Morgunblaðið - 13.02.2008, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. FEBRÚAR 2008 29
✝ Guðrún Sig-urveig Jóns-
dóttir (Búdda)
fæddist í Reykjavík
12. júlí 1934. Hún
andaðist á Land-
spítalanum, Foss-
vogi, 7. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jón
Guðmundsson yf-
irtollvörður (Guð-
laugssonar og Ingi-
bjargar
Bjarnadóttur) og
Kristrún Jóna Jóns-
dóttir (Indriðasonar og Sig-
urveigar Jónatansdóttur). Systk-
ini Guðrúnar, börn Jónu með
Pétri Guðbergi Gíslasyni, eru
Pétur Pétursson heildsali, 1.
október 1918, d. 17. maí 1996 og
Helga Pétursdóttir Rósantsson
húsmóðir, f. 21. nóvember 1921,
nú búsett í Bandaríkjunum.
Eiginmaður Guðrúnar Sig-
urveigar var Guðmundur Trausti
Friðriksson, rafmagnsverkfræð-
ingur og framkvæmdastjóri, f. 11.
júní 1920, d. 28. september 1997.
Börn þeirra eru:1) Jón, raf-
eindavirki og fiskvinnslustarfs-
maður, f. 17. janúar 1954, búsett-
ur á Höfn í Hornafirði. Sonur
hans og Ingigerðar Arnardóttur
er Örn Arnar tölvunarfræðingur,
f. 10. apríl 1971. Synir hans og El-
ínar Hjálmsdóttur eru Steinar
ar, kvæntist í upphafi fjórða ára-
tugar síðustu aldar ekkjunni Jónu
Kristrúnu og gekk tveimur börn-
um hennar, Pétri og Helgu
(Dollu), í föðurstað og Guðrún
bættist 1934 í barnahópinn. Fjöl-
skyldan settist að í Meðalholti 11
og bjó þar lengi. Árið 1951 fór hin
þá 18 ára gamla Guðrún ásamt
Helgu systur sinni til þjónustu-
starfa í Bandaríkjunum. Fyrir
vestan kynntist Guðrún árið 1953
og giftist eiginmanni sínum, Guð-
mundi Trausta og fæddust syn-
irnir Jón og Pétur í Elisabeth í
New Jersey. 1955 komu þau hjón-
in heim til Íslands er Guðmundur
hóf störf sem borgaralegur
starfsmaður Public Works hjá
varnarliðinu á Keflavík-
urflugvelli. Fljótlega bættust við
börnin Friðrik Þór og Kristrún
Jóna og fyrsta langtímaheimili
fjölskyldunnar var að Glað-
heimum 24 og síðar að Brúna-
landi 8, bæði í Reykjavík. Guðrún
var fyrst og fremst húsmóðir alla
tíð og afar eljusöm í því hlut-
verki. Á áttunda áratugnum
skildust leiðir Guðmundar og
Guðrúnar, án þess þó að til lög-
skilnaðar hafi komið. Upp úr því
tók hún upp heimilislíf hjá heið-
urshjónunum Jarþrúði Péturs-
dóttur (Jöru) og Antoni Líndal
Friðrikssyni (Tona) og fjölskyldu
þeirra að Efstasundi 70. Þær Jara
urðu miklar vinkonur og studdu
hvor aðra í gegnum þykkt og
þunnt, en báðar glímdu við erfið
veikindi.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Ingi, f. 19. júlí 1997,
Ágúst Orri, f. 6. des-
ember 2000 og Hlyn-
ur Örn, f. 3. desem-
ber 2002. 2) Pétur
vatnsveituverkstjóri,
f. 21. desember 1954,
búsettur í Seattle í
Bandaríkjunum,
kvæntur Virginiu
Wood Fridriksson,
tónlistarmanni og
kaupmanni. Börn
þeirra eru Spencer
Thor, f. 8. júlí 1995
og Sonja Björk, f. 20.
mars 1997. 3) Friðrik Þór, frétta-
maður, f. 22. september 1956, bú-
settur í Reykjavík, kvæntur
Kristínu Dýrfjörð leikskólastjóra
og lektor. Börn þeirra eru
Trausti Þór viðskiptafræðingur,
f. 13. nóvember 1979, unnusta Íris
Svavarsdóttir, sonur þeirra
Sturla Þór, f. 25. september 2007,
og Sturla Þór, f. 10. maí 1983, d.
1. janúar 2001. 4) Kristrún Jóna,
ferðaskrifstofustarfsmaður, f. 24.
ágúst 1959, búsett í Jacksonville í
Bandaríkjunum, gift Joel Col-
burn, tónskáldi og rithöfundi. 5)
Drengur Guðmundsson, f. 23. maí
1969, andaðist innan sólarhrings.
