Skinfaxi - 01.09.1928, Blaðsíða 5

ÖKINFAXI
69
treysti ykkur til að iæra þaö, þó ínig skorti ínargt til
að geta kent það.
Fegar eg gekk um herbergi Jóns Sigurðssonar á
fornminjasafninu í Rvik, og skoðaði húsgögn hans, skrif-
borðið og stólinn, sem hann hafði svo oft setið í, og
handlék pennastöngina hans, sem vel má kalla vopn,
sem hann hafði í áratugi beitt í baráttunni fyrir dýrmæt-
ustu eign okkar, þjóðfrelsinu, þá fanst mér, — þó ekki
væri annað en venjuleg pennastöng, — að eg væri
ekki maður til að valda því vopni, en jafnframt hljóm-
uðu í sál minni með miklu afli þessi visuorð enska
skáldsins Longfellows:
„Aliir miklir menn oss sýna,
að manndómstign er unt að ná
og eiga þegar árin dvína
eftir spor við tímans sjá“.
Það eru þessi spor mikilmennanna, sem altaf kalla
á öll óspilt öfl ungu mannanna i þjónustu einhvers
góðs málefnis. — Það skal vera okkur öllum gleði, að
inerkið okkar hefir vigt verið minningu landsins mesta
manns. Það skal vera okkur öflug hvöt til menningar
og manndáða að bera það, en jafnframt vörn gegn
allri vesalmensku og heigulshætti.
Munutn, að það þarf mannlund og megin til þess
að bera merki, sem helgað er minningu hans, sem var
sómi íslands sverð og skjöldur. Guð gefi okkur vilja,
mátt og vísdóm til þess að bera merkið okkar með
sæmd.
Bj. Guömundsson.
Ath. Grein þessi var upphaflega rituð í utnferðabók
U. M. F. V., en eftir ósk nokkurra félagsbræðra
birtist hún hér.
B. G.