Tíminn - 23.09.1995, Blaðsíða 19

Laugardagur 23. september 1995
19
rúnu konu sinni og börnum
þeirra og skylduliði var hann
umhyggjusamur fjölskyldufað-
ir. Þeirra er missirinn mestur.
Megi góður Guð styrkja þau og
hugga í þungri raun.
Fyrir hönd Prófastafélags ís-
lands flyt ég kveðju og þakkir.
Farsæll foringi, vinur og félagi
og góður drengur er kvaddur
með söknuði og eftirsjá og
Guði falinn og gæsku hans.
Sú er mín huggun satna,
sem þín var, Jesú minn,
krossinn þá að vill ama,
ofsókn og hönnung stinn.
Hjá þinni hœgri hendi,
hér nú þó lífið endi,
fagnaðamœgð ég finn.
(Hallgr. Pétursson, Ps. 13.11)
Sváfnir Sveinbjarnarson
Kveðja frá hreppsnefnd
Hvalfjarðarstrandarhrepps
í dag er til moldar borinn séra
Jón Einarsson, prófastur og
oddviti í Saurbæ.
Viö viljum með þessum orð-
um minnast starfa hans fyrir
Hvalfjarðarstrandarhrepp, þau
voru mikil og unnin af miklum
dugnaði og framsýni.
Séra Jón tók fyrst sæti í
hreppsnefnd Hvalfjarðarstrand-
arhrepps árið 1974 og átti sæti í
henni samfellt til dauðadags og
oddviti síðustu 13 árin frá ár-
inu 1982.
Þessi tími er einn mesti fram-
kvæmdatími á vegum hrepps-
ins í sögu hans.
Undir stjórn séra Jóns var
ráðist í mörg stórverkefni hér í
sveit. Árið 1976 var ákveðið að
ráðast í byggingu nýs félags-
heimilis hér í hreppnum og var
séra Jón valinn í byggingar-
nefnd þess og varð formaður
hennar. Byggingu lauk með
vígslu félagsheimilisins árið
1980.
Árið 1982 var tekin ákvörðun
um skipulagningu þéttbýlis-
kjarna í hreppnum og var hon-
um valinn staöur í hlíðinni of-
an við félagsheimilið og hlaut
nafnið Hlíðarbær. Hreppurinn
stóð fyrir byggingu á fjórum
húsum þar eftir félagslegu
íbúðakerfi. Húsin voru síðan
seld ungu fólki sem settist að
hér í hreppnum. Síðar, árið
1988, byggði hreppurinn
þriggja íbúða hús í Hlíðarbæ og
eru tvær íbúðir í því í eigu
hreppsins.
Séra Jón hafði alltaf brenn-
andi áhuga á að skjóta styrkari
stoðum undir atvinnu- og bú-
setumöguleika hér í hreppnum,
og árið 1985 kom upp sú hug-
mynd að sveitarfélagið og fisk-
eldisfélagið Strönd, sem þá
hafði starfsemi hér í hreppn-
um, stæbu saman að jarðhita-
leit. í framhaldi af því fóru
jarðhitarannsóknir fram
snemma árs árið 1986. Árangur
þeirra rannsókna varð sá að lík-
ur voru til að finna mætti heitt
vatn í landi Hrafnabjarga.
Ákvörðun var tekin um að bora
þar eftir heitu vatni, sem skil-
aði þeim árangri ab upp kom
mikið af vel heitu vatni..
Miklar vonir voru bundnar
við nýtingu þess. Hreppsnefnd-
in tók þá ákvörðun að vatninu
skyldi dreift til íbúa hreppsins
eins víða og mögulegt væri. Til
þess aö það mætti takast sem
best, stób hreppsnefndin fyrir
stofnun hitaveitufélags til að
annast þab verk, og er hreppur-
inn helmingsaðili að því á móti
íbúum í hreppnum.
