Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1943, Blaðsíða 33

Á Húnaflóa, 19. des. 1942.
Herra ritstjóri.
Það er nú orðið æði langt síðan ég lofaði að
senda þér línu. En þú ert orðin því svo vanur,
að mér gengur hálf illa að efna loforðin, og
vona ég að þú kippir þér ekki upp við það, þó
þessar línur komi með seinni skipunum.
Ég fékk Víking rétt eftir að ég kom úr út-
legðinni á dögunum. Efnið er fjölbreytt og
margt af því gott. Sárast er að þurfa að birta
fregnir um þessi ægilegu slys. Þau eru ekki fá
skörðin, sem rofin hafa verið í varnarvirki ísl.
þjóðarinnar á síðustu árum. En ætli framherj-
um þjóðarinnar sé það ljóst, að þessi skörð, í
raðir sjómannastéttarinnar og í fiskiflotann.
verður að fylla sem fyrst, ef ekki á illa að fara.
Það er ágætt að fá þessa greinargerð dr.
Björns um Fiskveiðasjóðinn. Þarna er það alt
saman svart á hvítu. Og þó er ekki alt í. Það
er nú meiri upp-kreistingurinn. Aldrei fengið
ætan bita. Svo er honum kotað niður í vonsku
í hornið hjá öðru fyrirtæki, eins og hrepps-
ómaga. Þetta er líka mesta peð ennþá, þó hann
sé kominn fast að fertugu.
Fiskifélagið hefir nú reynt í mörg ár, að fá
þennan sjóð aukinn, því að engum hefir dulist
þörfin á þessari lánstofnun ef í lagi væri. Að
lánveitingar væru ekki háðar dutlungum eða
skapbrestum ákveðinna manna, en gengu eftir
röð og engu öðru háðar en fyrirfram ákveðn-
um tryggingum. Nú heyri jeg sagt, að Far-
mannasambandið sé komið í , málið með ein-
hverja velviljaða og áhugasama þingmenn sér
til aðstoðar. Er því vonandi að eitthvað fari að
marka fyrir stemningu í baráttunni fyrir þessu
nytjamáli sjávarútvegsins.
Þegar jeg var síðast í Reykjavík, frétti jeg að
byrjað væi’i að grafa fyrir grunni Stýrimanna-
skólans nýja. Er þetta okkur sjómönnunum ó-
blandið gleðiefni. Og þarna sérðu nú, hvað sam-
tökin okkar mega. Þú getur blótað þér upp á
það, að skólamálið væri ekki komið eitt hænu-
fet ennþá, ef ekki hefði notið við F. F. S. í. og
Víkings. Vitanlega er ekki sopið kálið þó að í
ausuna sé komið. Skólabyggingin á langt í land
ennþá. En eftir engu er að bíða. Það verður að
jagast í þinginu og stjórninni um áframhald á
fjárveitingum, þar til skólinn er kominn upp
með öllu tilheyrandi. Þetta gera hinar stéttirn-
ar í þjóðfélaginu og hafa alltaf eitthvað upp úr
krafsinu. Ég sé ekki að það sé nein ástæða fyrir
sjómannastéttina að draga sig í hlé í þeim efn-
um. Bíða þegjandi þess, sem af einhverri náð
er að henni rétt. Þessir aurar sem koma í rík-
iskassann eru allir hrifsaðir upp úr honum,
hvort sem er, eða þeir leka niður um allskonar
rifur, því æði mörgum ber saman um að kassa-
skömmin sé þrælgisinn. Þeir sem ekki bera sig
eftir björginni, fá ekki neitt.
Ekki er það nú vakurt með innflutninginn til
landsins að því er virðist. Sjötíu og fimm milj-
ónum lakari útkoman á ellefu mánuðunum síð-
ustu, en í fyrra. Þó kvarta allir framkvæmda-
menn yfir efnisleysi til allra gagnlegra hluta.
Útveginn skortir vélar og verkstæðin efni tilvið-
gerðar. Húsagerð utan Reykjavíkur og einkum i
sveitum er lítil. Þó er yfirdregið á viðskipta-
reikningum við útlönd, í einhverju bezta afla-
söluári, sem yfir þjóðina hefir komið.
Hvað hefir þá verið keypt? Hefir einhverj-
um kaupmöngurúm verið fengið óskorað vald til
þess að flytja alls konar óþarfa inn eftir eigin
nótum? Eða hvað er hér að gerast?
Það er að sjálfsögðu aldrei spurt um álit sjó-
mannastéttarihnar í þessum efnum. En trúað
gæti ég því, að þeim þætti almennt ekki vel
varið andvirði fiskjarins, sem þeir afla og af-
henda í öðrum löndum, ef fyrir það eru keypt-
ir glerhundar og annað glingur, sem svo mikið
ber nú á hér í búðum, og afhent er fólkinu með
því aftaka verði, að annað eins hefir ekki áður
heyrzt eða þekkzt.
Það er reyndar mála sannast, að Islendingar
eru nú alveg ruglaðir af rauðum bankaseðlum.
Allar sögurnar, sem ganga manna á meðal um
kapphlaup kvennfólksins um óþarfa og einskis-
VlKINGUR
33