Skinfaxi - 01.12.1925, Blaðsíða 18

130
SIÍINFAXI
hlífir hvergi, gerir hann það auðvitað til þess að hveilið
þroskist betur. Hinn her sjaldan vopn að illgresinu, hann
veit að þegar það er rifið upp, fer altaf nokkuð af hveit-
inu með, honum finsl það mest um vert að góðgresið
njóti sem best ljóss og yls og trúir því að þá muni
illgresið kafna af sjálfu sér.
Síst er það furða, þó beiskja og kaldhæðni fylli hug
skáldanna, cr þau horfa á öfugstreymi lífsins, enda
hera margar af sögum þeirra vitni um að svo er. ]?að
mun ekki of mælt, þó sagt sé að mikill meiri hluti nú-
tiðar skáldsagna okkar séu ádeilurit. En er þetta þjóð-
inni holt uppeldi? Ólíldegt er að það veki þroska og
göfgi æskunnar, að horfa á skáld sín þeysa á éljafák-
unum um val þeirra, sem virðast hafa dregið núll í
hlutaveltu lífsins. pess munu lika dæmi að vondir versn-
uðu en hötnuðu ekki þegar lirópað var á hefnd yfir þá,
bölvunarskýin drógust saman yfir höfðum þeirra og
hyrgðu útsýni hins hetra manns, sem í þeim hjó, og ekki
er líklegt að framsóknarþrá og fagrar sigurvonir vaxi
af því að hlusta á skáldlegar og sannfærandi sögur um
sigur níðinganna en hrakfarir og hörmungar þeirra
sem besl vildu. Hollari mun flestum lestur þeirra sagna,
sem eí'la Ijósþrána og trúna á það, að þrátl fyrir allar
ósanngjarnar krókaleiðir, sem eru og hljóta að verða á
þroskaleið mannanna, þá rnegi þó öllu bjarga, enda
verði það gert.
Mjög virðist það styðja þessa skoðun, að bjartsýni
skálda hefir oft aukist mcð aldrei þcirra og þroska, svo
hefir það t. d. reynst um eitt af höfuðskáldum okkar,
Einar H. Kvaran. pá er hann var ungt skáld samdi
hann ádeilusögur svo sem kunnugt er. Ein þeirra heit-
ir „Góð hoð“. Hún getur þess, að drottinn þurfti eitt
sinn á mannssál að halda. Snart við henni með veldis-
sprota sínum og sendi hana til mannheima, eri sálin
kunni illa vistinni á jörðu, og hað alvaldið um að fá að
sofna aftur. pá tók drottinn að bjóða henni ýms af lífs-