Guðrún Sigurveig, kölluð
Búdda frá barnæsku, var komin
af harðduglegu fólki, sunnlensku
í föðurætt og suður-þingeysku í
móðurætt. Jón tollari, faðir henn-
Ótal gleði- og ánægjustundir
standa fyrir hugskotsjónum okkar í
dag, þegar við systkinin kveðjum
mömmu. Þær yfirskyggja tilfallandi
stundir veikinda og annarra erfið-
leika. Það sem hvað mest einkenndi
mömmu, fyrir utan ytri og innri feg-
urð, var lífsgleði, innileiki, snyrti-
mennska og gjafmildi – hún hugsaði
yfirleitt meira um hag annarra en
sjálfs síns. Maður finnur það ekki
síst nú hversu djúpt hún hefur
snert okkur og aðra sem kynntust
henni.
Pabbi og mamma gáfu okkur afar
skemmtilega og sérstæða æsku.
Pabbi nam og starfaði í 15 ár í
Bandaríkjunum. Úti hitti hann
mömmu, sem betur fer, árið 1953.
Hún var 19 ára Au Pair stúlka, en
hann 33ja ára mikilsmetinn verk-
fræðingur hjá RCA Victor. Þau
héldu heim til Íslands tveimur árum
síðar, tveimur drengjum ríkari.
Pabbi starfaði frá 1955 í 31 ár hjá
varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli,
en fjölskyldan bjó þó mestmegnis í
Reykjavík. Í barnahópinn bættust
fljótlega við piltur og stúlka og bjó
fjölskyldan fyrst í Meðalholti 11 en
síðan í Silfurtúni (í Garðabæ). Hún
fluttist 1962 í Glaðheima 24 og var
þar í 8 ár, en frá 1970 varð Brúna-
land 8 að heimahögunum. Og þetta
voru ógleymanleg ár ævintýraferða
um allt land og þá ekki síst til lax-
og silungsveiða. Við brunum enn í
græna hermannajeppanum í hugum
okkar og bleiki kagginn hennar
mömmu; Chevrolet Bel Air. Þá
hafði mamma ómælda gleði af
hestamennsku um langt árabil.
Vegna starfa pabba á Vellinum
hafði fjölskyldan algera sérstöðu
meðal nágrannanna, því við klædd-
umst öðruvísi, borðuðum öðruvísi
mat, áttum öðruvísi leikföng – og
við vorum fyrsta fjölskyldan í borg-
inni til að setja upp loftnet og byrja
að horfa á Kanasjónvarpið. Allt
þetta auðveldaði okkur að eignast
vini og allt þetta jók á sjálfstæði
okkar á þessum mest mótandi tím-
um. Barnæskan í Glaðheimunum og
unglingsárin í Fossvoginum voru
enda mikil hamingjuár og þótt leiðir
pabba og mömmu hefðu síðar skilið
þá leiddi það þó til þess að við feng-
um að kynnast fjölskyldu Jöru og
Tona og dætur þeirra urðu okkur
mjög nánar persónulega.
Eðlilega leitar hugurinn fyrst og
fremst til æskuáranna, því seinni
part ævinnar mátti mamma þola
ýmsa erfiðleika vegna sjúkdóma og
umferðarslyss sem dró verulega úr
hreyfanleika hennar til starfa og
leiks. En hvað sem því líður þá
hvarf aldrei sá kjarni sem einkenndi
mömmu; innri fegurð hennar, kar-
akter, gjafmildi og innileiki. Hún
var alltaf afar sjálfstæð í hugsun og
gjörðum, vildi aldrei vera öðrum
háð, vildi engum skulda, vildi allt
fyrir aðra gera og hugsaði seinast
um eigin hag. Við kveðjum mömmu
með miklum söknuði, en jafnframt
gleðjumst við yfir því að hún hafi
fengið hvíld og tækifærið til að fara
í ættar- og vinaveisluna miklu fyrir
handan, þar sem taka á móti henni
fyrst af öllum pabbi hennar og
mamma, Pétur bróðir hennar, eig-
inmaður hennar og pabbi okkar,
Jara og Toni, Sturla Þór og Begga
og fleiri ástvinir sem fyrr kvöddu.
Við vitum að þau fagna henni inni-
lega, því nú verður góð veisla enn
betri.
Jón (Onni), Pétur (Diddó),
Friðrik Þór (Lilló) og Krist-
rún Jóna (Rúna).
Í fjölskyldunni hans Lilló eru allir
kallaðir eitthvað, að því komst ég
fljótlega, pabbinn Lúllú, bræðurnir
Onni og Diddó, systirin hefðbundið
Rúna og mamma þeirra Búdda.