Meb tilkomu heita vatnsins
vaknaði mikill áhugi á bygg-
ingu sundlaugar við félags-
heimilib. Árið 1991 ákvað
hreppsnefndin að ráðast í bygg-
ingu hennar. Þeirri byggingu
lauk meö vígslu sundlaugarinn-
ar í ágústmánuði 1992.
Þessar framkvæmdir, sem hér
eru taldar, eru stórar í svo fá-
mennu sveitarfélagi sem okkar
og þarf mikib áræði og ráð-
deildarsemi til að framkvæma
þær. Séra Jón var í forsvari fyrir
öllum þessum framkvæmdum
og eigum vib honum mest ab
þakka hversu vel hefur tekist
til.
Séra Jón gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir sveit
sína, sat m.a. í héraðsnefnd
Borgarfjarðarsýslu og var for-
maður hennar í mörg ár. Tók
auk þess þátt í mörgum fund-
um og ráðstefnum, svo lítið eitt
sé talið.
Við, sem nú sitjum í hrepps-
nefnd Hvalfjarðarstrandar-
hrepps, þökkum séra Jóni fyrir
samstarfið, það var ánægjulegt
og lærdómsríkt. Við þökkum
honum það mikla starf sem
hann vann fyrir sveit okkar,
verk hans munu um ókomin ár
minna á góð og farsæl störf
hans fyrir Hvalfjaröarstrandar-
hrepp.
Hugrúnu og fjölskyldu send-
um við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð að
styrkja þau á sorgarstund.
Kveðja frá Skálholtsskóla
Lífið manns hratt fratn hleypur,
hafandi öngva bið.
Kvæði sr. Hallgríms Pétursson-
ar, „Um dauðans óvissan tíma",
leitar á hugann vib fráfall sr.
Jóns Einarssonar, prófasts í
Saurbæ, og einkum ofanskráb
orð. Guð hefur kallab mikil-
virkan verkamann sinn heim af
akrinum fyrr en kvöldsett var.
„Hvenær sem kallið kemur, /
kaupir sig enginn frí."
Sr. Jón Einarsson sat í nefnd
þeirri sem kirkjumálaráðherra
skipaði árið 1991 til að fjalla
um málefni Skálholts. Hann
kom mjög við sögu þegar
nefndin tók starfsemi Skál-
holtsskóla til endurskoðunar,
og átti mikinn þátt í samningu
hinna nýju laga um skólann
1993 og þeirrar greinargerðar
sem lögunum fylgir.
Sr. Jón hafði hugsað mikið
um starfsemi skólaxis og grund-
völlun hans og var m.a. af þeim
sökum sérstakur aufúsugestur
hér í skólanum. Heimsóknir
hans og konu hans, Hugrúnar,
eru nú kærar minningar og
mikið þakkarefni.
Sr. Jón spurbi grannt og af
þekkingu um allt sem laut að
rekstri stofnunarinnar og lét sér
aldrei nægja óljós svör. Sem
kirkjuráðsmaður kom hann
beint að stjórn skólans, og þar
mátti finna í senn vilja hans til
þess ab axla ábyrgb og ab
treysta öðrum til ábyrgbar.
Hann var hreinskiptinn og já-
kvæbur og í orðræðu hans var
hvatning til dáða. Skálholts-
skóli átti í sr. Jóni Einarssyni
hollvin.
Guð blessi hann og styrki
Hugrúnu og fjölskylduna í
sorginni.
„Þjónar Guðs munu honum
þjóna. Þeir munu sjá ásjónu
hans og nafn hans mun vera á
ennum þeirra. Og nótt mun
ekki framar til vera ..." (Opb.
22, 3a-5a).
Kristján Valur Ingólfsson,
Skálholti
Líklega er eölilegt að þeir, sem
komnir eru fram yfir miöjan
aldur, verbi ab sæta því að
horfa á bak jafnaldra vinum
yfir landamærin miklu. Þetta
minnir á, að enginn veit sinn
vitjunartíma, og því er gott að
lifa meb gát og hyggja að fleiru
en því, sem forgengilegt er.
