertir,
mætti sýndarmennskan detta út.
Pelsa og hlýjar flíkur á að nota þar
sem loftslag er kalt, en ekki þar
sem engin þörf er á slíkum fatn-
abi. ■
Aftur er farib ab halda miklar
pelsasýningar og konurþora í lob-
kápum út á götu. En pelsar eiga
ekki vib nema í köldu loftslagi.