Skinfaxi - 01.11.1960, Síða 7

SKINFAXI
103
JÓLAHELGI
JchaJar Áhikkata
iecjjjor:
Loksins var þá lokið þessum ógnar
þvotti, þessari fágun og þurrkun — þess-
ari aðalhreingerningu, sem tekið hafði
hvorki meira né minna en heila viku. Ekki
liafði húsfreyjan hætt við eitt einasta
húsgagn, ekki eina einustu mynd fyrr
en hvergi sást votta fyrir bletti eða ryki,
en allt verið margþvegið, fágað eða fægt.
Nú var líka hvaðeina svo hreint og fínt,
að það ljómaði af þvi.
Þegar storm hefur lægt, fylgir ávallt
þögninni einhver hátiðleilci. Og þegar
koma Jesúbarnsins er í vændum, gildir
þetta auðvitað enn frekar en ella. Ein-
hvers staðar á heimilinu stendur vaggan,
atvinnuveganna og frjálsra félagssam-
taka að halda henni áfram. Hér hafa ung-
mennafélgin sannarlega verkefni að
vinna að. Með starfsíþróttunum eiga þau
að halda áfram starfsfræðslunni. Banda-
rikjamenn reyndu fyrstir manna að nota
starfskeppni til að efla áhuga unglinga
fyrir bættum vinnubrögðum. Þetta hafa
margar aðrar þjóðir tekið upp eftir þeim
og hefur þótt gefast vel. Hér eigum við að
tengja starf skólanna og ungmennafélag-
anna saman. Auðvitað eiga samtök at-
vinnuveganna að hjálpa ungmennafélög-
um og öðrum menningarfélögum, sem
sem það sefur í, Jesúbarnið. Þeir, sem
eru i skóm, draga þá af fótum sér, læðast
ofurhægt um gólfið á sokkaleistunum,
því að Hann sefur.
Húsfreyjan var á sifelldu rápi um í-
búðina — og það ráp var svo sem ekki til-
gangslaust. Hún varð að ráfa úr hverju
herberginu í annað, án þess að nokkurs
staðar sæist fauk eftir hana á gólfunum,
hyggja að kistum og skápum, horðum og
stólum, hurðum og gluggum og ganga úr
skugga um, að allt Ijómaði af fegurð og
hreinlæti. Stormhviðurnar skóku glugga-
rúðurnar, og skafbylurinn smó inn í
hverja rifu og glufu, og rökkurtjöld him-
insins sortnuðu meir og meir og sveip-
uðu húsið sívaxandi sorta. I dagstofunni
var horð, sem á var breiddur hvítur dúk-
ur. Þar stóð róðukross, og þar Iogaði á
vígðu kerti. Enn fremur stóð þar leirvasi,
sem í var grein af kirsiberjatré. Hún
hafði verið skorin af þvi fyrir þrem vik-
um — á degi hinnar heilögu Barböru, og
nú var þess vænzt, að bún bæri blóm áður
en dagur ljómaði, enda gljáði á þrútna
vildu leggja þessu máli lið, til þess að
halda áfram starfsfræðslunni. Að sjálf-
sögðu munu samtök atvinnugreina, sér-
skólar og stofnanir veila stai'fsfræðslu hér
eftir sem hingað til.
Með því að byggja starfsfræðslu okkar
upp neðan frá, má ætla, að innan tíðar
myndist hér traust verkmenning, sem
verði undirstaða góðrar framleiðslu vel
starfhæfðra karla og kvenna. Á þann hátt
á að vera hægt að auka tekjur þjóðar-
búsins verulega — og þar af leiði svo
bætt lifskjör okkar.

maiaja. e
’.ftir Peter Po