Gott er að vera vel ferðbúinn
þegar lagt er af stað. Enginn
getur þó verib betur undirbú-
inn en maburinn, sem átti
þann lífsdraum að þjóna gubi
og kirkju hans, sá sem undirbjó
aðra fyrir ferðina og huggaði þá
sem eftir sátu fullir saknaöar og
sorgar. Séra Jón Linarsson var
slíkur maður. Ungur sagði
hann mér að sig langaði mest
til að verða prestur, þótt hann
væri ekki vongóður um ab úr
því gæti orðið. Hann sagöist
ekki skilja mig, prestssoninn,
sem ætti þess arna kost, en
hefði ekki áhuga.
Vib Jón vorum sveitungar,
hann átti heima að Kletti,
neðst í Reykholtsdalnum, ég í
Reykholti. Við vorum báðir í
ungmennafélaginu og samtímis
í farskóla. Venjulegur barna-
skóli var enginn í dalnum. Þá
vorum við vinnufélagar í brúar-
flokki Kristleifs Jóhannessonar.
Einnig vorum við pólitískir
samferðamenn. Oft hafa leiðir
okkar legið saman á fullorbins-
árunum, síbast í erfisdrykkju
fyrirrennara séra Jóns í Saurbæ,
séra Sigurjóns Guðjónssonar.
Það var í júní 1955, að við
Jón vorum saman í tjaldi við
Deildargil í Hálsasveit, þar sem
unnið var vib brúargerð. Þar
sem við sátum saman í tjaldinu
kom inn vinnufélagi okkar og
sveitungi, Pálmi Jónsson frá
Geirshlíb. Sagðist hann ætla
niður í Reykholt til þess að
senda skeyti til Menntaskólans
á Akureyri og sækja um skóla-
vist. Þegar Jón heyrði þetta
varö honum að oröi, ab gaman
væri ab gera þetta sjálfur. Pálmi
hvatti hann á alla lund, en Jón
var á báðum áttum. Hann var
þá að verða tvítugur, á þeim
aldri þegar menn ljúka mennta-
skólanámi. Ég lagbist nú hart á
sveif með Pálma og loks ákvab
Jón að fara með honum. Það
var glaður piltur sem kom til
baka i tjaldbúöirnar. Ákvörðun
var tekin, gæfuspor stigið og
tímamót höfðu orðið í lífi
hans. Spennandi ár voru
framundan.
Þaö var til mikils láns, að Jón
Einarsson lagði út á mennta-
veginn, því séra Jón varð góbur
verkamaður í víngarði drottins.
En séra Jón var ekki einungis
prestur, sem þjónaði vel kirkiu
séra Hallgríms Péturssonar, sem
prófastur Borgfirðinga og sem
virtur vit- og kennimaður inn-
an kirkjunnar. Hann varb
einnig höfbingi sveitar sinnar,
foringi í framfarabaráttu henn-
ar og forustumaður í veraldleg-
um málefnum héraðsins, bæði í
málum framtíðar og fortíðar.
Draumur unga mannsins um
að verða prestur hafði ræst svo
vel, að hann varð einmitt þess
konar prestur sem hann helst
vildi verða. Gæfa hans var mik-
il, en hún náði miklu lengra.
Stuttu fyrir jól 1963 gekk Jón
að eiga Hugrúnu Valnýju Guð-
jónsdóttur, mikla afbragbs-
konu, sem varð honum hinn
fullkomni lífsförunautur og fé-
lagi í starfi. Börn þeirra eru ein-
staklega mannvænleg og góðir
fulltrúar þeirrar kynslóðar, sem
nú tekur viö forsjá landsins
okkar og vonandi leiðir frjálsa
og fullvalda þjóð inn í framtíð-
ina.