Einhvern veginn dettur manni helst
í hug hnellin kerling, en svo var nú
aldeilis ekki. Búdda var bæði frekar
hávaxin og alla tíð svo grönn að
módel samtímans væru næsta feit
við hliðina á henni. Hún var líka
smekkmanneskja bæði í klæðnaði
og í hönnun á heimili sínu. Glæsi-
kona sem hafði sterka tilfinningu
fyrir samsetningu lita og hluta.
Þegar ég kom fyrst í Brúnalandið
var heimilið eins fryst í tíma. Fal-
legt sixtís heimili. Hornsófinn og
gólfteppin blá, með appelsínugula
rýjateppinu ofan á. Gylltar gard-
ínur, frístandandi hillur og borð-
stofuhúsgögn úr tekki. Heimilið bar
með sér smekk húsfreyjunnar. Hún
sagði mér eitt sinn að Guðmundur
(ég gat aldrei kallað tengdapabba
Lúllú) hefði fengið henni peninga til
að kaupa ljós í allt Brúnalandið, hún
hefði farið og keypt kristallsljósa-
krónu yfir borðstofuborðið fyrir all-
an peninginn. Og Lúllú gapað þegar
hún kom heim. Seinna þegar hún
var flutt í litlu íbúðina sína í Ljós-
heimunum endurskapaði hún heim-
ilið í Brúnalandinu en núna í ný-
móðins stíl. Þar er tungusófinn blár
og gardínur gylltar.
Búdda lifði stundum hratt en hún
lifði því lífi sem hún kaus sér, ekki
alltaf hefðbundið en sönn sjálfri sér
og sínu. Húmoristi fram í fingur-
gómanna, stundum einkahúmor
hennar og Jöru, eins og þegar við
komum eitthvert sinnið í Skinnalón-
ið og þær sátu út á palli og ræddu
saman hvor með sinn háhælaskóinn
undir eyra. Á árum áður hvessti
stundum á milli okkar, ég var ung
og kunni ekki alltaf að umgangast
fólk sem ekki fór sömu leiðir og ég.
Samt naut ég þess nú nokkuð að
vera tengd Jöru vinkonu hennar og
sambýliskonu fjölskylduböndum.
Ég held reyndar að það hafi átt sinn
þátt í að hún tók mig í sátt. Með ár-
unum þroskuðumst við báðar og
seinni ár áttum við í góðum sam-
skiptum. Þá sagði hún mér stundum
sögur af lífi sínu í Ameríku, af
presthjónunum blindu sem gáfu
hana og Guðmund saman. Sérstak-
lega var henni minnistætt þegar
prestfrúin þreifaði á andliti hennar
og sagði svo, „Þú ert falleg“. Það
var Búddu mikið áfall fyrir 10 árum
þegar Jara dó, áfall sem ég held að
hún hafi aldrei jafnað sig fullkom-
lega á. Börn og barnabörn Jöru
héldu ávallt tryggð við hana og fyrir
það var bæði hún og við þakklát.
Búdda var með afbrigðum gjaf-
mild og stór í gjöfum sínum. Ég er
henni þakklátust fyrir þá gjöf sem
hún gaf okkur Lilló fyrir sjö árum
þegar Sturla dó, hún leyfði okkur að
nota leiði sem hún átti frátekið hjá
Guðmundi og Jóni pabba sínum. Ég
veit að hún hafði ekki ætlað sér að
láta brenna sig, en eftir andlát
Sturlu ákvað hún að það myndi hún
gera og hvíla við hlið þeirra. Síðasta
fjölskylduboðið sem hún tók þátt í
var nafnaveisla Sturlu Þórs, son-
arsonar okkar, þegar hún heyrði
nafnið hans klökknaði hún eins og
við. Litríku, óhefðbundnu lífi er nú
lokið, að leiðarlokum vil ég þakka
fyrir samvistir og votta börnum
hennar og systur samúð mína.
Kristín Dýrfjörð.
Elsku Búdda.
Ég kveð þig með miklum söknuði.
Þú varst án efa ein sú skemmtileg-
asta og ótrúlegasta manneskja sem
ég hef kynnst og skilur eftir þig
ógrynni af skemmtilegum minning-
um sem ég mun ávallt geyma með
mér og minnast með bros á vör. Þú
varst hissa og glöð þegar ég sagði
þér að ég myndi eftir kóngabláu
gardínunum í Brúnalandinu og hvar
rúmið mitt hafði staðið í herbergi
ykkar Guðmundar, þegar þið pöss-
uðuð mig 1973 þegar foreldrar mín-
ir fóru í brúðkaupsferð. Þá var ég
aðeins 20 mánaða.
