Morgunblaðið - 20.09.2006, Side 32

32 MIÐVIKUDAGUR 20. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bryngeir Guð-jón Guðmunds-
son fæddist í
Reykjavík 5. desem-
ber 1957. Hann lést
á gjörgæsludeild
12B Landspítala við
Hringbraut 9. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Guðjónsson, f. 19.
sept. 1912, d. 19.
feb. 1998, og Svan-
hildur Magnús-
dóttir, f. 6. apríl
1933. Systkini Bryngeirs eru Við-
ar, f. 28. apríl 1955, kvæntur
Gerlinde Xander, Guðmundur
Halldór Sigurþór, f. 19. maí 1961,
kvæntur Hönnu Halldóru Leifs-
dóttur, Anna Dóra, f. 3. júní 1962,
gift Kristni Kristinssyni, og Ósk-
ar, f. 15. apríl 1971.
Hinn 12. janúar 2006 kvæntist
ágúst 1984, unnusti hennar er
Ragnar Franz Pálsson, og Eva, f.
25. okt. 1987, unnusti hennar er
Arnar Kristjánsson. Fyrir átti
Dóra Önnu Björk, f. 30. des. 1977,
gift Guðmundi Geir Guðmunds-
syni. Börn þeirra eru Egill
Bjarki, Emilía Dröfn og Eiður
Kristinn.
Bryngeir lauk námi í rafeinda-
virkjun og eftir námið starfaði
hann á Borgarspítalanum við
uppsetningu, viðhald og rekstur
hjarta- og gjörgæslubúnaðar í um
20 ár. Í júní 1999 hóf hann störf
hjá Vistor við uppsetningu, við-
gerðir, kennslu og sölu á lækn-
inga- og rannsóknatækjum og
starfaði þar til dauðadags. Bryn-
geir sótti fjölda námskeiða á sínu
sérsviði bæði hérlendis og erlend-
is.
Bryngeir verður jarðsunginn
frá Hjallakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Bryngeir eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Katrínu Kristínu
Hallgrímsdóttur, f.
18. okt. 1969. For-
eldrar hennar eru
Hallgrímur Marinós-
son, f. 16. júlí 1944,
og Arndís Sigur-
björnsdóttir, f. 22.
nóv. 1945. Systur
Katrínar eru Mar-
grét, Sigurbjörg og
Kristín Hallgríms-
dætur. Börn þeirra
Bryngeirs og Katr-
ínar eru Svanhildur Tekla, f. 9.
okt. 1996, og Hrafnkatla Arndís,
f. 27. ágúst 2004. Fyrir átti Katr-
ín Hallgrím Þór, f. 11. mars 1992.
Áður var Bryngeir kvæntur
Dóru Elísabetu Sigurjónsdóttur,
f. 15. mars 1961. Þau skildu. Börn
þeirra eru Bryngeir Arnar, f. 27.
nóv. 1981, Berglind Harpa, f. 1.
Elsku pabbi. Við trúum því varla
að þú sért farinn. Þú varst langbesti
pabbinn sem hægt var að hugsa sér.
Við elskum þig meira en orð fá lýst
og söknum þín óbærilega mikið,
elsku pabbi. Þú getur ekki ímyndað
þér hvað við elskum þig mikið. Þú
kenndir okkur svo margt, t.d. að
veiða, að vinna á tölvu, elda mat,
reikna og skrifa.
Ótal margt kenndir þú okkur
fleira, sem við munum aldrei
gleyma. Þú munt alltaf lifa í hjört-
um okkar og munum við eldri börn-
in hjálpa Hrafnkötlu litlu að muna
hversu frábær pabbi og góður þú
varst við okkur. Við erum viss um
að Guðmundur afi hefur tekið vel á
móti þér í himnaríki. Bless í bili,
elsku pabbi.
Þín börn,
Hallgrímur Þór,
Svanhildur Tekla og
Hrafnkatla Arndís.
Á þessari erfiðu stundu finn ég
fyrir miklum söknuði, þó finn ég líka
sterkt til þakklætis, þakklætis fyrir
þann tíma sem ég fékk með pabba
og þær góðu minningar sem ég á
um hann.
