Skinfaxi - 01.01.1932, Qupperneq 11

SKINFAXl
11
Og trúin á landið tengdi fast,
hinn tápmikla æskuher.
En trúin á eigið afl og þrek,
oft ávöxtinn stærsta ber,
og ræktun hins innsta eöliskjarna,
sem oftast i viSjum er.
Og verkin, sem unnin voru þá,
þau vitna um æskunnar mátt.
Þau birta fórnandi félagshug
og framundan takmark hátt.
Þau sýna, aS í vorhugans vængjablaki
er vöxtur í sólarátt. —
IV.
Sjá afmælisbarnið, það breiðir sinn faðm,
og brosir mót öllum i kvöld.
Það minnist nú foringja frægra,
sem fóru með stjórn þcss og völd.
Það man hverja mey og hvern hal,
sem merkið til sigurs bar.
Það fagnar þeim öllum, sem eiga trú
á eldinn, sem kyntur var.
Og eldurinn lifir og loga mun,
þó ljóminn um stund hafi breytzt.
Því hugsjónin laðar og lokkar
og ljóðinu getur lnin treyst.
Þvi samtaka ólgandi afl
í æskunni stöSugt býr.
Og aftur mun bylgjan bratta rísa,
þaS birtir og deyfðin flýr.
V.
Fram vormenn,
vakið sveinar.
Aldarfjórðung
annan hefjið.
Leysið dulinn kraft
i Droltins nafni.