Skinfaxi - 01.02.1914, Blaðsíða 8

SKINFAXI
Samgöngubót.
Lyftingin var mikil í Ungmennafélögun-
um í upphafi. Að henni húa þau Iengi.
Og innileg var hún og alvarleg.
Eg man eftir einu kvöldi sérstaklega.
Þá held eg að hugurinn hafi komist hvað
hæst.
Við vorum nokkurir saman, og gengum
fram á Nes. Þar var Jakob 0. Lárusson.
Og ekki var um annað lalað en ungmenna-
félagsmál. Ungmennafélag Reykjavíkur
var þá nýstofnað.
Allar þær skýjaborgir, sem þá voru reist-
ar! Aldrei hefi eg vitað unga menn jafn
stórhuga. Altaf var
verið að tala um það
sem gera þyrfti og
gera ætti. Fyrsta
árið fór alt í það.
Og altaf voru menn
sammála, ef það að
eins var nógu stórt,
sem um var rætt.
Hugurinn gladdi
sig ekki eingöngu
yfir vonunum um
andlegar og líkam-
legar framfarir æskumannanna i rikari
mæli en verið hefði — en þær áttu að
vinnast með sjálfsefling — heldur voru
það glæsilegar skóggróðurs- og jarðræktar-
vonir í hverri mynd sem var, sem menn gerðu
sér. Gaman væri að allmargir Ungmenna-
félagar tækju sig saman og settust að í
einhverri fallegri sveit og á sinni jörðinni
hver, til þess að sjá hvert komast mætti
með ötulum vilja, hagsýni, fórnfýsi og
drengilegri samvinnu. — Ellegar að aðrir
gengju í fóstbræðralag, færu til framandi
landa, til þess að sjá sem flest og leita alls
þess, er koma mætti að gagni hér heima,
vinna sig áfram í hverju landi og vinna
svo vel, að þegar heim yrði snúið, á sett-
um tíma, hefði hver um sig drjúganskild-
ing til þess að koma áhugamálunum og
þekkingunni í framkvæmd. Þetta áttu að'
vera víhingaferðir samboðnar nútíðinni.
— Þá báru samgöngumálin á góma. Skíð-
in voru nefnd, þau þyrfti hver maður að
eiga. Og þá var meira að segja talað iun<
innlent eimskipafélag, öfluga sjómannastétt
og sjálfbjarga al-innlenda verslun.
Eg veit það vel, að ungum mönnum, á
öllum tímum, eru glæsilegar vonir i hug.
En þó efast eg um, að þær hafi hér heima
nokkurntíma verið jafn-djarfar. Þetta liggur
ekki í mönnunum sjálfum nema að litlu
leyti, heldur i tímanum — í öllu sem gert
hefir verið og í því, hvernig öllum málum
er komið.
Og þótt allar ]>ess-
ar vonir ungu mann-
anna sem sagt var
frá séu sjálfsögð
aíleiðing staðar og
stundar, mun naum-
ast hjáþví fara, að
margur telji þær
angurgapakendar,
barnalegar fjarstæð-
ur,
Eu á eitt má þá
benda. Ein vonin,
ogekkisú minsta, er að rætast. Siglingar
eru að verða innlendar. Að vísu eru
það ekki ungu mennirnir sjálfir, sem það
mál bera til sigurs. Enda skiftir það minstu
máli. En það sýnir að vonin sú var tima
hær — var engin fjarstæða. Og ætli svo
geti ekki farið um hinar. Eimskipafélagið
fékk vonleysið eitt í vöggugjöf frá mörg-
um manninum, og ekkert hefir verið því
örðugri þrándur í götu. En trúin er þar
vantrúnni sterkari, það gerir gæfumuninn.
Eg rifja þetta upp hér, af því það stend-
ur i beinu orsakasambandi við atburðinn
sem um á að geta.
„Ef ég liefði ekki verið Vngmenna-
félagi, vœri þessi bifreið ekki komin
Sveinn Oddsson. Jakob Ó. Lárusson. J6n Siemundsson.