Séra Jón Einarsson boðaði
kristna trú af hógværb og ein-
lægni. Hann trúði á endalausan
kærleika guðs og eilíft framhald
lífsins. Þetta er trú bjartsýninn-
ar, þjóbartrú flestra okkar sem
byggjum þetta land. Þessi lif-
andi trú er meðal þess, sem hef-
ur gefið okkur mátt til að
horfast í augu viö harbneskju
íslenskrar náttúru, en einnig til
ab nýta kosti hennar til að
brjótast úr örbirgð fyrri alda og
byggja upp samfélagið sem við
nú lifum í.
Hann Jón var vinur minn og
ég sakna hans. Miklu meiri er
þó söknuður eiginkonu og
barna. En eins og hann var
kallaöur til þjónustu við guð
hér á jörð, hefur hann nú verið
kallaður heim. Sorg og söknuð-
ur eru sár, en fullvissan um
endurfundi mun bæta úr. Ég
bið algóðan guð ab blessa ykk-
ur öll.
Bjami Einarsson
Við ótímabært fráfall sr. Jóns
Einarssonar, prófasts í Saurbæ á
Hvalfjarbarströnd, koma upp í
hugann fjölmargar minningar
frá kynnum okkar og samstarfi
á mörgum sviðum, sem staðið
hefur með nokkrum hléum í
meira en fjóra áratugi.
Ég kynntist honum fyrst á
þingum Ungmennasambands
Borgarfjarðar meðan vib vorum
bábir ungir menn og kappsfull-
ir. Ekki fóru þó skoðanir okkar
á málum ætíb saman og minnir
mig að við höfum deilt af tals-
verðu kappi um markmið og
leiðir. Þá kynntist ég vel mála-
fylgju hans og rökfimi. Stuttu
eftir þetta hvarf hann úr hérabi
til náms og var því ekki næstu
ár virkur í félagslífi hér, en
alltaf fannst mér stundin góð
þegar fundum bar saman og á-
nægjulegt að fylgjast með
námsferli hans og þátttöku í fé-
lagslífi stúdenta.
Eftir að hann vígðist prestur
að Saurbæ fjölgaði fundum.
Svipaðar abstæður í uppvexti
og hugsunarhætti heima fyrir
höfðu ásamt starfinu í ung-
mennafélögunum og þeirri fé-
lagshyggju, sem þar ríkti, mót-
aö hjá báðum það lífsviðhorf,
ab við áttum í mör gum efnum
andlega samleið og meginlífs-
skoðun okkar féll í svipaðan
farveg. Því lágu leiðir saman í
starfi innan Framsóknarflokks-
ins.
Mest og nánast varö þó sam-
starf okkar í skólanefnd Reyk-
holtsskóla á þeim árum þegar
baráttan fyrir tilveru þeirrar
merku skólastofnunar var hvað
hörðust. í því starfi var sr. Jón
bæði ótrauður og fylginn sér og
brýndi okkur félaga sína, for-
ystumenn í héraði og þá sem
meö umboð þess fóru á Alþingi
til stuðnings við skólann og var
ósínkur á tíma sinn og hugsun
í þágu málefna hans.
Formaður Fræðsluráðs Vest-
urlands var hann á árunum
1978 til 1982. Undir forystu
hans hélt ráðið uppi öflugu
starfi með heimsóknum í skóla
og öflun upplýsinga um hús-
næöi og aöstöðu skólanna.
Hafði hann frumkvæði aö því
að árlega var á haustdögum
efnt til fundar með alþingis-
mönnum kjördæmisins og
þeim kynnt ástand húsnæðis-
mála skólanna og bent á hver
þörfin væri fyrir fjárveitingar til
nýbygginga, en einnig hvar
hún væri brýnust. Þessir fundir
og þær skýrslur, sem fyrir þá
voru unnar, höfðu mikil áhrif
ekki aðeins á Alþingi heldur
einnig í sveitarstjórnum, sem
hljóp kapp í kinn að ráða bót á
því sem betur mátti fara og
fræbsluráð hafði bent á. Er
minnst á þetta hér sem dæmi
um það með hvaða hætti hann
sinnti þeim verkefnum, sem
hann tók að sér, og hve sýnt
honum var um ab finna farvegi
til þess aö koma málum fram.
