Skinfaxi - 01.12.1925, Blaðsíða 12

124
SKINFAXI
um tímum séu tengdar við. pað er því nálega á hverj-
um bæ sitt hvað, sem gefur efni til ástundunar i þess-
ari grein.
Hinsvegar cr og þetta starf miklu meira virði fyrir
hvert viðkomandi bygðarlag, heldur eu menn í fljótu
bragði gera sér hugljóst. Á þennan liátt getur auðveld-
lega og erfiðislítið safnast fróðleikur sem ella yrði van-
gert fyrir nokkurn einn, að ná jafn fullkomnum, nema
með erfiði miklu og ærnum kostnaði, og sem trauðla
verður lagt i að svo komnu, hvorki af hálfu sveitafé-
laga né landsins í heild.
í Noregi eru ýmist sérstök félög er vinna að samskon-
ar starfa, ellegar fylkjastjórnir og héraða hlutast til og
styðja með fjárframlögum. Yið erum nú svo skamt
komnir í flestri slíkri viðlcitni hér á landi, sem ráunin
ber vott um. En við ungmennafélagar gætum í þessu
efni bætt úr svo um munaði og sæmandi væri ef vilji
og elja fylgjast að.
Væri öllum örnefnum safnað á landi hér og sögnum
þeim, sem við þau eru tengdar, þá yrði sá fróðleikur
eflaust engu rírari en margir þeir kaflar í þjóðsögum
okkar sem flestir mundu nú sjá eftir ef týndust. Og þó
væri þetta enn meira virði fyrir bæ hvern og bygðar-
lag sjálft, er nöfnin og sagnirnar næðu þannig að rót-
festasl og væru varin frá gleymsku og eyðileggingu á
komandi tímum.
Skilt er í þessu sambandi, að minna á ágætan erind-
isstúf eftir Guðmund prófessor Finnbogason í Eim-
reiðinni 1.—2. hefti 1924 „Ræða á Álfaskeiði“, þar sem
hann ásamt öðru, sem ungmennafélagar ættu að taka
til greina, einmitt sýnir fram á hve vert og viðeigandi
þetta, að safna örnefndum sé sem viðfangsefni fyrir
ungmennafélaga. Vona eg, að mér leyfist að taka hér
upp nokkur orð lians, er að þessu lúta:
„Umbverfis oss er fegurð og unaður í álögum, eða
réttara sagt, vér erum í álögum, þangað til einhver