Skinfaxi - 01.11.1960, Qupperneq 18

114
SKINFAXi
innst eru beinin, ósköpin öll af beinum,
— þau seljum viö tréskerunum fyrir sunn-
an, er afbragðsefni í tóbakspontur, brjóst-
nálar og margt, margt fleira — hugsa þeir
gœtu lálgað úr því mörg þúsund fundar-
liamra og selt þeim þarna hjá þjóðastóð-
inu, sem heldur rifrildisfundina i Ame-
ríku . .. Ferðu nú að skilja Manga? Við
erum orðin rík, forrík, skal ég segja þér.
Þú getur sosum tekið eitthvað út upp á
jólin — já, ætli þú getir ekki leyft þér
að snúa skutnum i alla þjóðina og sagt
sem svo: Ég skal leyfa ykkur að koma
við skutinn á mér með blávörunum — en
liitt er svo annað, hvort þjóðin tekur boð-
inu, ha lia, ha, — kelli mín!“
Það lá við að Pétur á Naustum viknaði
af þakklátssemi við forsjónina, og svo
reyndi hann að dylja það með galsa. Hann
myndaði sig til að sparka í köttinn, og þá
sló Manga í þann hluta á líkama hans, er
hann liélt, að þjóðin mundi ekki vilja þýð-
ast á Margrétu sjálfri. Og svo fór hann að
raula: María, María, María — og sló
taktinn með fingrunum á gluggarúðuna,
sem var loðin af hrími, því, að það var
hörkufrost úti.
Jahá, frost. Nú datt honum dálítið i
hug.
„Manga,“ sagði liann, „tókstu eftir veð-
urspánni í gærkvöldi?“
„Tók ég eftir, — heyra í þér, maður!
Var ég ekki að minna þig á það í fvrra-
dag, að þú yrðir að kaupa nýjan gevmi
— minnsta kosti fyrir jólin, svo ég geti
heyrt messurnar — ætli þeir útvarpi ekki
frá henni þarna Fíladelfíu -— eða hvað
þeir kalla það, blessaðir mennirnir. Það
er svo líflegur söngurinn — gæti trúað, að
í Paradís væri dansað eftir svoleiðis lög-
um!“
Pétur skellti í góm.
„Það er nú ekki tími til að hugsa um
dans — núna ... En hugsaðu þér, mann-
eskja, ef liann slægi sér i suðrið.1
„Ja-á, þess vegna var ég að minnast á
saltið.“
„Fuh — vitið þitt!“ fussaði Pétur og fór
að smeygja sér í skóna.
En Margrét stóð kyrr við gægjugatið á
rúðunni.
„Nú, hann tekur hreinlega frá okkur út-
sýnið. Við sjáum bara ekki Selskerin. Ég
sé eftir sólarlaginu, það hefur alltaf ver-
ið svo indælt að sjá sólina síga í sjó á
bak við Selskerin.“
„Sólina — þú með þína sól, mikið þú
skulir ekki setjast og gráta út af að sjá
ekki Fjósakonurnar um hádegisleytið.“
Pétur varð svo argur, að hægri fótar skór-
inn lenti á vinstri fætinum.
En Margrét stökk ekki hátt, þó að hann
hreytti í hana skensi. Hún lireyfði sig
ekki frá glugganum, og nú sagði hún:
„En ég tek nú líka eftir öðru, kall minn:
Við eigum ekki nema liálfan hvalinn, þvi
að helmingurinn af honum er á Birgis
landareign."
Nú var Pétur ekki seinn á sér út að
glugganum.
,,.Ta, hvert þó í lieitbrennt!" sagði hann i
slíkum heiftartón, að kvattarkvikiridið
stökk inn undir rúm. „Ja, það máttu
segja,“ bélt Pétur áfram. „Fjandinn sá
arna liggur alveg á landamerkjunum,
annar helmingurinn á okkar landi og
hinn á landi skepnunnar hans Birgis!“
Þau stóðu steinþegjandi nokkur andar-
lök. Þetta var nú meira óskapa ólánið!