Skinfaxi - 01.02.1914, Blaðsíða 3

SKINFAXI
17
nútímans skifta örlögum manna: Setur
eftirlætisgoðin í banvænan ofurhita auð-
magnsins, en hin, og þau langtum íleiri, á
nástrandir örbirgðarinnar í bæjunum.
Sambandsmál.
Herra kennari Páll Zophoníasson hefir
vakið máls á skiftinguSunnlendingafjórð-
ungs í Skinfaxa, fi. og 8. tbl. f. á. Þó ég taki
ekki til mín hólmgönguboðið í enda grein-
arinnar, vil ég hiðja Skinfaxa fyrir fáein-
ar línur, vegna þess að mér er ant um
málið. — En um leið verð ég að biðja
lesendurna að afsaka, að ég býst ekki við
að geta rökrætt málið til nokkurrar hlitar
og að grein mín verður sjálfsagt meir
sundurlausar hugsanir en samfeld ritgjörð,
og veldur því annriki mitt o. íl. ástæður.
Mér virðist of snemt að breyta sam-
bandslögunum frá 1911 í meginatriðum
á næsta sambandsþingi, vegna þess, að
þau eru of lítið reynd enn. Ef þeim er
röggsamlega fylgt, hygg ég þau vel geti
náð tilgangi sinum, að tengja U. M. F. i
fasta, öfluga heild; en áhuga skortir mjög
tilfmnanlega í félagsskapnum. Fjórðungs-
stjórnir hafa t. d. verið helst til afkastalitlar,
félögin i fjórðungunum oft naumast vitað
að þær væru til, — og hið sama hygg
ég að fjórðungsstj. gæti sagt með sama
rétti um félögin. Þegar samvinna er svona,
er ekki von á miklum framkvæmdum.
En þetta er alls ekki afleiðing af stærð
fjórðungsins, heldur af öðrum orsökum.
Þó tjórðungurinn sé svo stór sem hann
er nú, geta nágrannafélög vel sameinað
6i’g um ýmsar framkvæmdir, t. d. skóg-
rækt eða íþróttir, og notið til styrks úr
fjórðungssjóði. Þetta hafa félögin þegar
gert, og hefir farið allvel.
Því má ekki gleyma, að [íþróttir eru
aukaatriði en ekki meginatriði í starf-
semi U. M- F. og að vel getur farið á
þvi, að þau starfi að þeim i samvinnu við
önnur félög. Slíkt samvinnufélag er t. d.
Skarphéðinn, og hygg ég að hann verði
ekki rofinn, þó Sunnlendingafjórðungur
verði klofinn. Iþróttafélögum þeim, sem
eru i Skarphéðni, verður ekki bægt frá
samvinnu við U. M. F. um íþróttirnar, þau
hafa lagt sinn skerf til iþróttavallarins og
annara framkvæmda, en munu naumast
öll gerast ungmennafélög.
Það er satt, að fjórðungurinn getur ekki
haft eitt iþróttamót fyrir alt sambands-
svæðið, en það gerir ekkert til. Má vel
halda mót fyrir minna svæði, eins og
Skarphéðinn hefir gert, Mosfellingar o. fl.
En eitt námsskeið fyrir kennaraefni af öllu
svæðinu má halda í Reykjavík, eins og
þegar er byrjað á.
Um skógræktina er það að segja, að
jafnvel þó fjórðungnum væri skift þannig
að Suðurlandsláglendið væri sérstakt sam-
band, þá mundu Skaftfellingar og Rang-
æingar alment ekki ferðast vestur í Þrasta-
skóg, til að vinna að skógrækt, heldur
mundu þeir vilja vinna nær sér, og það
er alveg rétt. Hver sýsla þarf að eiga
sitt skógræktarland, og gætu félögin ef til
vill fundist og unnið saman, ef viljinn væri
góður.
— Þrastaskógur er eign sambandsins
alls, og á því sambandssjóður einn að
kosta það verlc, sem þar verður unnið.
Hið besta, sem af sambandinu getur
leitt, eru þau kynni, sem félögin fá hvert
af öðru, og sá samúðarandi, sem sprettur
af kynningunni. Allur fjárhagslegur styrk-
ur er aukaatriði hjá þessu, því vinátta verð-
ur ekki keypt með fé. Þingin eiga að
vera aðalarinn þessarar kynningar, og um
leið alls félagsstarfsins. En til þess að
þau geti orðið það, verða þau að veravel
sótt. Finst mér að þau geti verið vel sótt þó
fjórðungurinn sé stór, ef þeim er vel hagað.
Sambandsþing er háð þriðja hvert ár, og
koma því þrjú fjórðungsþing á hvert sam-
bandsþingstímabil. Ef fjórðungsþingstað-