Ég man að einn góðan sumardag
þegar ég var lítill snáði vorum við
feðgarnir staddir úti í sumarbústað
hjá ömmu. Þegar kvölda tók sagði
pabbi mér að við ætluðum að labba
heim, ég trúði pabba engan veginn
því ég vissi sem væri að það tæki
okkur óratíma að labba heim. Ég
tjáði honum vantrú mína en hann lét
sem ekkert væri. Svo fór að lokum
að við gengum af stað og fór ég þá
að halda að honum hefði verið al-
vara. Við gengum um hundrað
metra áður en bróðir pabba kom og
skutlaði okkur í bæinn, en þessa
stuttu vegalengd sem við gengum
var ég eins hamingjusamur og ég
hef nokkurn tímann verið. Ég vissi
að á meðan pabbi leiddi mig þá gæti
ekkert slæmt komið fyrir mig.
Ég veit að þrátt fyrir að tími
pabba hafi verið af skornum
skammti þá var hann hamingjusam-
ur, hann var ástfanginn af konu
sinni og fjölskyldu, ánægður í vinnu
sinni og komst öðru hverju í veiði-
ferðir, en þetta er það sem pabbi
þráði helst í lífinu.
Pabbi, ég elska þig og mun ávallt
sakna þín.
Bryngeir Arnar.
Elsku pabbi minn, síðustu daga
hafa leitað á mig sætar minningar
sem ég geymi vel. Minningar eins
og þegar ég var um sex ára og við
vorum að horfa á einhvern heim-
ildaþátt um bændur á NA-landi,
þeir þóttust sjá hvort ungar væru í
eggjum í gegnum hnefann á sér. Ég
reyndi þetta og var viss um að ungi
væri í egginu. Þú komst egginu fyrir
í ofnhanska úti í glugga og við ætl-
uðum að unga því saman út. Daginn
eftir var bara eggjaskurn og fjöður í
ofnhanskanum og við vorum viss um
að unginn hefði flogið út um
gluggann.
Já, við áttum góðar ævintýralegar
stundir eins og þegar ég keyrði
jeppann niður sumarbústaðargöt-
una hjá ömmu. Þú varst heldur ekk-
ert lítið stoltur þegar ég veiddi
fyrsta fiskinn minn þó svo hann
hefði bara verið sandsíli. Þér þótti
óskaplega gaman að ferðast og fara
í veiði og ekkert verra þótt við fiski-
fælurnar kæmum með.
Elsku pabbi, við áttum ótal góðar
stundir saman og mun ég aldrei
gleyma þeim. Ég sakna þín sárt en
ég veit að þú munt vaka yfir okkur
börnunum þínum.
Berglind.
Elsku pabbi minn. Þú varst ríkur
maður því þú varst umlukinn ást og
væntumþykju og varst stoltur af
arfleifð þinni, okkur börnum þínum,
við söknum þín öll. Það er svo skrít-
ið að nú þegar þú ert á himnum þá
sé ég þig í öllu sem ég geri. Ef ég
ætti að velja eitt orð sem myndi lýsa
þér sem best þá myndi ég velja orð-
ið ákveðni, það hefur aldrei farið á
milli mála. Þú vissir alltaf nákvæm-
lega hvað þú vildir og lést verkin
tala þegar til kastanna kom.
Á seinustu dögum hafa margar
minningar runnið upp fyrir mér og
mér hafa verið sagðar gamlar sögur
af þér. Um daginn leit ég upp í him-
ininn á tunglið og þá rann sú minn-
ing upp fyrir mér þegar þú sagðir
mér að tunglið elti mig hvert sem ég
færi og væri alltaf hjá mér. Ég sá
alltaf tunglið þarna uppi og trúði
þér. Nú lít ég upp á tunglið og veit
að þú ert ávallt hjá mér elsku pabbi
minn.
Hátt uppi í himnum
heldur þú þig.
Flýgur með englum
fylgist með mér.
Brosir blítt og veifar.
Þér þykir vænt um mig,
þögnin gnæfir allt.
Mig dreymir drauma,
að við veiðum í dögginni.
Fljúgðu fljótt heim í hjarta mitt.
Ég sakna þín,
meira en orð fá lýst.
Eva Bryngeirsdóttir.
Haustregnið var þungt morgun-
inn 9. september þegar kær tengda-
sonur okkar Bryngeir G. Guð-
mundsson kvaddi eftir erfið
veikindi. Sorgin grúfði yfir og það
voru þung spor að dánarbeði hans.
Á þeirri sorgarstundu var okkur
fremst í huga söknuður en um leið
djúpt þakklæti til Bryngeirs fyrir
allt sem hann hafði verið dóttur
okkar Katrínu og börnum þeirra,
Hallgrími Þór, Svanhildi Teklu og
Hrafnkötlu Arndísi.
Bryngeir var einstakur maður,
heiðarlegur og prúður. Hann reynd-
ist dóttur okkar hinn besti maki og
var einstaklega umhyggjusamur
faðir, sem umvafði börnin sín hlýju.
