Skinfaxi - 01.01.1914, Blaðsíða 5

SKtNFAXl
5
3. Menn fái Iítið í aðra hönd fyrir
fé sitt.
Þetta er alt rétt, en það má bœta með
því skipulagi sem nú er, og skal ég benda
á leið til þess.
Fyrsta skilyrðið er að skipa fjórðungs-
stjórnina hæfum mönnum. Þeim mönn-
um, sern eru nokkuð kunnugir félögunum
i fjórðungnum og sem eru lifandi, starf-
andi félagar. Auðvitað vissu menn meira
af stjórnunum, ef þær yrðu 4—5, í stað einn-
ar nú. En það sem ynnist, yrði hverfandi
hjá samvinnuleysi og kostnaðarauka.
Um tvö seinni atriðin langar mig að
segja að mjög hægt væri úr að bæta.
Þannig, að ákveða að þau þrjú fjórðungs-
þing, sem verða milli sambandsþinga, skuli
haldin, eitt austanfjalls, annað i Borgar-
firði og þriðja í Reykjavík. Þetta gæti
orðið sambandslagaákvæði. Með þessu
móti kæmi það af sjálfu sér, að austan-
þingið sætu aðallega austanmenn. Þeir
væru þar i meiri hluta og gætu ráðstafað
megninu af fénu sínum fjórðungshluta til
einhvers verulegs hagræðis. Eins færi
um borgfirska þingið Reykjavíkurþing-
ið yrði svo til jafnvægis. Það ætti á-
valt að vera það þingið, er kysi á sam-
bandsþing, svo bæði austanmenn og Borg-
firðingar stæðu jafnt að vígi að sækja.
Á þennan hátt trúi ég ekki öðru, en að fá
mætti góð fjórðungsþing og verulegt gagn
fjársins.
Áð ætla að meira verði úr fénu, ef bút-
að verður niður í 4—5 hluta, og kosta af
því 4—5 stjórnir í stað einnar, er fjar-
stæða.
En þegar nú verið er að mæla hvað
menn fái í aðra hönd, þá er þess að minn-
ast, sem að vísu mun á fárra vitorði, að
sambandið hlaut 800 kr. skell af síðasta
sambandsstjóra og fær það fé aldrei aft-
ur. Okkur munar um minna, og skiljan-
legt að það dragi úr. En það vonum við
að komi ekki fyrir oftar.
Hvanneyri 22, nóv. 1913.
Tr. Þórhallsson.
Bogalist.
Handboginn er eldri en alt, sem sögur
fara af. Allar fornþjóðir kunnu að fara
með boga. Fornegiftar voru ágætir bog-
menn. Grikkir og Rómverjar voru líka
góðir bogmenn. Svo var um Norðurlanda-
búa, er sögur hófust. Forfeður okkar
urðu sumir frægir fyrir bogaskot, t. d.
Gunnar á Hlíðarenda. En þó lítur út fyr-
ir, að þessi íþrótt hafi ekki verið í miklu
gengi hér á landi í fornöld, líklega af því,
að gott efni í boga var ekki til í landinu.
Á miðöldunum voru Englendingar mest-
ir bogmenn i heimi, frá því á 13. öld og
fram um 1700. A þeim öldum kunni hver
maður þar í landi að skjóta af boga, þótti
annars ekki maður með mönnum, enda
var margsinnis lögboðið, að hver karlmað-
ur skyldi temja sér boglist. Og var séð
fyrir því með lagasetningum, að alstaðar,
í hverri sveit, væru til sölu góðir bogar
og örvar, með lágu verði. Konungar og
aðalsmenn þar í landi mátu bogskot um
fram allar aðrar íþróttir; var svo um
langan aldur, og allir höfðingjar gengu í
skotbakka á hverjum degi meðan þeir voru
á uppréttum fótum. Þetta er ekki að furða
því það kom jafnan í ljós i orustum, að
Englendingar áltu alla sína sigursætd bog-
fimi sinni að þakka.
Það voru bogmennirnir, sem réðu sigr-
inum i orustunni við Hastings, Agin Conrt
og oft endranær. Ríkharður fyrsti, var
einu sinni á krossferð og hafði ekki ann-
að lið, en 17 brynjaða kappa og 300 bog-
menn; réðust Tyrkir og Serkir á hann og
hötðu ógrynni liðs; en hann stóðst árás-
ina svo hinir urðu frá að hverfa. Eng-
lendingar köstuðu ekki niður bogunum fyr
en löngu eftir að eldvopnin komu á gang.
Er það síst að furða, þvi að byssurnar
voru fremur léleg vopn lengi framan af.
I orustum hófu bogmenn skothríðina á
150—200 faðma fœri (16—20 score yards),