Skinfaxi - 01.05.1916, Síða 5

SKINFAXI
53
skíðafólkið líka, og |>ótti mér oft slór
furða, að ekki skyldu verða slys að. Aldrei
sá eg mann detta á skíðum þar, en það
kom fyrir að sleði valt um, þó aldrei svo
að nokkur meiddi sig; það leit út fyrir að
þeir væru vanir við að velta.
Holmenkolendagurinn er annar viðhafnar-
mesti dagurinn á árinu hjáNorðmönnum;hinn
dagurinn er 17. maí. I vetur var Holmen-
kolendagurinn 28.febrúar. Þá voru á fimta
hundrað menn sem keptu. Þá var mikið um
dýrðir. Flestir keppendur voru norskir.
Nokkrir Sviar voru með, og tveir Finnar.
Veðrið var ekki vel gott, en þó Iét fólk
það ekki hamla sér frá að koma og horta
á. Áhorfendur voru um 130 þúsund.
Þar af voru urn 1000 Danir, sem komu
til að sjá skíðahlaupin. Þessi Holmenkol-
kapphlaup eru eiginlega í þrjá daga.
Fyrsta daginn eru hlaupnir 50 kíló-
metrar, annan daginn aftur 15 kílometrar,
og þriðja daginn er lofthlaupið. Fyrstu
dagana tvo er lítið um áhorfendur, því
þá sést ekki annað en að menn fara og
koma. Fljótastur af þeim sem eg vissi
um, fór 15 km. á 1 tíma og 50 sek.
Kristianíu í mars 1916.
Kr. Sigurðsson.
Til ungmennafélaganna.
Eg man — eg varð hrifinn er heyrði eg
það,
að hér skyldi félagsskap mynda.
Og æskunni fríðu eg fulltingis bað,
að fordómum mætti nú hrinda.
Þeim öldruðu virtist sú viðleitni frek,
sem væri ei með stjórn þeirra ráða.
Þeir horfðu með ótta á barnanna brek
og báðu þau drottinn að náða!
Eg vissi um starfið — að það yrði þungt,
en þó vildi eg ekki kvíða.
þegar blóðið er heitt — þegar hjartað er
ungt,
þá hægt mundi vera að striða.
Því þótti mér vænt, er hin vonglaða sveit,
sig vopna og hertýgja réði,
að herja á vanann og heimskunnar reit;
— eg horfði á þetta með gleði!
Nú ár hafa liðið — þau eru ekki mörg;
þó ávöxtinn líta má viða.
En rangsleitnisnornin er ennþá jafn örg,
og ilt er við hana að stríða 1
Hún heimtar — ’ún heimtar þau ósköpin
öll
af æskulýðsfélagsskap vorum.
Ef þegar í stað ekki flytur hann fjöll,
þá finst henni ’ann standa í sporum !
Ef villist hann eitthvað af veginum þar,
sem vandi ’er hjá að sneiða,
hve títt hefi eg ekki þá orðið þess var
hún allra helst kýs hann að deyða!
En hverju ’á að svara, — og hvað er það
þá,
sem helst skal til varnar fram bera?
Að halda ’áfram starfinu’ og hina að smá,
sem heimakingjar girnast að vera!
Og gott væri líka, að gleymist ei það,
hve göfugt er takmarkið, bræður'
þar má ekkert undanhald eiga sér stað,
sem úrslitum krafturinn ræður.
Þið talið um skógrækt — og ágætt það
er’
en einkum er vegurinn rétti:
Að ástunda hugrækt, og sjá fyrir sér,
í sálunni gróðurinn spretti!
Ef þessa er gætt — þá mun gullaldartíð
slá geislum á þyrnibraut mannsins!
Eg óska, að þið kórónu öðlist um síð,
þið — eldberar framtíðarlandsins!
Or. Óf.