Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1941, Blaðsíða 29

var gerð og tekið það sem hendinni var næst,
til að hylja nekt sína þegar þeir vöknuðu frá
blíðum draumum í bitran veruleikann. Höfðu
sumir vafið um sig einhverjum tuskum, sem
gátu vel verið sængurver eða undirlök og allt
þar á milli, eða að allur klæðnaðurinn var ein
þunn lérefstsskyrta. Flestir voru þeir berfættir,
einstaka hafði á fótunum eitthvað, sem eitt sinn
höfðu heitið sokkar, en gat varla gengið und-
ir því nafni lengur, þar sem lítið var eftir nema
„fitin“. Einn þessara manna var þó í skóm. Var
annar skórinn brúnn að lit, nýlegur, en hinn
svartur og slitinn. Báðir skórnir áttu heima á
sama fót.
Það var því ekkert undarlegt, þótt mönnum
þessum liði illa í næturkuldanum og vosbúð-
inni, enda eru ekki allir Hindúar „fakírar", eða
eins þolinmóðir og þrautseigir og Gandhi.
Síðan tókum við upp menn að fjórum flekum
og einum báti, sem var fullur af sjó og morr-
aði í sjávarskorpunni. Sumir flekanna voru það
litlir, að þeir báru varla þann þunga, sem á
þeim hvíldi og voru þeir meira undir en yfir
sjávarborðinu. Það hefði því ekki þurft að sök-
um að spyrja um afdrif mannanna, sem á þeim
voru, ef Ægir hefði ekki sofið jafn vært og
hann gerði í þetta sinn. Á þessum farkostum
voru brezkir foringjar, franskir hermenn og
Hindúar, sem munu hafa verið skipverjar.
Mislitur hópur! Enda báru þeir sig misjafn-
lega. Bretarnir sýndu hina mestu rósemi og
stillingu, nema hvað loftvarnaskytta skipsins
tárfelldi meðan ég batt um brunasár, sem hann
hafði fengið á hendi, en það var ekki af sárs-
auka, heldur af réttjátri gremju yfir því, að
hafa ekki getað hitt „djöfulinn", eins og hann
komst að orði.
Nú kom einnig til hjálpar stór slefbátur, sem
bjargaði fjölda manna af flekum og bátum.
Ekki má gleyma sögunni af litla lífbátnum
okkar, því hún er óefað merkasti þátturinn í
þessari björgun, þar sem hann annaðist að
mestu eða öllu leyti björgun þeirra manna, sem
eftir voru í skipinu og voru algjörlega hjálpar-
lausir. Fór hann hverja ferðina eftir aðra milli
skipanna, meðan á því stóð, sem að framan
greinir.
Það var ófögur sjón, sem blasti við bátverj-
um, þegar þeir í fyrsta sinni komu að hinu
ógæfusama skipi. Menn héngu í köðlum, stigum
og á spýtum við skipshliðina. Voru stigarnir
svo þéttskipaðir fólki, að nærri sanni er, að
maður hafi verið í hverju þrepi. Þeir neðstu
voru í sjónum upp undir hendur. Síðar kom
meiri regla á hlutina, þar sem ekki fóru fleiri
niður í stigana í hvert sinn en mátulegt þótti.
Þegar björguninni var langt komið, kom
tundurspillir á vettvang og aðstoðaði við björg-
unina með ljóskösturum, það sem eftir var. Það
var ekki laust við, að okkur brygði í fyrstu,
þegar við allt í einu heyrum sterka og mynduga
rödd óma um loftið, sem í fljótu bragði gat
líkst því, að sjálfur himnafaðirinn væri að á-
varpa mannfjöldann, en það kom brátt í ljós,
að þetta var rödd skipherrans á tundurspillin-
um, sem barst til okkur gegnum hljómmikið
gjallarhorn. Bað hann skipstjóra okkar að
leggja skipi sínu að tundurspillinum, því hann
ætlaði að taka við skipbrotsmönnum.
Litli báturinn okkar hélt ótrauður áfram sínu
björgunarstarfi og fór nú með mennina um borð
í tundurspillinn, enda var orðið þröngt á þingi
um borð í Snorra goða.
Þeir síðustu, sem báturinn bjargaði framan
úr skipinu, voru skipstjórinn, skipslæknir og
aðrir æðstu menn skipsins og héldu þeir, að
ekki væru fleiri eftir í skipinu, en það reyndist
rangt, því þegar við vorum í þann veginn að
taka upp lífbátinn, barst hin mikla rödd að
eyrum vorum, og sagði að enn væru menn eftir
aftur á skipinu og fór skipherrann fram á það,
að bátur okkar færi þeim til bjargar, þar sem
vélbátur tundurspillisins væri bilaður. Var þeg-
ar brugðið við í nýjan björgunarleiðangur.
Skipbrotsmennirnir, sem eftir voru, voru
flestir negrar. Sögðu bátverjar, að svo hafi
virzt, sem skipið væri enn hálffullt af fólki,
svo var gauragangurinn og hávaðinn mikill, en
þeir reyndust vera 25 til 30 talsins.
Kom nú annað stórt skip á vettvang'. Setti það
út mótorbát, sem aðstoðaði við flutning skip-
brotsmannanna úr Arinbirni hersi í tundurspill-
inn. Var einnig orðið þéttskipað af fólki þar
um borð. Eftir því, sem skipbrotsmenn sögðu,
mun fátt manna hafa farizt og má það mikið
þakka veðurblíðunni og kyrrðinni á sjónum,
29
VÍKINGUR