Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1941, Qupperneq 25

hlut seinasta mánuðinn, sem hann lifði. Við
fráfall hans er því í valinn fallinn einn bezti
formaður héraðsins og einn bezti báturinn, en
þetta er mikið tjón fyrir svona fámennt hérað.
Til marks um hugarfar Guðmundar og dreng-
lyndi í viðskiptum, vil ég geta þessa. Á síðast-
liðnu hausti kom hann að máli við mig og sagði
að nú væri sig farið að langa til að fara héðan
og þangað, sem hann gæti fengið stærri bát,
„enda finnst mér að ég geti nú verið vel þekkt-
ur fyrir að fara frá þér nú, því að ég vona, að
fjárhagur okkar verði kominn í það horf, ef ég
lifi til næsta vors, að þú verðir skaðlaus á þeim
viðskiptum, er við höfum átt saman“. Á þessa
leið fórust honum orð. Jafnframt óskaði hann
þess, að ég yrði áfram í félagsskap með hon-
um, þó að báturinn, vegna stærðar, ekki gæti
gengið frá Bolungarvík.
Það er eftirbreytnisvert stöðuglyndi og skap-
gerð, að reynast góður félagi og traustur þegar
illa lætur, en magnast til framtakssemi með
sörnu félögum þegar fjárhagsviðhorf breytast
til batnaðar.
Guðmundur heitinn var hvers manns hug-
ljúfi, en nokkuð dulur í skápi, og mun það hafa
verið á fárra vitorði, að hann átti óvenjulega
víðan sjóndeildarhring og hugsaði talsvert um
þau mál, sem óskyld eru dægurmálum.
Guð blessi minningu þína, látni vinur.
Bolungarvík, í febrúarmánuði. 1941.
Einar Guðfinnsson.
Höggvast skörð í íylking íríða,
íalla’ að velli hraustir menn,
stoðir beztu lands og lýða —
lííi fórna hetjur enn,
berjast þeir, svo bætist þörfin,
blessa megum þeirra störfin.
Sjómenn íslands ávallt sýna
æðruleysi, kjark og dug,
láia’ ei bugast, lífi týna
loks, með slíkum karlmannshug,
að fyrirmynd ei fegri geymist, —
farmannsdáðin aldrei gleymist.
íslands sjómenn harðan heyja
hildarleik við geigvænt afl:
ofviðrin, er siglur sveigja,
sollinn, úfinn hrannarskafl,
frost og hríð, sem fylgir vetri, —
fást þó stundum kjörin betri.
pó dimmt sé loft og drif um sundin,
djarfir halda sína leið
sjómennirnir, létt er lundin, —
lyftist fley um höfin breið;
en úr djúpi, ógn og voðinn
upp sér lyftir: „feigðarboðinn".
Svo var nú. pví sízt má leyna,
seltu ofin bárutröf
hylja náköld nítján sveina
niðri’ í hafsins votu gröf.
Svona örlög sjómanns bíða,
samt þeir engan bera kvíða.
Alda reis og arma teygði
afli þrungnu, velti knör,
skipshöfn valin enga eygði
undankomu, langt frá vör,
varð að lúta ofurafli,
æðrimáttar sigurtafli.
Blessum minning beztu drengja, —
— bætt ei verður lífið manns —.
pakkarómar stilltra strengja
stíga upp frá byggðum lands,
fyrir miklu fórnarstörfin,
föðurlands þá mest var þörfin.
Þ. E.
25
VÍKINGUR