Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1944, Qupperneq 6

jaka sem ferjur. ErfiðleiKarnir eru of miklir fyr-
ir mannlega krafta að yfirstíga. Og þegar þessi
úttauguðu menn taka sér hvíld, eftir dagslangt
strit, í hálfblautum svefnpokum, er árangur
dagsins aðeins 3—4 kvartmílur, og oft ekki
nema ein og tvær.
Eftir hérumbil tveggja vikna óaflátanlega
göngu, kom svo gott og bjart veður, að de Long
getur tekið sólarhæð. Honum til stórkostlegra
vonbrigða kemur þá í ljós, að þeir eru staddir á
76°46' N.br., eða 28 kvartmílum noi’ðar en
,,Jeanetta“ sökk. Hann endurtekur athugunina,
hvað eftir annað, en útkoman verður sú sama.
Þeir reka því hraðara til norðurs, en þeir megna
að vinna á suður eftir. Hann vill samt ekki drepa
kjark manna sinna, og trúir því bara lækninum
og Melville fyrir þessu. „Aldrei að örvænta“,
skrifar hann þennan dag, og svo hefja þeir bar-
áttuna aftur, stöðugt í góðri von, en þó undir-
búnir undir það versta.
Eftir mánaðar armæðu og hrakninga koma
þeir h.u.b. á sama stað og skipið sökk, en smátt
og smátt verður þó straumurinn og ísinn þeim
hagfeldari, svo ferðin gengur betur. Síðast í
júlí finna þeir þriðju eyjuna, sem er dálítið
stærri en hinar tvær, hana nefna þeir Bennett-
eyju, og austurenda eyjunnar skýrir de Long
eftir konu sinni, og kallar hann Emmuhöfða.
(Cap Emma). Þeir hvíla sig nálega eina viku
þarna á eyjunni, og athuga hana nákvæmlega.
Svo verða þeir að halda áfram yfir isinn, sem
stöðugt verður ótryggari og ótryggari. Þeir
verða nú að nota ýmist báta eða sleða, hund-
arnir verða stundum órólegir í bátunum, og
verður þá að skjóta þá. Aðeins einn þeirra.
Snozzer vilja þeir ekki missa. Eftir því sem þeir
geta notað bátana meira, gengur ferðin betur,
og dag nokkurn í endaðan ágúst ná þeir landi á
Faddejew, einni af síberísku eyjunum. f fyrsta
sinn eftir rúm tvö ár, standa þeir nú á snjólausri
mosa- og grasgróinni fold. Snozzer ærslast vilt-
ur í kringum þá, og gleði mannanna er ekki
minni, þrátt fyrir mjög ískyggilegar framtíðar-
horfur. Engum tíma má spilla, því matarforðinn
er að ganga til þurrðar, þótt skammturinn hafi
verið minkaður. Hreindýr var skotið á einni af
litlu eyjunum, og hjálpar í bili. Virkilegur há-
tíðaréttur, en endist þó aðeins stutta stund. Sleð-
arnir voru nú skildir eftir og þessum 33 mönn-
um, sem þurftu að bjarga lífi sínu, var skipf
niður i 3 báta undir forustu de Longs, Melville
og Shipps. Þeir gátu haldið hópinn þar til hinn
12. september, þá urðu þeir fyrir stórviðri úti
fyrir Lenafljótsmynni, en þá urðu þeir fráskila
og náðu aldrei saman úr því.
Nokkrum dögum siðar ös’luðu þeir de Long
og 13 menn hans í land á Leneóshólmunum,
blautir, slæptir og svo þreyttir, að þeir gátu ekki
lyft fótunum upp úr vatninu, þannig drógust þeir
áfram gegnum vatn og ís. Fyrir þeim lá nú 100
kvartmílna göngu áfangi, yfir hin eyðilegu
landssvæði við Lena. Matarforði var aðeins til
fárra daga, og skamturinn var enn minkaður,
niður í það allra minnsta sem hægt var. Hungrið
pinir þá ægilega, Alexey, annar eskimóinn skýt-
ur tvö hreindýr. Það varð eini veiðifengurinn
Dýrin voru étin bókstaflega með húð og hári, og
þegar ekkert er eftir, er Snizer skotinn og étinn,
svo magur sem hann er. Að endingu er ekkert
eftir, og þeir halda í sér lífinu á tei, sem hitað
er við trjákvisti, leðurstubba og einstaka sinn-
um fá þeir matskeið af glyssiríni.
Undir þessum kringumstæðum dragast þeir
áfram, áreynslan var mannlegum kröftum um
megn, skófatnaður þeirra er slitinn upp, svo þeir
ganga næstum berfættir, og þeir eru svo aðfram-
komnir, að þeir geta aðeins stutta stund í senn
staðið uppréttir, og dragast spöl áfram, en hin
mikla eining ríkir meðal þeirra til hins síðasta.
Einn þeirra, Erichsen, fær kal á fæturna, og
verður að fá aðgerðir hvað eftir annað. Hann
biður um að fá að liggja og verða eftir til að
seinka þeim ekki, en það mega félagar hans
ekki heyra nefnt, og þótt þeir séu örmagna
draga þeir hann með sér á sleða, þar til hann
fellur saman, og deyr fyrstur þeirra félaga. Eina
nóttina var de Long að deyja úr kulda, en
Alexey lánaði honum þá selskinnið sitt, lagðist
hjá honum og vermdi hann. Sunnudags guðs-
þjónustu halda þeir alltaf, og de Long hefir ekki
gefið vonina frá sér, hann skrifar: ,,Ég veit að-
sá, sem hingað til hefur hjálpað okkur í mestu
neyðinni lætur okkur ekki bugast nú“.
Hinn 9. okt. um fjórum mánuðum eftir að
,,Jeanetta“ sökk í ísnum verða þeir að gefa alla
von frá sér, um að geta haldið hópinn til byggða
Þeir tveir hraustustu úr flokknum, Niedemann
og Noros eru því sendir á undan að ná í hjálp,
og á meðan áttu hinir að reyna að dragast áfram
eftir mætti. Eftir þrælslegt 14 daga ferðalag,
heppnaðist þessum tveim mönnum að ná til
byggða, og höfðu oft verið að því komnir að
gefast upp. Þeir hittu innfæddan kynflokk, en
gátu ekki gert sig skiljanlega, og urðu að fá þá i
fylgd með sér lengra suðureftir. Sér til mikillar
undrunar hittu þeir þar Melville, hann hafði
komið á sínum bát austur við óshólmana, hitt
innfædda menn og komist hingað. Strax tveim
dögum síðar, 4. nóv. er hann kominn á leið norð-
ur eftir með innfæddum mönnum og hundasleð-
um í fylgd með sér. Þeir leita án afláts í þrjár
vikur, en heppnast ekki að finna de Long og
menn hans, sem einmitt um það leyti hafa verið
látnir.
238
VtKlNGVR