Skinfaxi

Árgangur

Skinfaxi - 01.05.1916, Síða 11

Skinfaxi - 01.05.1916, Síða 11
SKINFAXI 59 Og fyrir mörgum okkar fer það svo, að við litum á bernskudraumana eins og heimsku lémagna og veikrar sálar. En til eru þeir menn, sem með sanni má segja um, að „andinn getur hafist liátt, þótt höfuð lotið verði“. Andi þessara manna er frjáls. Hann verður eigi hundinn. Þessir menn bera höfuð og herðar yfir aðra menn, eru öðr- um mönnum meiri. Þeir kalla til vor og vilja beina hugum vorum hærra, vilja glæða fegurðartilflnningu okkar og kær- leiksþrá. Við Islendingar höfum verið svo lán- samir að eiga mörg skáld og góð. Hvert eitt góðskáldanna hefir átt stóran vina- hóp, sem hefir fundið „braghreim sinnar eigin tungu“ í ljóðum þess — og sögum. Þjóðin hefir unnað fögrum skáldskap. Hún hefir tignað skáldin eins og konunga eða goðborna menn. Skáldin verða ei dæmd á almennan mælikvarða. Þau hafa á sér nokkurskon- ar mannhelgi. Við dæmum þau eftir and- legri auðlegð þeirra, t. d. Sigurð Breiðfjörð og Bólu-Hjálmar eftir þeirra andlega vor- gróðri, en ekki eftir misfellum þeirra og brestum. Okkur má ekki delta í hug að áfella þá. Þótt þeir ættu varla spjarirnar utan á sig, þá koma þeir skraut-búnir sem kon- ungar á skáldaþingið. Þar gátu þeir sýnt hverja dýrindisperl- una annari fegurri. Það geymum við i huga okkar. Hinu gleymum við. Lífi þessara manna er likt varið og söng- fuglsins, sem situr á greinunum sumarlang- an daginn og syngur frið og huggun inn i mannssálirnar. Menn muna sönginn. Hann var Ijúfur og fagur. En söngvaranum, er „kveða kunni kvæð- in ljúfu, þýðu“ — honum er gleymt. Hann á það iyrir höndum, að deyja aleinn úti á mannlífshjarninu. Þetta er raunasaga margra islenskra skálda. Lifið tók ekki neinum silkihöndum á Jóni á Bægisá, Sigurði Breiðfjörð, Bólu- Hjálmari, Jónasi, Gesti og Kristjáni. Sum- ir þeirra kunna að hafa átl einhvern þátt í óláni sínu sjálfir. En átti ekki þjóðin að bera þessa menn á höndum sér? Vissulega. En þessi skáld dóu einmana og yfirgefin og allslaus. En islenska þjóðin erfði þessa menn. Hún eignaðist hin andlegu auðæfi þeirra. Og hún, sem hafði verið fátæk, varð rík. At hinum fallvöltu, veraldlegu auðæfum, á hún lítið, en hún á dýrmæt andleg auð- æfi, sem hún hefir tekið i arf frá skáld- unum sinum. Þau auðæfi eru ekki fallvölt. Þau verða henni æ dýrmætari, er tímar liða. Stundum á góðviðriskvöldum, þegar heið- skýrt er og stjörnubjart, þó geng eg út. Eg hefi þá stundum litið til austurs — og séð, að „ein skín stjarna yfir austurbrún“. Mér finst, að hún sé fegurri og skærri en nokkur hinna. Engin tindrar og blikar sem hún. Og þá minnist eg þess, hversu oft eg hafði veitt henni þegjandi lotningu, í hjarta mínu. Hvílíkt yndi hefir hún ekki veitt mér. Eg hefi drukkið í nn’g hina töfrandi feg- urð hennar. Og hugur minn er sæll, eins og eg hefði andað að mér angan fagurrar rósar. Og eg minnist kvæðisins fagra, sem skáldið orkti „til stjörnunnar“. Og eg sendi því þakklæti mitt í hugan- um fyrir að hafa kveðið svona vel um það sem huga mínum var kærast. „En þú ert eina unun mín, er einn eg hljóður vaki, hve sárt mun verða að sakna þín að svörtu fjafla-baki“, segir það. Þetta er vorylur minn í vetrarmyrkrinu, vorylur, sem skáldið mitt kæra, Þorsteinn Erlingsson, hefir veitt inn í sál mína.

x

Skinfaxi

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Skinfaxi
https://timarit.is/publication/334

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.