Lesbók Morgunblaðsins - 26.08.2006, Qupperneq 16

16 LAUGARDAGUR 26. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
lesbók
L
as Vegas er komið til
Reykjavíkur. Þið
eigið aldrei eftir að
gleyma þessu kvöldi.
Við ætlum að sýna
ykkur hvað okkur
finnst mikið til ykkar koma,“ segir
vöðvastæltur Chippendeli sem
stendur á miðju sviðinu á Broadway
með hljóðnema sér í hönd. Hann er
ber að ofan, í leðurbuxum og þykk-
botna skóm sem gefa til kynna að
hann langi til að vera hærri. Á milli
þess sem hann þylur upp dásemd-
irnar sem bíða okkar spyr hann
hvort við séum í stuði, hvort einhver
okkar sé að fara að gifta sig, sé ein-
hleyp eða nýfráskilin. Alltaf æpa
einhverjar stelpnanna í áhorf-
endahópnum hástöfum: Yes! en þeg-
ar maðurinn spyr hvort einhver eigi
afmæli heyrist Yes! frá öllum saln-
um. Í kvöld eigum við allar afmæli
og þetta er engin smágjöf sem okk-
ur hefur borist; heill flokkur krafta-
legra karlmanna sem hafa örugg-
lega komið öryggisvörðunum á
Kennedy-flugvelli á óvart með hvað
handtökin voru þaulvön þegar þeir
voru beðnir að taka af sér beltin í
vopnaleitinni.
„Þið eigið eftir finna lykt sem þið
hafið aldrei fundið áður og jafnvel
bragða ýmislegt sem þið hafið aldrei
bragðað áður,“ æpir maðurinn í
hljóðnemann. Konurnar í salnum
hvía við tilhugsunina. Þær eru á öll-
um aldri þótt flestar séu á þrítugs-
aldri. Aðeins einn karlmann sé ég á
meðal áhorfenda, ungan þéttholda
mann sem virðist hafa komið með
kærustunni og vinkonum hennar.
Þau sitja skammt frá mér á efri hæð
Broadway. Það var þegar uppselt á
neðri hæðinni þegar ritstjóri Les-
bókarinnar fór þess á leit við mig að
ég mætti á sýninguna til að skrifa
grein um herlegheitin.
Alls kyns dót til sölu
Það er óneitanlega meiri stemning í
Neðra, enda er maður nær sviðinu
þar. Þaðan berast mikil undrunar-
og gleðivein þegar Chippendales-
flokkurinn gengur á meðal áhorf-
enda og býður til sölu hvíta boli
merkta Chippendelunum. Herrarnir
beita nýstárlegum aðferðum við af-
greiðsluna. Þeir láta viðskiptavinina
rétta upp handleggina, færa döm-
urnar síðan úr bolunum, smeygja
hvítu bolunum yfir höfuð þeirra,
snúa þeim við og láta þær beygja sig
fram með bolina fyrir andlitinu. Síð-
an gera þeir getnaðarlegar mjaðm-
ahreyfingar upp við rassinn á þeim
svo salurinn ætlar að ærast. „Svona
selja þeir bolina til að þeir fái líka
eitthvað út úr þessu,“ segir mað-
urinn með hljóðnemann. Mikið sem
fólk er lítilþægt hér í kvöld. Full-
heilbrigðum konum og körlum dug-
ar að vita af klofi hins kynsins í fá-
einna sentimetra fjarlægð frá sínu
til að allt ætli um koll að keyra.
Félagarnir í Chippendales minna
á sígauna sem komnir eru í bæinn til
að selja föndur og sýna kúnstir. Auk
bolanna bjóða þeir nefnilega dagatöl
með myndum af sér og fleiri vinum
sínum sem urðu eftir heima. Kynn-
irinn gefur góð sparnaðarráð:
„Passið ykkur á því að eyða ekki öll-
um peningunum ykkar í einu. Þið
gætuð þurft á klinki að halda þegar
þið hringið heim í manninn ykkar til
að segja honum að þið séuð ekkert á
leiðinni heim. Þið séuð orðnar ást-
fangar af einhverjum í Chippendale-
flokknum. Allir strákarnir hérna eru
einhleypir og þeir vilja endilega
kynnast íslenskum stúlkum. Sjálfur
ætla ég mér að verða mér úti um ís-
lenska eiginkonu í kvöld.“
Kona skammt frá mér hefur fjár-
fest í dagatali fyrir 1.500 kr. Ég fæ
að skoða myndirnar. „Júnímað-
urinn,“ segi ég og bendi á ansi hupp-
legan mann í flugmannssamfestingi.
