Skinfaxi - 01.05.1916, Page 4

52
SKINFAXI.
koma niður á stallinn, þá rétta þeir snögg-
lega úr sér, um leið og þeir fara fram af,
því mest er um að gera að komast sem
lengst i loftinu; þá standa þeir þráðbeinir,
nema hvað þeir halla sér lítið eitt fram á
við. Með þessu móti fljúga þeir 26—40
metra í loftinu, en þá hættir þeim við að
detta, þegar niður kemur, jafnvel þó þeir
séu þaulæfðir, en verðlaunin fara eftir því
hvað langt þeir fara í loftinu, og hvað vel
þeir standa neðri brekkuna, og hvað vel þeir
snúa sér á litlum fleti fyrir neðan.
Þetta er kölluð „hopprenna“, og við það
hafa menn enga stafi. Svo er önnur í-
þrótt sem kölluð er „langrenna“. Þá hafa
menn alt önnur skíði. Þau eru álíka löng,
en ekki nema rúmir 2 þuml. á breidd7 og
gerð svo létt sem hægt er, eins og áður
er, og þá hafa menn 2 stafi. Þá er mæld
viss vegalengd 15, 20, 25 til 50 kílómetr-
ar, og er þá um að gera, að verða fljót-
astur.
Myndin sem hér fylgir, er af manni í
lofthlaupi.
Hér í Kristianíu er svo mikill áhugi hjá
fólki fyrir skíðaíþróttinni, að á hverjum
sunnudegi fer fólk í stórum hópum út úr
bænum, bæði til að leika sér á skíðum,
og til að sjá til æfinga þeirra sem bestir
eru. Alveg er það eins kvenfólk eins og
karlmenn, ungt fólk og gamalt.
Kvenfólkið hefir alveg sérstök skíðaföt,
og eru þau líkust „sportfötum“ karlmanna,
og kæra þær sig kollótta, þó þær gangi
hér um götur bæjarins klæddar eins og
karlmenn, með skíði á öxlinni og staf í
hendinni.
Eg hefi nú á hverjum sunnudegi farið
út úr hænum til að horfa á skiðaferðirnar.
Mest er i eina átt stefnt, það er upp að
Holmenkolen. Þangað liggur rafmagns-
járnhraut. Með henni fara á sunnudags-
morgnana frá 12—19 þúsund manns með
skíði, og svo með henni heim aftur á
kvöldin. Alstaðar þar upp frá er gríðar-
mikill skógur, en landið er mjög hæðótt,
brattar brekkur, sléttir flákar og tjarnir.
Hvar sem maður kemur, er fult af fólki
á skíðum, viða eru skíðabrautir. Þar æfa
menn sig undir eina aðal-sýningu, sem
haldin hefir verið nú i 24 vetur á Holmen-
kolenbrekkunni.
Víða eru hópar af börnum; þau velja
sér þægilega brekku, hlaða hengju i hana
úr snjó, og svo byrja þau á lofthlaupun'
um. Eg stóð oft og horfði á þessa barna-
hópa, og þótti gaman að, því býsna vet
gekk þeim að standa fram af hengjunum.
Nokkuð fyrir ofan Holmenkolen er stórt
veitingahús sem heitir „Frognersetere“; það
er bygt i fornum stíl; mest af því er einn
salur, og loga þar langeldar á miðju gólfi.
Þegar maður kemur þar heim, þá sér mað-
ur mörg hundruð skíði stungið niður í
snjóinn alt í kring um húsið. En inni í
húsinu var skíðafólkið að fá sér kaffi og
annað góðgæti til hressingar. Þar var oft
glatt á hjalla.
Niður frá veitingarhúsinu liggur vegur,
alla leið niður að járnbrautinm; hann er
mjög krókóttur, og viða bráttur; æfinlega
er hann mokaður eða plægður; snjóskaíl-
arnir beggja megin ná manni víða í öxl,
en upp úr þeim standa himingnæfandi
grenitré sem altaf eru græn, hvað miki5
sem frostið er. Þessi vegur er altaf fullur
af fólki, eins og það væri ein fjölfarnasta
gata bæjarins. Þeir sem ekki hafa skíði,
fara mikið um þennan veg, því þar er
altaf eitthvað að sjá sem gaman er að.
Þar eru mjög mikið tíðkaðar sleðaferðir,
bæði af gömlu og ungu fólki. Þegar unga
fólkið er alt komið út á skíði, þá fara
hjónin á eftir, og draga með sér smá-
sleða. Þau fara upp á há brekkuna, fá
sér kaffi á veitingahúsinu, setjast svo á
sleðan, konan fyrir framan, en maðurinn
fyrir aftan, og heldur hann á stöng
sem er 8—10 al. löng til að stýra með'
sleðanum. Niður þennan sama veg kemur