Okkur verður hugsað til allra sam-
verustundanna sem við höfum átt.
Sérstaklega verður okkur hugsað til
Bryngeirs með Katrínu dóttur okk-
ar og börnunum þeirra, hvernig
hann alla tíð umvafði þau ást og
kærleika sem engan lét ósnortinn.
Dóttir okkar fann hamingjuna með
Bryngeiri, sem mun verða hennar
styrkur um alla framtíð. Þau voru
ætluð hvort öðru, og voru samstiga
um líf sitt og velferð barnanna.
Bryngeir gekk Hallgrími Þór elsta
syni dóttur okkar í föðurstað og
reyndist honum hinn besti faðir.
Þær voru ófáar stundirnar sem þeir
áttu saman. Það er eitt af mörgu
sem sýndi mannkosti Bryngeirs
hvernig hann reyndist Halla sínum.
Þeir feðgar voru vinir, sem deildu
sameiginlegum áhugamálum eins og
veiðiskap, tölvuáhuga og öllu því
sem feðgar geta átt saman. Hall-
grímur mun um alla framtíð búa að
því að hafa eignast Bryngeir að föð-
ur og vini. Svanhildur var auga-
steinn pabba síns og Hrafnkatla,
sólargeislinn litli, kunni hvergi bet-
ur við sig en í faðmi hans. Ein af síð-
ustu stundum sem við fjölskyldan
áttum öll saman var einmitt þegar
haldið var upp á tveggja ára afmæl-
isdag hennar, sem var, þrátt fyrir
aðstæður, dagur gleði og þakklætis.
Á kveðjustundu koma upp í hug-
ann margar fallegar minningar um
okkar hjartkæra tengdason. Ekki er
hægt að tjá í orðum tilfinningar
okkar á þessari stundu og margt
kemur upp í hugann. Aldrei bar
skugga á samskipti okkar við Bryn-
geir, sem við litum á sem son og vin.
Hann var alltaf til staðar fyrir sitt
fólk, prúður og sanngjarn maður
friðar og samkenndar. Ómetanleg
er minningin um fallegu og látlausu
giftingarathöfnina þeirra hjóna
snemma á þessu ári. Þá var vonin og
kærleikurinn efst í huga okkar allra.
Hin ungu hjón áttu innilega skilið að
fá að lifa hamingjusömu lífi saman
með börnum sínum. Brúðkaups-
veislan þeirra var sömuleiðis falleg
og haldin á fermingardegi Hall-
gríms. Þann dag geisluðu þau bæði
af ást hvort til annars, samhent og
falleg sem aldrei fyrr. Stórfjöl-
skylda og vinir beggja samfögnuðu
með hjónunum og börnum þeirra,
margir langt að komnir. Það var
stund sem er okkur öllum sem að
þeim standa ógleymanleg og fögur
minning.
Þá þegar hafði sjúkdómurinn sett
mark sitt á líf þeirra, en um síðustu
áramót greindist Bryngeir með ill-
vígan sjúkdóm, briskrabbamein.
Þau hjónin háðu saman baráttuna
við hinn illvíga sjúkdóm samhent og
yfirveguð með vonina að leiðarljósi
af aðdáunarverðu æðruleysi og hug-
rekki. Katrín dóttir okkar sýndi
ólýsanlegan styrk er hún studdi
mann sinn í þessum erfiðu aðstæð-
um með ástúð og hlýju. Það sýndi
sig í veikindum hans að þar fór ein-
stakur mannkostamaður, sem aldrei
var reiður örlögum sínum og tók
þeim af miklu æðruleysi. Þrátt fyrir
erfiða meðferð var hann aldrei bug-
aður þótt sorgmæddur væri yfir
hlutskipti sínu. Reiðin náði aldrei
tökum á honum, en umhyggja fyrir
fjölskyldunni veitti honum styrk til
síðasta dags. Börnin hans öll veittu
honum ómælda gleði og stuðning á
þessum erfiðum tímum. Á sinn hátt
undirbjó hann dóttur okkar, börnin
þeirra og eldri börn sín undir það
óumflýjanlega af kærleika og hug-
rekki. Það er huggun til þess að
hugsa hve dýrmætt veganesti þau
öll hafa frá honum um ókomna tíð.
Bryngeir var afar fær maður í því
sem hann fékkst við, en um leið hóg-
vær og vandaður. Þessu hugarfari
miðlaði hann til barna sinna. Öll
bera þau föður sínum fagurt vitni,
kurteisar og blíðar manneskjur,
sem nutu leiðsagnar góðs föður.
