Skinfaxi - 01.11.1960, Blaðsíða 9

SKINFAXI
105
það, — áttu ekki í fórum þinum neinn
minnsta vott af guðrækni? Er það ekki
enn runnið upp fyrir þér — eða hvað —
að það er jóladagur á morgun?“
„Er ég kannski að aðhafast eitthvað
rangt ?“
„Þú forðast að minnsta kosti það, sem
þér her að gera. Reyndu nú að finna jóla-
bænina þarna í kverinu."
„Ég hef ekki fram að þessu látið einn
eða neinn skipa mér fyrir um guðrækni,
— enda hefði ég haldið, að þess konar yrði
að koma af sjálfu sér, ef það ...“
„Af sjálfu sér — hjá þér? Jósef og
María, — það mætti nú líklega lengi bíða
eftir því. Alla guðslanga vikuna hefnr þú
verið svo ókristilegur, að það er hreint
hneyksli! Ég liélt þú ættir að vita það, að
til þess eru helgidagarnir, að þeir séu
haldnir heilagir!!“
„Fuh, þetta er nú meira, ég vil ekki á-
kveða kjaftæðið!“ svaraði Jónas snikkari.
„Ætti ]jað ekki að nægja, að maður ynni
baki brotnu alla guðslanga vikuna, gerði
skyldu sína i Gnðs nafni og abhaðist ekki
upp á neinn? Er liægt að ætlast til, að
hann hæti svo ofan á einhverjum sérleg-
um guðræknisiðkunum á sunnudögum?
Ég veit ekki, hvernig þú getur látið þér
detta svona endileysu í hug, konukind!“
„Farðu með bænina þína, segi ég, og
reyndu svo að vera eins og maður — ekki
að sífelldu brambolti! Reyndu að vekja
ekki Jesúbarnið, — þér mun finnast, spái
ég, ekki neitl afhættis, þegar Hann kem-
ur að dæma Iifendur og dauða . . . Jesús
María! Hver ósköpin eru nú þetta?“
Eitt andartak syrti í stofunni, eins og
svört áhreiða hefði verið sctt fyrir glugg-
ann. Svo heyrðisl þungur hlunkur og á-
kafur þytur storms og snæfoks. Jónas
stóð upp, fór út að glugganum og skyggnd-
ist út. Stormurinn hafði rifið stærðar
grein af gömlu furunni, sem stóð á blett-
inum fyrir framan húsið.“
„Drottinn minn góður!“ livein í hús-
freyju. „Að annað eins veður skuli vera
einmitt á þessum degi. Það er ills viti upp
á nýja árið, boðar stríð og hörmungar!“
„Ef fjandinn sækir þig ekki, Reta,
hugsa ég, að þessi spá þín rætist nákvæm-
lega,“ rumdi ósköp ljúflega í Jónasi
snikkara.
„Það verður ekkert af þvi ég fari að
skammast við þig í kvöld!“ svaraði kon-
an af kuldalegri fyrirmennsku. „En bíddu
hara, — dagurinn er nú ekki liðinn fyrr
en á miðnætti, og svo skulum við þá sjá,
hver það verður, sem fjandinn sækir!“
ITún tók ofurlítið ker, sem í var vígt
vatn, og fór að ýra vatninu á allt, sem
inni var — og þá ekki sízt á bónda sinn.
Hann horfði argur á hana, en sat graf-
kyrr, neitaði að þoka sér til um hænufet.
„Hann signir sig ekki einu sinni, af-
mánin sú arna, þó maður ýri á hann vígðu
vatninu!“
Hún snaraðist fram í eldhúsið, kom
þaðan brátt með rjúkandi glóðarker. IJún
stráði reykelsi á kolaglóðina og har kerið
um stofuna að gömlum jólasið, hélt því
yfir borðinu og stólunum og legubekknum
— og fyrir framan andlitið á bónda sín-
um. Reykinn lagði upp í nefið á honum,
og svo setti þá að honum hnerra. IJann
þaut upp bölvandi, rauk út að glugga og
opnaði.
Glugginn opnaðist einmitt á rétlu
augnabliki. Utan af götunni lieyrðust æst-
ar raddir, þrátt fyrir veðurgnýinn. Storm-