Morgunblaðið - 20.01.2007, Blaðsíða 28

lifun
28 LAUGARDAGUR 20. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
P
abbi, segðu „þegiðu bara“
eins og Mikki refur ger-
ir,“ segir hinn ungi lista-
maður, og til þess að
forðast misskilning er
hann alls ekki að biðja pabba sinn að
þagga niður í blaðamanninum. Ten-
órinn hlýðir en litli leikstjórnandinn
er ekki alveg ánægður með frammi-
stöðuna og vill fá meiri bassa í rödd-
ina. Og svo á pabbi að hlaupa á bak
við stóra skápinn og fela sig því Mikki
refur er alltaf að reyna að vera flink-
ari en Lilli klifurmús.
En sonur óperusöngvarans, Ragn-
ar Númi Gunnarsson Guðbjörns-
sonar, stelur að þessu sinni algjörlega
senunni þegar hann syngur undur-
blíðlega vögguvísu Lilla klifurmúsar
eða var það vökuvísa? Mikki refur à
la Gunnar Guðbjörnsson á ekkert
svar við svona tilþrifum, jafnvel þótt
sá sé um þessar mundir að æfa sig í
hlutverki Flagarans í framsókn eftir
Stravinski hjá Íslensku óperunni.
– Ætlarðu að verða söngvari eins og
pabbi eða sellóleikari eins og mamma?
„Nei, ég ætla að verða leikari og
leika Lilla klifurmús,“ segir Ragnar
Númi einlægur en hann spilar á selló
eins og móðir hans, Ólöf Breiðfjörð,
gerði í mörg ár. „Ég hef sjálf lagt
sellóið til hliðar en yngri strákarnir
eru báðir að læra í Suzuki-tónlistar-
skólanum og sú námsleið krefst mik-
illar þátttöku foreldra, sem ég hef
mjög gaman af.“
Ólöf og Gunnar hafa búið víða um
Evrópu. „Fjölskyldan hefur fylgt
Gunnari eftir í námi og starfi,“ segir
Ólöf. „Fyrst bjuggum við í Berlín, þá í
London, svo í Wiesbaden í Þýska-
landi en þaðan fluttum við til Lyon í
Frakklandi en við bjuggum í fjögur
ár á hvorum stað. Síðan tóku við önn-
ur fjögur í Berlín en fyrir þremur ár-
um fluttum við aftur heim til Ís-
lands,“ segir Ólöf sem stjórnað hefur
öllum flutningunum og bætir bros-
andi við að þetta sé í fyrsta skipti í
mörg ár sem hún er ekki að undirbúa
flutning.
„Ég segi stundum að Ólöf sé skip-
stjórinn á þessu skipi sem heimilið
er,“ segir Gunnar og lítur þakklátur á
lífsförunaut sinn til nærri tuttugu
ára. „Ég hef starfs míns vegna oft
verið fjarri heimilinu.“
Andlegt átak að
flytja á milli landa
Hjónin segja það vissulega lífs-
reynslu að hafa búið í svo mörgum
löndum en hins vegar sé gríðarlega
mikið átak að flytja á milli landa, ekki
síst andlegt. „Sérstaklega þegar mað-
ur er að flytjast til landa þar sem
maður kann ekki tungumálið, líkt og
þegar við fluttum til Frakklands, og
eins þegar maður er kominn með
börn í skóla,“ segir Ólöf. „Það er
meira en að segja það en strákarnir
eru núna 14 ára, átta ára og sjö ára.
Nú erum við hins vegar flutt heim og
erum ekkert á útleið aftur.“
Fannst ykkur einhver munur á að
búa t.d. í Þýskalandi og Frakklandi?
„Já, mjög mikill,“ segja þau bæði,
líta á hvort annað og hlæja. „Það eru
alls kyns smáatriði,“ segir Gunnar og
bætir við til útskýringar: „Ef þú ert á
leið heim úr vinnu í Frakklandi og þig
vantar mjólkurpott, sérð mjólkurbúð
á horni en ekkert bílastæði nærri, þá
kippir sér enginn upp við það þótt þú
stoppir nálægt búðinni og setjir bil-
unarljósin á meðan þú hleypur inn
eftir mjólkinni.“
Ólöf segir hlæjandi að þetta væri
aldrei hægt að gera í Þýskalandi.
Aldrei. „Það er svona grundvallar-
munur á flestu í þessum tveimur
löndum. En bæði í Þýskalandi og
Frakklandi eru flestar mæður heima-
vinnandi. Ég var því fljót að kynnast
þeim í gegnum börnin á leikskólanum
og í skólanum og eignast þannig vini
og kunningja. Ég byrjaði einmitt í
bútasaumnum erlendis, til þess að
hafa ofan af fyrir mér þegar ég var
heimavinnandi og Gunnar á ferðalög-
um og eins kynntist ég konum í gegn-
um saumaskapinn.
Í hverju hverfi var líka ákveðinn
kjarni þar sem voru litlar verslanir og
smám saman kynntist maður bak-
aranum eða konunni í dótabúðinni
persónulega. Ég sakna alls þessa á
Íslandi. Mér fannst ég í rauninni ein-
angraðri fyrst þegar ég kom hingað
heim en ég var úti, því svo fáar ís-
lenskar konur á mínum aldri eru
heimavinnandi og hér hefur ekki
myndast þetta sama samfélag í kring-
um börnin,“ segir hún en kveður þau
þó hvergi annars staðar vilja búa
núna. „Við erum í nálægð við fjöl-
skyldur okkar og eins finnst okkur
Ísland henta skapandi börnum eins
og sonum okkar betur en Berlín,“
segir Ólöf en sá elsti, Ívar Glói, spilar
á rafmagnsgítar og píanó en Jökull
lærir á fiðlu og er í kór. „Við höfum á
árum okkar erlendis reynt að tileinka
okkur það besta á hverjum stað og
taka með okkur áfram.“
Óperusöngvarinn
og hljóðfæraleikar-
arnir fluttir heim
Saga Hver hlutur á sér sögu Tónlistarheimili Elsti sonurinn spilar á píanóið.
Borðstofan Fjölskyldan við borðstofuboðrið en stólarnir sem falla svo skemmtilega saman koma héðan og þaðan.
Það er eins og þær svífi um loftið, nóturnar á heimili
Ólafar Breiðfjörð og Gunnars Guðbjörnssonar óperu-
söngvara. Unnur H. Jóhannsdóttir komst að því að
allir á heimilinu kunna að syngja eða spila eftir þeim
og húsfreyjan að sauma líka.
uhj@mbl.is
Efnilegur Reynir Gunnarsson er
sniðugur strákur og efnilegur leik-
ari, söngvari og sellóleikari
Dyrasími Þetta er dyrasíminn á heimilinu og hann virkar!
Fjölskyldan hefur fylgt
Gunnari eftir í námi hans og
starfi sem óperusöngvari
og búið í London, Berlín,
Wiesbaden og Lyon.