Bryngeir var ávallt ráðagóður og
hjálpsamur öllum sem til hans leit-
uðu. Því kynntist fjölskyldan marg-
oft. Hann leiðbeindi og aðstoðaði, og
var til staðar af yfirvegun og heið-
arleika. Aldrei heyrðum við Bryn-
geir skipta skapi eða segja styggð-
aryrði um aðra manneskju. Hann
stuðlaði að góðum tengslum milli
allra barna sinna og þar má sér-
staklega geta vináttu Hallgríms og
Bryngeirs Arnars yngri, sem hann
lagði grunninn að og er nú án efa
ómetanleg huggun þeim báðum.
Þannig ól hann börnin sín upp í
kærleika og umhyggju gagnvart
samferðafólki sínu. Sárara er en
tárum taki að svo ungur og góður
maður sé hrifinn á brott frá ást-
kærri eiginkonu sinni og ungum
börnum. Við munum varðveita
minningu um kæran tengdason um
ókomna tíð. Við kveðjum Bryngeir
okkar með dýpstu virðingu og þökk
fyrir það sem hann var dóttur okkar
og börnum þeirra. Fjölskylda hans
mun alltaf búa að því sem hann var
þeim og ekki verður lýst með orð-
um.
Elsku Katrín okkar. Við vottum
þér og yndislegum börnum ykkar
okkar dýpstu samúð. Guð gefi ykk-
ur styrk til þess styðja hvert annað í
þessari miklu sorg. Hugur okkar er
einnig hjá fjórum eldri börnum
Bryngeirs, móður hans Svanhildi,
aldraðri ömmu, systkinum og öðrum
aðstandendum. Missir ykkar allra
er mikill. Blessuð sé minning góðs
manns.
Með kveðju frá tengdaforeldrum,
Hallgrímur Marinósson og
Arndís Sigurbjörnsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulegan
bróður og mág, það er svo sárt og
ósanngjarnt að þurfa að kveðjast
svona fljótt. En við þökkum Bryn-
geiri fyrir margar góðar samveru-
stundir. Hann var svo skemmtilegur
stóribróðir og vinur. Hann var ein-
staklega orðfár en orðheppinn.
Hann hafði gaman af að stríða mér,
systur sinni, góðlátlega þegar við
vorum krakkar að alast upp í Ás-
garðinum. Bryngeir hafði snemma
afskaplega gaman af krökkum. Þær
voru margar ferðirnar og sýning-
arnar sem hann skaust með Óskari
litla bróður okkar.
Bryngeir var einkar handlaginn.
Hann lærði fljótt að gera við bíla hjá
pabba sínum í bílskúrnum og þegar
farið var í fjalla- og veiðiferðir þá
var ég svo heppin að fá að fljóta
með.
Bryngeir ól upp fjögur elstu
börnin á Réttarholtsveginum. Það
var gaman að koma við og kíkja á
systkinin, fá þau lánuð í smástund
eða skreppa með þau í sumarbústað
eða berjaferð.
Síðan þegar við Kristinn fluttum
út fylgdumst við með því hvað
krakkarnir þroskuðust í hvert sinn
sem við komum til landsins. Það var
líf og yndi Bryngeirs að sinna
krökkunum sínum og elda fyrir þau.
Það var yndislegt að hitta Bryn-
geir þegar hann var farinn að búa
með Katrínu. Hann var mjög ást-
fanginn og hamingjusamur. Þeir
feðgar, Halli og Bryngeir, voru dug-
legir að fara í veiðiferðir. Þeir voru
að reyna að kenna Óskari, stráknum
okkar, að veiða og gáfu honum veiði-
stöng. En það vildi ekki betur til en
svo að þegar Óskar fór að veiða þá
datt hann í tjörnina sem hann var að
veiða í. Þá hljóp Óskar heim og
hringdi í Bryngeir til að segja að
hann hefði ekkert veitt með stöng-
inni, en pabbi hefði veitt þann stóra.
Við áttum yndislegar stundir með
Bryngeiri og allri stórfjölskyldunni í
fermingarveislunni hans Halla í vor
sem leið. Það var líka skemmtilegt
að fylgjast með litlu stelpunum okk-
ar, Maríu og Hrafnkötlu, að kynnast
hvor annarri og leika sér saman.
Eftir að Bryngeir varð veikur af
krabbameininu fórum við að skrifast
meira á á netinu, um sjúkdóminn og
hvernig lyfjameðferðin gengi. Bryn-
geir tók sjúkdómnum af æðruleysi
og hélt áfram að sinna fjölskyldunni
og vinnunni þrátt fyrir veikindin.
