Skinfaxi - 01.05.1916, Blaðsíða 9

SKINFAXI
57
MáliS virðist nú liggja þannig fyrir, að
hér á landi eru að myndast tveir sterkir
framfarastraumar. Annarsvegar eru bænd-
urnir með allmika og ánægjulega
reynslu að baki. Þeir starfa að viðreisn
sveitanna. Landið er þeirra ríki. Rækt-
un þess og ræktun fólksins þeirra hæsta
takmark. Urræðið samvinna framgjörnu
mannanna bæði í framleiðslu, verslun —
og ekki síst í landsmálum, til að hafa
stuðning þjóðfélagsins. Hinsvegar verka-
menn sem eru að byrja að lifa. Sjórinn
er þeirra ríki, en landið að minna leyti.
Þeirra verk er að afla auðæfanna úr sjón-
um, og fara vel með, breyta auði hafsins
í björt og holi heimili, í bækur, fræðslu,
hvíld og mentandi nautnir. Takist það
ekki, verður sjórinn þjóðinni að bölvunar-
bita, þó að einstakir menn kikni undir
gullinu, sem þaðan er fengið.
Framtið Iandsins og þjóðarinnar er kom-
in undir því, hversu rætist úr þessum
tveimur stefnum. Forgöngumennirnir báð-
um megin verða að skilja, hvert verkefnið
er og aðstaðan. Stundum verða deilur.
Hjá því verður ekki komist. Og hispurslaust
geta ekki aðrir en þeir, sem vel geta þolað
að vera í rninnihluta, sagt báðum aðilum
beiskan sannleikann. En oftar liggja leið-
irnar saman, eða að hver býr að sínu.
Islenska moldin og sjórinn kringum land-
ið geta fætt og klætt marga. En
hættan, sem ber að gjalda varhuga við,
stafar frá mönnum, sem hafa hagnað af
að alt gangi á tréfótum fyrir vinnandi
stéttum landsins. Það eru mennirnir sem
fyr hafa spilt fyrir sjálfsvörn bænda, en
beðið þar ósigur og sjá sveitina verða æ
sjálfstæðari með hverju ári. Nú snúa þess-
ir velgerðamenn þjóðfélagsins sér að sjáv-
armönnum. Og takist þeim að sigra, þá
úrkynjast og eyðist sú grein íslenska þjóð-
stofnsins, sem við sjóinn býr. Ekkert get-
ur bjargað sjávarmönnum, nema öflug
sjálfhjálp. En eiga þeir að hafa leyfi til
að bjarga sér sjálfir? Eða á að fórna þar
þúsundum manna til að þóknast maura-
sálum, sem byggja eigin gengi á niður-
læginu annara ? Sé hið síðara rétt, þá er
auðvitað sjálfsagt að grýta þá, sem vinna
að viðreisn alþýðunnar, bæði þeirra sem
landið rækta, og hinna er sjóinn stunda.
Og þá er að taka því. j j
Úti-íþróttir.
(Eftir Bennð )
Knattspyrna. Frh.
Tveggja til þriggja mánaða æfing fyrir
knattspyrnuflokk, hugsa eg að sé það minsta
sem verður komist af með fyrir kappraun-
ina. En náttúrlega standa þeir betur að
vigi, sem tamið hafa sér fimleika allan
veturinn.
Er það lika vel hægt í ílestum kaupstöð-
um að iðka fimleika, því vanalegast eru
þar starfandi findeika- og íþróttafélög á
vetrum. En til sveita verða menn að æfa
sig betur — minst þrjá mánuði, þar sem
þeir standa ver að vígi en kaupstaðarbú-
ar — hvað fimleikana snertir. Öft er það
sagt — og það með sanni — að fimleik-
arnir séu undirstaða — máttarstoð —
íþrótta, því þar læra menn fyrst og fremst
að anda rétt og reglulega, ganga beinir og
óhikað, hlaupa, og gera ýmsar æfingar, svo
að allir vöðvar líkamans verða stæltir og
liðugir, — til hvers er vera skal. Mundu
færri íþróttamenn hafa ofreynt sigenraun
er á, ef þetta hefði verið tímanlega vel at-
hugað — að enginn má óœfður fara
í kappraunir.
Kynnið ykkur þvi vel íþróttina, temjið
hana vandlega, áður en þið leggið út í
kappraunina, því annars gæti það orðið
ykkur óbætanlegt tjón — sú skammsýni
og þekkingarleysi; — sem hinsvegar verð-
ur ykkur til frægðar og frama, efþiðvan-
rækið aldrei þessa sjálfsögðu reglu. Það
verður aldrei of oft varað við, að menn