Skinfaxi - 01.09.1928, Blaðsíða 6

70
SKINFAXI
Moldin kallar.
Vorblærinn þegar að vaknar af dvala,
veturínn þokar sér fjær.
Fæðist þá lífið til fjalla og dala,
faðmar og brosir og grær.
Lífið á alt, það á bununa bláa,
brekku tneð nýgræðingslit,
sjálfala búfé og söngfugla smáa,
sólskin og vorgoluþyt.
Jafn fyrir öllum er vorlífsins vegur,
vöxtur og gróður og ást.
Alt, sem að heiman oss endranær dregur,
eyðist og fær ekki að sjást.
Engjarnar, túnin og hagarnir heima
heilla með ilmandi þrá.
Hrífandi fjarlægð er geðþekt að gleyma
gróðurins blómfaðmi hjá.
Hér verður morguninn hugljúfur stundum,
hækkandi vorsólin rís,
líður um dalinn og leikur á grundum
lífsins og ástanna dís.
Loftið er þrungið af lífrænum veigum,
ljósguðinn drotnar á fold.
Heilögurn, brosandi sólgeisla sveigum
sveipast hin gróandi mold.
Brosa þá túnreitir, blóinskrúði drifnir,
bleikan við óræktarmó.
I>á fer svo mörgum að horfa þeir hrifnir,
hefjast úr makindaró.
Vorsýnir allar og vonir og draumar
vefjast um ræktaða fold.
Koma við hjartað svo kynlegir strauinar,
kallar hin íslenska mold.