Hann var staðráðinn í að gefast ekki
upp fyrir krabbameininu enda var
það ekki krabbameinið sem varð
honum að aldurtila, heldur lungna-
bólga, sem hann taldi svo sem bara
eitt enn verkefnið til að sigrast á.
Bryngeir var líka duglegur að
senda okkur sögur af krökkunum,
nýjustu uppátækjunum hjá Hrafn-
kötlu og hvernig gengi í skátunum
hjá Svanhildi Teklu. Við eigum eftir
að sakna þess að fá póst flesta daga
frá Bryngeiri.
Katrín mín, missir þinn er mikill,
megi minningin um góðan dreng
gefa þér og börnum ykkar góðan
styrk og huggun. Að lokum viljum
við þakka þér innilega fyrir að
styðja Bryngeir dyggilega og ann-
ast í veikindum sínum. Svanhildi,
móður Bryngeirs, börnum hans og
öðrum aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Anna Dóra og Kristinn.
Það er sem það hafi verið í gær
þegar yngsta systir mín Katrín
sagði mér með blik í auga að hún
hefði kynnst góðum manni. Stuttu
síðar hitti ég Bryngeir sem mér
þótti strax afar vænt um, enda ljóst
að þar fór einstaklega vel gerður og
heiðarlegur maður, hvers manns
hugljúfi og vandaður í öllum sínum
háttum. Við fundum að Katrín syst-
ir okkar hafði fundið sálufélaga sinn
og með honum hamingju og öryggi.
Ungur sonur Katrínar, Hallgrímur
Þór, varð þegar mjög hændur að
Bryngeiri, sem gekk honum í föð-
urstað og reyndist honum ætíð sem
besti faðir og vinur. Fjölskyldan
stækkaði og voru dæturnar Svan-
hildur Tekla og Hrafnkatla Arndís
sannarlega augasteinar pabba síns.
Katrín og Bryngeir voru afar sam-
rýnd, traustir foreldrar barnanna
sinna og góð hvort öðru. Bryngeir
var einlægur og natinn fjölskyldu-
faðir, sem umvafði börnin sín hlýju
og öryggi.
Við systurnar höfum átt margar
góðar samverustundir með fjöl-
skyldum okkar í gegnum tíðina,
gjarnan hjá foreldrum okkar á
Hellisgötunni eða eigin heimilum.
Þegar Bryngeirs er minnst koma
fram í hugann margar góðar minn-
ingar. Sterkastar eru minningarnar
af Bryngeiri í föðurhlutverkinu og
með Katrínu sinni. Skemmst er að
minnast þess þegar öll fjölskyldan
samfagnaði þeim í tilefni giftingar
þeirra um leið og haldið var upp á
fermingu Halla nú í vor. Þau voru
falleg brúðhjón og ljómuðu bæði af
ást og hamingju þrátt fyrir skugga
erfiðra veikinda. Þetta var dýrmæt
stund sem við munum öll varðveita í
hjarta okkar. Einnig kemur fram í
hugann minningin um tveggja ára
afmælisdag Hrafnkötlu litlu nýlega,
en þá sem ætíð var Hrafnkatla litla
sólargeislinn hans pabba síns.
Það dró fyrir sólu snemma á
þessu ári þegar Bryngeir greindist
með illkynja sjúkdóm. Strax hófst
baráttan fyrir endurheimtri heilsu,
sem háð var af ákveðni en um leið
æðruleysi. Hjónin tóku þar höndum
saman í því erfiða verkefni sem öðr-
um og lifðu í voninni. Katrín og
börnin stóðu þétt við bakið á Bryn-
geiri og studdu af öllum mætti. Um
leið veitti Bryngeir sjálfur fjöl-
skyldu sinni styrk með sinni hug-
arró og yfirveguðu nærveru. Það lét
engan ósnortinn að verða vitni að
hugrekki og dugnaði Bryngeirs og
Katrínar. Það sama á við um börnin,
sem hvöttu pabba sinn áfram. Stóru
strákarnir, Bryngeir Arnar og Halli,
studdu pabba sinn af þroska og yf-
irvegun, samhentir bræður, sem
sannarlega veittu pabba sínum
kjark. Það sama má segja um litlu
dæturnar sem voru gleðigjafar á
erfiðum stundum. Bryngeir var ein-
stakur faðir og börnin hans öll vel
gerðir einstaklingar, hlý, kurteis og
efnileg hvert á sinn hátt. Þau hafa
Bryngeir Guðjón Guðmundsson