Skinfaxi - 01.01.1932, Qupperneq 19

SKINFAXI
19
fyrir mitt leyti finnst fara grátlega lítið fvrir „glit-
Vefnaði, tréskurði“ og „þingeyskum alþýðuskáldum“,
inrian um allt, er þar gefur að líta.*
Hvaða skilyrði hefir andnesjaheimilið til jjess að
skapa menningarverðmæti er aljjjóð megi til heilla
liorfa? Verður j>að ekki að gera sér að góðu að vera
jjiggjandi en ekki veitandi? Eru j>að ekki áhril'in ut-
an að, sem gcra það að hlutgengum aðila i j>jóðar-
heildinni?
Séreinkenni sveitamenningarinnar liverfa nú óðum
og er j>að vel farið. Sércinkenni, á hvaða sviði sem
eru, bera jafnan vott um einangrun, en einangrunin
hefir verið höfuðóvinur dreifbýlisins.
En ]>ó skal það játað, að til eru j>eir }>æltir í sveita-
menningunni, er }>roskazt liafa i fásinninu og likindi
eru til, að muni einkenna bana að töluverðu leyti
enn um skeið.
Hún á þrautseigju, sem vcit }>að lielzt sér til sálu-
lijálpar, að híta á jaxlinn og bölva — bátl eða i liljóði
— j>egar erfiðleikarnir steðja að.
Ilún á fyrirlitningu, svo hyldjúpa, að lnm getur
sökkt öllum þeim, sem annaðhvort gera sér leik að
j>ví, að sýna henni lítilsvirðingu, eða lifa á j>ví að
skjalla hana.
Og hún á umbótaþrá, sem utanaðkomandi menn-
ingarálirif hafa nú léð vængi, og lætur engis ófreist-
að um að lyfta lienni u]>i> úr díki ómenningar og'
vesaldóms.
Sveitamenningin óskar ekki cftir þvi að verða sem
einhver alfræðiorðabók, er slá megi upp í við öll lnigs-
auleg tækifæri. Iiún hlýtur að viðurkenna takmark-
anir sínar og ófullkomleika. Ilún á fortíð, sem hún
* Ef l>ú gerir þér ljósan muninn á m e n n i n g u, og menn-
ingareinkennum eða -ávöxtum einstakra tímabila og kynslóða,
þá skilurðu ummæli min um sveitamenningu í bréfinu í fyrra,
og þá fyrst er ræðandi við þig i alvöru um það efni. — A. S.