Skinfaxi - 01.11.1960, Qupperneq 21

SKINFAXI
117
hann heim. Hún ætla'öi að steikja hann
iianda sér og kallinum.
Næsta morgun tóku þeir að saga hval-
inn, sinn frá hvorri hlið. Þeir sáu hvor-
ugur annan. Þess vegna urðu þeir öðru
liverju að bregða sér yfir til að alhuga,
hverju þar yndi fram, hvort þar væri sag-
að eins og saga skyldi. Þeim datl i hug,
að réttast hefði verið að leggja streng yfir
skepnuna, og saga eftir honum, en hvor-
ugur þeirra gat fengið sig til að stinga
upp á því. Þeir söguðu bara og söguðu í
þrjá daga i röð, og smátt og smátt fraus
sagarfarið saman, svo að verkið var eins
og óunnið, enda munaði þeim svo sem
ekki mikið myrkranna á milli. Konur
þeirra komu ofan eftir til þeirra með
eldunartæki og báru þeim mat og kaffi,
og svo settust þær hvor á sinn hvalhluta
og voru að reyna að hafa sér eitthvað til
dundurs, rekja upp sokltboli og prjóna-
buxur og elta skinnpjötlu. Öðru hverju
litu þær allt í einu grimmdarlega livor á
aðra og fussuðu og sveiuðu . . .
Um hádegi fjórða daginn fór Pétur frá
söginni, vék sér yfir lil Birgis og sagði
við hann:
„Nú er það svart, maður, engin von til
að verða búnir fyrir jól, og svo er hann
auðsjáanlega að ganga í suðrið, frostið
komið niður í tvö stig. Hvernig lilist þér á
að við fengjum bara liann Jóa gamla til
að sprengja meinvættið í tvennt?“
Birgir kíkti í loft upp og sagði því næst:
„Mér lízt nú ekki sem verst á þetta hjá
þér, og ég hugsa sá gamli sé nolckuð trú-
verðugur -— meina hlutlaus.“
Þeir fóru síðan til gamla mannsins,
sem hafði unnið við sprengingar fvrir
mörgum árum hjá vegagerðiuui. Hann
vildi nú líta á kjötfjallið sagði hann, áð-
ur en hann lofaði nokkru, „það er nú það,
lagsmaður.“
Svo fór hann þá með þeim, nábúunum,
drakk kaffi hjá báðum og gekk síðan
með þeim til sjávar. Ilann var tekinn að
gerast sjóndapur, en hann bjó til eins
konar kíki úr lófa hægri handar og skoð-
aði ketfjallið hátt og lágt. Síðan gekk
hann afsíðis, tók upp bréfpoka og tréblý-
ant, stakk blýantinum upp í sig og skrif-
aði eitthvað á pokann. Hann var lengi að
þessu, en loks kom hann til bændanna,
ræskti sig og sagði:
„Ég var að reikna, lagsmaður, live mik-
ið hann þyrfti, og með því að margfalda
deilingarútkomuna með þversummunni,
sem þeir kalla, fann ég það seint og um
siðir. Ég sprengi hann sirk-a-bát eða
með öðrum orðum akkúrat klukkan
fimm mínútur yfir níu i fyrramálið. Ég
kem með dýnamittið í kerru, sem ég beiti
þeirri jörpu fyrir.“
„Og þú skiptir jafnt?“ sagði Pétur.
Sá gamli kinkaði kolli:
„Látið hann gamla Jóa um það. Ef
ekki reynist jafnt skipt, þá má óvinur-
inn eiga bæði mig og þá jörpu.“
Gamli maðurinn kom tíu mínútum fyr-
ir níu, og klukkan fjórar mínútur yfir
kveikti hann i þremur sprengiþráðum,
var búinn að reka hvor tveggja hjónin
undir þak. Klukkan finnn mínútur og sex
sekúndur yfir níu heyrðist óskaplegur
hvellur. Það var eins og jörðin væri að
rifna og hamrarnir að hrynja. Bærinn á
Naustum gnötraði á grunninum, og Pétur
og Manga, sem stóðu við gluggann, gripu
hvort i annað. Rúðubrot þeyttust yfir i
vegg,og himinninn sortnaði. Fám sekúnd-