„Þetta er minn. Ég á afmæli í júlí,“
segir stelpa við hliðina á mér og
bendir á þeldökkan náunga. Sjálf
þorði hún ekki að kaupa sér sitt eig-
ið dagatal og lái henni það hver sem
vill. „Vinkona mín sagði mér að þeir
myndu flengja mig með dagatalinu,“
segir hún. Slíkur afgreiðslumáti
hvetur fólk auðvitað bara til að-
haldssemi.
Allir aðrir hefðu
skilað þessum bolum
Loks myrkvast salurinn, ljós kvikna
á sviðinu og kveikt er á reykvélinni.
Chippendelarnir birtast íklæddir
hempum í anda kaþólskra presta.
Hempulöfin sveiflast út og suður í
æsifjörugu djassballettatriði. Vafa-
laust hefði það samt verið skemmti-
legra hefðu dansararnir ekki átt
jafnerfitt með að vera í takti. Þeir
hafa greinilega ekki verið jafn-
duglegir á dansæfingum og í rækt-
inni. Þeir þurfa að gjóa augunum
fulloft á fætur hver annars til að
vera vissir um hvorn eigi nú að setja
fram en líklega snýst þessi sýning
ekkert um danslist þegar allt kemur
til alls.
Næsta atriði er sólódans dökk-
hærðs manns sem kynntur er sem
„Jordan frá Texas þar sem allt er
stórt“. Jordan bregður sér í hlut-
verk jakkafataklædds skrifstofu-
manns en einn köflóttu borðstofu-
stólanna úr matsal Broadway leikur
skrifborðsstólinn sem gerir þetta at-
riði svolítið heimilislegt. Skrifstofu-
manninum er heitt og honum leiðist
en hann er ekki lengi að finna sér
eitthvað til dundurs. Hann brestur í
dans og gengur meira að segja svo
langt að sippa með bindinu sínu. Það
hrekur leiðindin samt ekki á braut
því áður en við er litið tekur hann til
við að tæta af sér spjarirnar þar til
mest lítið er eftir. Og eins og það sé
ekki nóg, þá leitar hönd Jordans sí-
fellt inn undir buxnastrenginn þar
sem rykkt er og kippt við ærandi
fögnuð áhorfenda. Enginn fær af sér
að slá á putta unga mannsins sem
eflaust á eftir að verða staurblindur
fyrir fertugt sjái hann ekki fljótlega
að sér.
Tvær vinkonur á næsta borði
skella glaðar saman lófum eins og
þær séu að fagna frækilegum sigri,
hafi unnið í hrútaþukli eins og keppt
var í á Ströndum í vikunni. Þær
verða heldur ekki fyrir vonbrigðum
þegar Jerry frá Cincinnati birtist á
sviðinu en hann á það sammerkt
með félaga sínum að vera með allt
niður um sig. Eitthvað er lélegt í
nærbolnum hans Jerry því honum
tekst að rífa hann utan af sér eins og
um pappír sé að ræða.
Þótt þeir Jerry og Jordan búi yfir
nokkuð öflugri sýniþörf sleppa þeir
því að sýna það allra heilagasta. Lík-
legast er það geymt fyrir steikina
heima. Enginn þarf að segja mér að
svona hæfileikaríkir menn séu allir
einhleypir þótt þeim sem svamla um
í pylsupottinum í Broadway sé talin
trú um annað.
Fagrar kvennaraddir óma
Stundum er beðið um sjálfboðaliða
úr sal og ekki vantar þá frekar en í
björgunarsveitirnar. Einni konu er
boðið upp á svið í einu og þykjast
Chippendalarnir slást um ástir
hennar. Í einu atriðinu míma þeir
við lög úr Grease og allur salurinn
tekur undir lagið Sandy. Hér sann-
ast það enn og aftur að fátt er jafn-
skemmtilegt og góður samsöngur.
