Skinfaxi - 01.11.1930, Blaðsíða 21

SKINFAXI
181
Þá þrjá daga, er við dvöldum í Niðarósi og á Stikla-
stað, má segja að liver stundin væri annari viðburða-
ríkari fyrir okkur, enda var móttaka okkar svo und-
irbúin af stjórn félagsins þar, að engin stund fór til
ónýtis. Lagði formaður (Hauger) niður vinnu þá daga,
er við dvöldum þar, lil að geta leiðbeint okkur sem
bezt. Daginn áður en við fórum, borðaði félagsstjórn-
in og nokkrir félagar aðrir með okkur miðdagsverð á
Bondeheimen í kveðjuskyni, en um kvöldið sátum við
í góðum fagnaði heima bjá Hauger og gengum siðla
til hvílu, þótt árla skyldi af stað halda næsta morgun.
Framh.
fslenzk skip og erlend.
Þcss er skammt að minnast, að íslendingar áttu
engin skip og urðu að fljóta á dönskum fjölum hvert
sem þeir fóru á sjó, fram með ströndum og milli
landa. Má mönnum enn í fersku minni vera aðbúð
sú, er menn urðu að sæta í farmrúmum erlendra
strandferðaskipa, innan um vörur og skran, valds-
mannsbragur danskra ski])stjórnenda og undirlægju-
skapur landans gagnvart útlendingum. Þá var kveð-
ið í skopi um þá hugsun, að „ætla nú að eignasl skip,
þótt enginn kunni að sigla“.
Nú er öldin orðin mjög önnur en þá var. Islend-
ingar liafa „eignazt skip“, þólt fleiri megi þau verða,
og þeir „kunna að sigla“ engu siður en aðrar þjóðir.
Stolnun Eimskipafélags íslands er eitt merkasta spor,
sem íslendingar hafa stigið í sjálfstæðisátt. Það spor
miðaði ekki einasta til þess, að vér værum sjálfbjarga
um nauðsynlega flutninga. Því fylgdi og menningar-
auki eigi alllitill. Þegar íslenzk skip komu til skjal-