Skinfaxi - 01.11.1960, Qupperneq 11

SKINFAXI
107
andi orgelhljómum, hámark þessarar
fagnaðarmessu, hættu altir að vinna,
nema Jónas snikkari og tveir af sveinum
hans. Hinir fóru niður af þakinu og löhb-
uðu sig i kirkju. Og einmitt um sama
leyti virtist stormurinn færast i aukana,
svo ekki var annað sýnna en hann feykti
því af þekjunni, sem þegar var komið á
hreysið.
Jónas snikkari hafði búizt við að gela
lokið við þakið fyrir dagrenningu, og þeg-
ar hann sá, að flestir af aðstoðarmönnum
Jians fóru á hrott og drengirnir, sem hald-
ið liöfðu kyndlunum, fleygðu þeim frá
sér í fönnina og stuklui í lcirkju, tók liann
að ljlóta og ragna:
„Fjandinn sjálfur hirði þá alla til hópa,
þessa bölvaða liræsnara! Haldið þið ekki
að lielvítin fleygi sér flötum eins og þeir
ætli að naga tærnar af blessuðum himna-
föðurnum, og svo mega þá ekkjuvesaling-
urinn og barnagreyin krókna úr kulda á
meðan! Eins og þá varði um það? Þeir
Jjalra sig við eldana í kirkjunni! Hlustið
þið nú á þá! Nú eru þeir að kyrja: Dýrð
sé Guði í hæstum hæðum, — og svo faðma
þeir vitaskuld vaxmyndir af Jesúbarninu,
eins og telpukrakkar hrúður, og láta sér í
léttu rúmi liggja, þó að þessir fimm smæl-
ingjar ekkjunnar sálist, — mundi mér
óliætt að segja ... Æ, Guð náði mig,
auman syndara!“
Þegar messunni var lokið og fóllvið kom
út úr kirkjunni, dundu i eyrum hamars-
Jiögg Jónasar snikkara — og sannarlega
lirutu honum Jjlótsyrði af munni. Einn af
karlmönnunum sagði við Iiina:
„Vesalings kallinn, — hann ærist trú-
lega alveg, ef við hjálpum honum ekki.
Máski eigum við að einhverju leyti sök á
því, hvernig í honum syngur. Komið þið
nú, — við skulum leggja honum lið. Við
verðum ekki einu sinni neinn klukkutíma
að ljúlca við þakið.“
Einn af hinum vék sér að þessum og
sagði:
„IJeldur þú mig virkilega þann synda-
sel, að ég fari að vinna á sjálfan jóla-
morguninn — á háheilagasta degi árs-
ins!“
En það var svo mikill sérgæðingsbragur
á svip þessa náunga og slikur remhingur
í röddinni, að orð hans höfðu þveröfug
áhrif á við það, sem hann ætlaðist til.
Þriðji maður sagði:
„Heyrðuð þið það, piltar? Svona hræsni
og rembingur, — fuh! Þá kýs ég heldur
Jónas snikkara og allt hans blót og ragn.
Hvað sem þið gerið, þá ætla ég að minnsta
kosti að hjálpa honum að Ijúka við þak-
ið.“
Fleiri reyndust á sama máli. Það var
aftur kveikt á kyndlunum, og nú var
liamrað svo ótt og títt, að Betu snikkar-
ans lá við örvilnan, og með báðum liönd-
um hélt hún fyrir eyrun.
„Það ganga slík ósköp á þarna úti, að
maður getur hvorki beðið né sofið,“kvein-
aði hún. „Og heiðinginn, sem ég er gift,
tekur betlikerlingu fram yfir blessað
Jesúbarnið — það fær enga ró í sinni
vöggu! Guð í himninum veri þessum
auma syndara miskunnsamur!“
Það birti af degi, en veðrið var engu
betra en um nóttina. Iskaldur stormur
æddi um þök húsanna og livirflaði mjöll-
inni um glugga og veggi. En þakið var
komið á húsið hennar Stínu klénsa, eld-
ur logaði þar glatt á arni, og ekkjan sjálf
og börn liennar voru komin heim lil sín.