„Sandy, can’t you see …“ syngja
undurfagrar kvenraddir svo ómar
um loft og rjáfur Broadway. Þá er
gaman og aftur tökum við saman
lagið þegar flokkurinn birtist í
slökkviliðsbúningum undir laginu
Hero með Mariah Carey. Okkur er
ætlað að minnast hetjudáða slökkvi-
liðsmanna eftir hryðjuverkin 11.
september. Dansararnir ætla að
vera hetjurnar og fylla varnarlausa
huga okkar rómantískum órum.
„Then a hero comes along/with the
strenght to carry o …“ kyrjum við.
Svo bregða karlarnir sér í hlutverk
kúreka og dansa línudans. Jafnvel
þau einföldu spor valda þeim vand-
ræðum. Aftur kemur lag með nafn-
inu, Hero, þegar hvítklæddir sjólið-
ar ganga fram á sviðið en að þessu
sinni er það með Enrique Iglesias.
Hvert dansatriði endar auðvitað á
því að mennirnir standa á pungbind-
unum einum fata en þau sem prýða
sjóliðana eru með bandaríska fán-
anum. „Hyllið fánann!“ æpir mað-
urinn með míkrófóninn.
Slökkviliðsmenn, sjóliðar, kúrek-
ar … allt eru þetta amerískar
hetjur. Líklega hefði verið nærtæk-
ara að fara í 66° norður-galla og
segjast ætla í Smuguna.
Til að áhorfendur geti sýnt
flokknum þakklæti sitt í verki er
þeim gefið tækifæri á að gauka
frjálsum fjárframlögum að döns-
urunum. Bara eins og í sunnudaga-
skólanum í den, hugsa ég með mér
en líkingin nær ekki lengra því
kynnirinn segir að okkur sé velkom-
ið að bjóða mönnunum peningana
með því að hafa þá á milli varanna,
brjóstanna eða hnjánna. Dans-
ararnir skvettast á brókinni um sal-
inn og sumir áhorfendur stelast til
að teygja út handleggina til að
klukka þá. Í kvöld eru þeir ’ann.
„Strákarnir komu ekki hingað að
skemmta peninganna vegna heldur
vegna þess að þeir elska og dýrka
konur,“ segir maðurinn í míkrófón-
inn. Jú, jú, við trúum því alveg. Rétt
eins og við trúum því að allt féð sem
þeir fá renni beint til kristniboðsins
í Kenýa.
Öll gleði enda tekur
Lokaatriði kvöldsins er myndataka.
Áhorfendum býðst að láta taka pol-
aroidmynd af sér í hópi dansaranna
fyrir 1.500 kr. Fyrir þá sem ekki
muna lengur eftir því hvernig pol-
aroidmynd lítur út skal það rifjað
upp að þær eru svo litlar að hausinn
á manni verður á stærð við baun í
hópi sjö annarra. Það kemur þó ekki
í veg fyrir að löng röð myndist óðara
við sviðið þar sem myndatakan fer
fram. Sá sem tekur við fénu er
kynntur sem eigandi Chippendale-
flokksins og við erum beðnar um að
gefa honum gott klapp. Þessi maður
er nákvæmlega eins og eigandi
Chippendale-flokksins ætti að líta
út, stór, mikill og svartklæddur með
svart kleinuhringjaskegg og svart
hár sleikt í tagl. Fyrstu stúlkunni í
röðinni ofbýður greinilega verðið því
hún tilkynnir þessum mikilúðlega
manni að dansararnir ættu frekar
að greiða henni fyrir að fá mynd af
sér með henni heldur en að hún
borgi þeim. Þetta líkar mér en ekki
honum því stelpunni er vísað á
brott.
Þeir sem ekki vilja myndir af sér
fara að tínast heim í rólegheitum.
Fólk er misánægt. „Ég vil sjá
typpi,“ heyrist í þessum eina karl-
manni sem ég hafði komið auga á í
öllum kvennahópnum, eina áhorf-
andanum þar sem heimatökin ættu
að vera hvað hægust.
