Réttur - 01.04.1980, Blaðsíða 30

„ARFUR“ ZIMBARWE
og reikningur Jóns
Sigurðssonar
Zimbabwe, — áður nefnd Rhodesia eftir foringja breskrar heimsvaldastefnu í Afríku,
Cecil Rhodes, — hefur nú öSlast sjálfstæði og þjóðin fengið innlenda stjórn. En arf-
urinn, sem þjóðin tekur við, er ægilegur. Þetta land, sem var og er ríkt af gullnám-
um, kromjárni, kopar og kolum, auk ágætis landbúnaðarlands, hefur í heila öld, eða
síðan 1888, verið vægðarlaust arðrænt af breska auðvaldinu, sem þá tryggði sér
einkarétt til gullgraftar og forgangsrétt til jarðarinnar. Allar frelsishreyfingar íbúanna
voru kæfðar í blóði. British South Africa og Co. arðrændi land og þjóð vægðarlaust.
1924 var landið svo gert nýlenda bresku krúnunnar. Nú, þegar þjóðin loks tekur við
stjórn í iandi sínu, eru ríkisskuldirnar 800 milljónir punda. Auðvald Suður-Afríku hefur
þrælatök á iðnaði landsins og 30% jarðarinnar eiga Evrópubúar.
Það er því ægileg aðkoman fyrir stjórn
Mugabe. Annars vegar reynir liann að
halda iðjuhöldunum og hvítu sérfræð
ingunum í landinu, svo atvinnulífið lam-
ist ekki, sömuleiðis lofa hvíta jarðeigend-
unum að halda jörðum sínum, svo mat-
vælaframleiðslan ekki stöðvist og úthluta
hinum innfæddu ónotað land til ræktun-
ar, — en liins vegar vill auðvitað þjóðin
fá að njóta lands síns sjálfs.
En einmitt þessi aðkoma er skóladæmi
um aðfarir evrópsku ræningjanna í ný-
lendum þeirra. Ræna auðlindirnar vægð-
arlaust, sölsa undir sig allt besta landið,
nota íbúana sem eins konar þræla, hindra
að hinir „innfæddu“ öðlist nokkra sér-
menntun — og sjá svo um að einkafé-
lög útlendinga eigi sem mest af atvinnu-
tækjunum og ríkið sé þrælskuldugt. Það
er sama sagan víðast hvar í hinum fornu
94