Skinfaxi - 01.01.1914, Blaðsíða 11

SKINFAXI.
11
vitum öll hvað þessu veldur, vitum að það
er minningin um mesta og fórnfúsasta
gœfusmið mannkynsins, sem því veldur.
Og við erum öll hingað komin af því,
að það eru jólin — jól í Ungmennafólög-
unum í Reykjavík. Við erum auðvitað
komin hingað til að óska hvert öðru ham-
ingju, eins og siður er á jólunum, og til
þess að gera okkur glaða stund.
En erum við þá ekki komin til neins
annars?
Eg vildi að við værum öll komin hing-
að til þess að óska félögunum okkar
hamingju.
— — Fyrir mér eru félög eins ogver-
ur, æðri mönnunum, verur með einni en
óvenjumikilli sál, af því að hún er gerð
úr mörgum; verur sem geta glaðst og
hrygst, unnið og tapað.
Og svona er um félögin okkar!
Og væri þá ekki rangt af okkur að
gleyma þeim, þegar farið er með jólaósk-
irnar ?
Jú, það væri rangt.
Og það er eins með félög og menn, að
þau eiga kosti og lesti, þor og þolleysi,
dugnað og ódugnað, staðfestu og freist-
ingar. Því fremur er áslæða til að biðja
þeim góðs líka.
— — — 011 eigum við vini, vini sem
okkur þykir ósegjanlega vænt um, vini sem
við viljum að verði að mönnum og sem
við trúum að verði að mönnum. Trúin
okkar margra á framtíð landsins snýst
kannske um þessa vini og styðst við þá,
og við vitum öll hversu sú trú er okkur
hjartfólgin.
Væri það ekki sárt, að vita slikan vin
bregðast vonum manns, og enn sárara að
sjá hann verða að ómenni? Ellegar-væri
það ekki óbærileg tilhugsun að horfa á
hann deyja í blóma lífsins að nýbyrjuðu
æfistarfi ?
Þetta myndi hann gera, ef enginn ósk-
aði honum hamingju. Að minsta kosti
færi svo um félag, sem fyrir slíku yrði.
Og eru ekki félögin okkar, Ungmenna-
félögin, vinir okkar, vinir sem okkur hefir
þótt ósegjanlega vænt um, vinir sem við
höfum viljað að yrðu til gagns og trúað
að yrðu ti! gagns, og hefir ekki trúin á
framtíð landsins okkar stuðst við þau að
meira eða minna leyti?
Væri þá ekki sárt að sjá þau bregðast
vonum okkar, enn ömurlegra að sjá þau
lenda á villubrautum, eða, hugsið ykkur,
að þau dæju að óloknu verki?
Jú, ég þori að svara fvrir okkur öll,
okkur mundi fátt mæta þyngra.
— — — Við höfum öll óskað og hlot-
ið óskir á jólunum, og við höfum öll þegið
og gefið jólagjafir, og öllum finst okkurtil-
veran sælli fyrir bragðið.
Eg tala nú ekki um bágstadda fólkið,.
sem góðir menn gleðja á jólunum, þó ekki
sé nema með Iítilli gjöf, hvað slíkt má sín
mikils í tilverubaráttu þess.
En hafa félögin okkar hlotið nokkrar
gjafir? —
Getum við gefið þeim gjafir?
Eigum við að láta þau fara i jólakött-
inn ?
Við getum gefið þeim. Og eigum við
þá ekki að gera það?
Við getum, hvert um sig, gefið þeim,.
gefið þeim eitthvað af öllum miklu og
mörgu ónotuðu kröftunum sem i okkur
búa, eitthvað af ónotuðu tómstundunum,
eitthvað af viljaþrekinu og starfsþrekinu
og drenglyndinu okkar!
Það myndi gleðja þau ósegjanlega, og
auka lífsgildi þeirra.
------— Það er sagt, að enginn verði
fátækari þótt hann gefi. Og þvi treysti
ég, að gefum við Ungmennafélögum pess-
ar gjafir, þá verðum við margfalt auðugri
og sælli eftir en áður!