Ég er að fara að hafa mig af stað
þegar ég tek eftir ljóshærðri konu
sem kemur glaðbeitt fram á gólfið
fyrir framan sviðið til að tala við
einn dansaranna sem þar stendur.
Hún virðist nálægt fertugu og er
jafnhá manninum ef ekki hærri.
Nokkur orð fara á milli þeirra áður
en hún stekkur brosandi upp í fang-
ið á honum. Hún er vöðvamikil og
stælt en þar sem hann er líka sterk-
ur fer hann létt með að halda á
henni. Hún læsir fótleggjunum um
mittið á manninum og hallar sér aft-
ur með útrétta handleggi. Þessu
hefur maðurinn varla átt von á og
þó, hann grípur undir rassinn á
henni og snýr henni hring eftir
hring. Svo kveðjast þau með kossi
og fara sitt í hvora áttina.
Það er ekki draumurinn um að fá
líka svona snúning sem fær mig til
að taka á rás niður á fyrstu hæð.
Nei, það sem verður til þess er kona
sem kemur allt í einu vaðandi að
sviðinu og þeytir þangað tveimur
bréfmiðum. Einn dansaranna grípur
annan miðann glottandi á svip og
stingur honum að vini sínum. Enn
liggur hinn miðinn á sviðinu og hann
langar mig til að sjá til að fullvissa
mig um að þetta sé virkilega síma-
númer, eins og mig grunar. Þegar
ég loksins kem að sviðinu er miðinn
á bak og burt en hvað um það, ég
rekst á nokkuð svo miklu skemmti-
legra, þrjár stelpur úr Árbænum.
„Af hverju komstu hingað?“ spyr
ég eina þeirra.
„Kærastinn minn bauð mér,“
svarar hún.
„Af hverju?“
„Hann fékk að fara á Goldfinger
um daginn.“
„Fannst honum gaman?“
„Nei, honum fannst dömurnar svo
gamlar.“
„En hvernig fannst þér hérna í
kvöld?“
„Æðislegt,“ segir stúlkan og ljóm-
ar.
Ég óska þeim góðrar skemmt-
unar, kveð þær og held út. Mér
verður hugsað til orða míkrófón-
mannsins í upphafi kvöldsins: „Þið
eigið aldrei eftir að gleyma þessu
kvöldi.“ Ekki er laust við að þá hafi
farið um mig en líklega hefur hann
rétt fyrir sér. Ég man hvort sem er
flest það sem ég hef orðið vitni að á
þessu sviði Broadway; til dæmis
menntaskólaballi með Nýdönsk,
tónleikum með Sykurmolunum og
meira að segja öðrum með þeirri
gleymdu hljómsveit The Woo-
dentops. Síðast en ekki síst man ég
eftir því þegar Cesaria Evora hélt
tónleika í Broadway. Vonandi verð-
ur andafælum beitt á þetta svið áður
en öðrum eins listamanni verður
boðið að koma þangað aftur, eins og
þessir strípalingar létu.
Um leið og ég kem inn í bílinn
sendi ég vinkonu minni sms-
skilaboð: „Fór á Chippendales.“
„Bandarískt mansal af verstu
sort,“ sms-ar hún til baka.
Það getur nú varla verið enda
voru þeir ekki að þessu vegna pen-
inganna. Þeir elska jú og dýrka kon-
ur.
Þá riðu hetjur um héruð
Sjaldan hefur verið jafnmikið fjör í
Ármúlanum og þegar bandaríski
stripparaflokkurinn Chippendales
skemmti fyrir fullu húsi í Broad-
way.
Danshópurinn Chippendales-flokkurinn birtist í slökkviliðsbúningum undir laginu Hero með Mariah Carey.
„Okkur er ætlað að minnast hetjudáða slökkviliðsmanna eftir hryðjuverkin 11. september. Dansararnir ætla að
vera hetjurnar og fylla varnarlausa huga okkar rómantískum órum.“
Höfundur er rithöfundur.
Eftir Gerði Kristnýju
gkristny@simnet.is