Síðast en ekki síst minnist ég
starfs hans fyrir Sögufélag Borg-
arfjarðar, en hann var fram-
kvæmdastjóri þess frá 1977 til
1990, vann mikið og gott starf
fyrir félagið og átti stóran þátt í
því að koma útgáfustarfi þess
og fjárhag á traustan grundvöll.
Fyrir það stendur félagið og
raunar héraðsbúar allir í mikilli
þakkarskuld við hann. Er mér
fyrir hönd félagsins ljúft að
bera fram þakkir þess nú við
leiðarlok, en ekki síöur einlægt
þakklæti okkar, sem með hon-
um störfuðum að málum þess,
fyrir gott samstarf.
Sr. Jón Einarsson var traustur
og mikilhæfur félagsmálamað-
ur. Hann fylgdi málum fast eft-
ir, en gætti þess ávallt ab farið
væri að réttum leikreglum og
gerði kröfur til þess að af-
greiðsla mála væri formföst og
skipuleg, en í fundarhléum og
eftir fundarslit kom í ljós aö
hinn kröfuharði formfestumað-
ur kunni vel list samræðunnar,
haföi næmt auga fyrir skopleg-
um þáttum tilverunnar og átti
auðvelt með að slá á hina létt-
ari strengi. Þess nutu einnig í
ríkum mæli þeir sem áttu því
láni að fagna að sækja þau
hjón, Hugrúnu og sr. Jón,
heim. Þar sat gestrisni í önd-
vegi og þau hjón veittu ríku-
lega af gleði hjartans hressingu
líkama og sál. Heimilið ber
vitni um menntun og menn-
ingu húsbænda og sterk tengsl
þeirra við fornan arf og virb-
ingu fyrir þeim þáttum hans,
sem gerðu íslendinga aö sjálf-
stæðri þjóð. í því sem öllu öbru
stóð Hugrún við hlið eigin-
manns síns og sómdi sér ávallt
og alls staðar jafnvel fyrir ein-
lægni sína, látleysi og alúð.
Með sr. Jóni Einarssyni er
genginn einn þeirra manna er
settu svip á umhverfi sitt og
lögðu sterka hönd á plóg á
mörgum sviðum. Hans er því
víba minnst. Merkið stendur
þótt maðurinn falli, og við trú-
um því að hugur hans og orka
hafi verið leyst úr læðingi
dauðans til nýrra verka á öðru
sviði tilverunnar.
Við hjónin sendum Hug-
rúnu, börnum þeirra og fjöl-
skyldum einlægar samúðar-
kveðjur.
Snorri Þorsteinsson
ÚTBOÐ
Innkaupastofnun Reykjavíkurborgar, f.h. Húsnæbisnefnd-
ar Reykjavíkur, óskar eftir tilboðum í allt að 60 nýjar
og/eða notabar íbúðir í Reykjavík. Æskilegustu ibúðar-
stærbir eru 3-4 herbergi, en einnig koma tveggja og fimm
herbergja íbúbir til greina. Hámarksstærb íbúða er 130 m2.
Útbobsskilmálar verða afhentir á skrifstofu vorri, Fríkirkju-
vegi 3, Reykjavík.
Tilbobum skal skila á skrifstofu Innkaupastofnunar Reykja-
víkurborgar ab Fríkirkjuvegi 3, miðvikudaginn 18. október
1995, fyrir kl. 11.00, þar sem þau verba opnub ab vib-
stöddum þeim bjóbendum sem þess óska.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVIKURBORGAR
(REYKJAVÍK PURCHASING CENTER) Fríkirkjuvegi 3 - Sími 25800