Skinfaxi - 01.11.1930, Blaðsíða 2

SKINFAXl
1(52
að i þessari trú. Á íslandi ætla þeir sér að lifa upp
fornöldina. Rómantiskar sálir dreymir um að ganga
í sama grasinu og söguhetjur fornsagnanna, og lifa
þeirra lífi.
Við íslendingar kærum okkur ekkert um, að láta
líta á landið okkar sem forngripasafn og okkur
sjálfa eins og steinrunnar eftirmyndir fornaldar-
manna. Við viljum vera nútima ]>jóð með nútíma
menningu og liugsunarhætti. En við viljum elcki glata
réttinum til að lieita söguþjóð, eins og við liöfum
lieitið hingað til. Þess eru víst ekki mörg dæmi, að
minnst sé á íslenzkt þjóðerni, án þess að eitthvað
sé þá um leið talað um íslendingasögurnar og gull-
öldina.
Á ferðum minum um landið hefir stundum vakn-
að hjá mér spurningin um það, hvort þjóðin ætti
þelta nafn framar skilið, hvort fólkið i landinu væri
ekki hætt að leggja rækt við fornar minningar, livort
löngunin til að geyma athurði, væri ekki liorfin úr
eðli íslendingsins.
Vanræksla sögustaðanna gefur tilefni til slíkra hug-
lciðinga.
Svo að segja hver sveit á landinu á staði, einn eða
fleiri, sem tengdar ern við fornar minningar.
En í þessum söniu sveitum elst upp kynslóð, sem
ekki veit þetta, kynslóð, sem ekki þekkir sögurnar
og ekki þekkir það samband, sem er á milli þeirra
og staðarins, þar sem athurðirnir áttu sér stað.
Og ferðamaðurinn, innlendur eða útlendur, kemur
og fer, jafnfróður um það, sem liann ællaði sér að
sjá, af því að enginn getur frætt liann um það. Eg
er jjersónulega sannfærður um, að meira en lielm-
ingur þeirra gesta, sem á Þingvöll koma, fara það-
an án þess að þekkja Ármannsfell og Skjaldbreið.
Það er fullyrt, að meðal útlendinganna, sem hér
dvöldu á Alþingishátíðinni i vor, hafi verið kona,