Það er svo margt sem kemur upp
í huga mér þegar ég hugsa um þig.
Allar samverustundirnar á Busthús-
um í gamla daga og síðar á Skinna-
lóni „suður með sjó“. Þú og Jara
amma sögðuð mér frá öllum kenni-
leitum á leiðinni, t.d. „Rockville“,
sem herinn átti og margt annað sem
fá börn vissu hvað var. Við fórum
einu sinni saman á öskuhaugana.
Þar funduð þið amma fínasta teppi
sem þið tókuð með og skelltuð á
gólfið á Skinnalóni, en síðar kom í
ljós að teppið var ekki eins fínt og
þið hélduð, en alltaf voruð þið bjart-
sýnar og funduð upp á einhverju
nýju og skemmtilegu. Þú fórst með
mig upp á völl í Keflavík þegar Guð-
mundur var að vinna þar. Við sátum
við barinn, fórum á Wendy’s ham-
borgarastaðinn og þetta var heill
heimur út af fyrir sig, sem ég leyfi
mér að efast um að mörg börn hafi
fengið að kynnast. Þegar ég kom í
heimsókn í Brúnaland til þín og
Guðmundar þá gafstu mér sleikjó
frá Ameríku, kjúklingalæri og margt
annað sem ekki var til á Íslandi í þá
daga. Þetta fannst mér mjög spenn-
andi og skemmtilegt.
Á sumrin kom ég til þín og ömmu
í Efstasundið í sumarfrí í viku eða
svo og þá spiluðum við þrjár fram á
nótt, mér til mikillar skemmtunar.
Þú eldaðir „frikassé“,sem mér
fannst besta „frikassé“ í heiminum
og þú varst eina manneskjan sem
fékk mig til að smakka allan mat,
„einn fyrir Búddu“ virkaði alltaf.
Reyndar fannst mér allur „Búdd-
umatur“ ofsalega góður. Þegar þú
komst frá Ameríku einu sinni man
ég að þú varst með svakalega flott-
ar, langar og rauðar neglur og ég
vildi vera eins og Búdda. (Ég nagaði
nefnilega neglurnar þá alveg eins
og þú hafði gert áður). Þú settir efni
með vondu bragði á neglurnar mín-
ar og ég trúði alveg sögunni, sem
þú sagðir mér, um að þú hefðir
borðað þetta efni af nöglunum og
þurft að fara á spítala. Þessu vildi
ég ekki lenda í, lét þetta alveg í
friði, og hætti að naga. Þökk sé þér.
Þegar þú puntaðir þig og settir
jafnvel upp hatt og varst að fara
eitthvað út þá fannst mér þú vera
eins og Díana prinsessa. Algjörlega
gallalaus og glæsileg. Ég hefði vilj-
að hitta þig oftar en ég gerði á þín-
um síðustu árum, en ég hugsaði oft
til þín og þær hugsanir kölluðu
ávallt fram bros á vör og gleði í
hjarta. Þú varst mér alltaf yndisleg
og góð „amma“ og kallaðir mig
„engilinn þinn“. Nú verður þú eng-
illinn minn á himnum og fylgir mér
vonandi, því nærvera þín gleður
hvern þann sem hefur kynnst þér
og þínum skemmtilegu persónutöfr-
um. Skilaðu kveðju frá mér til Jöru
ömmu og Tona afa, sem verða him-
inlifandi að hitta þig aftur. Guð
geymi ykkur öll.
Þín
Jarþrúður Guðnadóttir (Jara).
Guðrún Sigurveig
Jónsdóttir
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Yvonne Tix
✝
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
BÁRA HALLDÓRSDÓTTIR,
Sæviðarsundi 32,
verður jarðsett frá Áskirkju fimmtudaginn
14. febrúar kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Vilji fólk minnast hinnar látnu biðjum við um að
félag CP á Íslandi sé látið njóta þess.
Lárus Fjeldsted,
Rúnar,
Stefanía,
Matthildur,
Guðmundur,
Sigurjón.
✝
Elskulegur faðir minn , bróðir okkar og mágur,
KRISTINN KRISTJÁNSSON,
Miklubraut 88,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn
15. febrúar kl. 15.
Vilberg Kristinsson,
Ása Kristjánsdóttir, Sigurður Hauksson,
Margrét Kristjánsdóttir, Þorsteinn J. Stefánsson,
Ingibjörg Kristjánsdóttir, Sverrir Ingólfsson,
Símon Kristjánsson, Sigríður Guðbergsdóttir.
✝
Okkar ástkæra frænka,
ÁSTA KRISTÍN EIRÍKSDÓTTIR
frá Borgarfirði eystra,
Háaleitisbraut 111,
lést laugardaginn 9. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Systkinabörn.