Réttur - 01.01.1943, Qupperneq 18

22
RÉTTUR
kvenna, blés í básúnur, lék á ýmis konar strengjahljóðfæri og söng.
Við tróðumst inn í þyrpinguna og hlustuðum.
Kom þú, liljan Ijúf í dalnum,
ó, leiðarljósið skært,
til að lýsa mér í dauðans skuggadal....
Síðustu tónarnir dvínuðu hátíðlega. Svo var þögn ofurlitla stund,
en því næst hrópaði djúp og karlmannleg rödd: Kæru bræður og
systur! Hafið þið fundið Jesú?
Mér fannst ég kannast við röddina, svo að ég mjakaði mér nær
hljómsveitinni, unz ég kom auga á ræðumanninn. Guð minn góður!
Það var Bjössi! Hann hélt á kaskeitinu sínu í annarri hendinni,
sneri sér ýmist til hægri eða vinstri, horfði ýmist til himins eða
hvessti stálblá augun á áheyrendurna — og hann talaði. Hvílík
mælska! Hann sagðist vera frelsaður, sagðist hafa verið leiksoppur
djöfulsins um margra ára skeið, unz hann hefði vaknað einn morg-
un, slitið sig af djöflinum og flúið til endurlausnarans. Hann sveifl-
aði kaskeitinu sínu, eins og hann ætlaði bæði að lemja sjálfan sig
og aðra, brýndi röddina og hótaði okkur dauða og glötun eða log-
andi kvölum frá eilífð til eilífðar, ef við sæum ekki að okkur strax
í dag eða gæfum drottni að minnsta kosti nokkrar krónur í sam-
skotabaukinn hennar systur Efemíu. Hann talaði eins og sá, sem
valdið hefur. —
Já, hann var sem sé genginn í Hjálpræðisherinn. Hann hafði
sannarlega komizt áfram, pilturinn. Kunningjar mínir sögðu, að
hann héldi ræður á Lækjartorgi um hverja helgi, ekki aðeins þegar
veður var gott og hlýtt, heldur einnig í kalsa og rigningu. Hann
talaði auk þess á samkomum í Kastalanum og orti ljómandi fallega
sálma, miklu fallegri sálma en ég hafði getað ort, þegar séra Guð-
mundur var búinn að kristna mig. Hann var orðinn skáld og postuli
guðdómsins, sannheilagur maður, sem ekki mátti vamm sitt vita
í neinu. —
Og þannig liðu tvö eða þrjú missiri í sælli endurfæðingarvímu,
unz freistarinn kom til hans á nýjan leik og tældi hann til að fá sér
í staupinu. Hann drakk á skammri stundu innihaldið úr tveimur