Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1945, Blaðsíða 12

Hámark lélegrar skipsstjórnar veröur þaö aö teljast,
að stranda á eina skerinu í öllum veraldarsjónum.
Enskur listmálari, Nevinson að nafni, lá einu sinni fár-
veikur, og var mjög tvísýnt um líf hans. Hann náði sér
þó, og eftir að hann var orðinn albata, sagði hann þessa
sögu:
„Eg var með brjósthimnubólgu og upp úr henni fékk ég
heiftarlega lungnabólgu, sem nærri því gerði út af við
mig. Sími stóð á borði við höfðalagið, en svo var til
ætlazt, að ekki væri hægt að hringja til mín. En kvöld
eitt, þegar hjúkrunarkonan var farin frá mér, hringdi
samt síminn. Ég rétti ósjálfrátt út hendina og svaraði
veikum rómi.
„Þetta er hjá dagblaðinu „Daily Blank“, var sagt í síin-
ann. „Er hann ekki dáinn ennþá?“
Ég þoldi ekki að hlæja fyrir sársauka, svo að ég tók
þann kostinn, að vera alvarlegur í máli, enda fannst mér
málhreimur þess, sem talaði, benda til þess að sendí-
sveinn blaðsins hefði verið látinn hringja, og það fannst
mér virðingu minni ekki samboðið.
„Nei,“ svaraði ég, „hann er enn með lífsmarki". Síðan
las ég honuin fyrir grein, sem ég kvað sjúklinginn hafa
óskað eftir, að yrði birt í eftirmælunum, og kvaddi
síðan.
„Verið þér sælir“, sagði röddin í simanum. „Og ef hann
skilur við á næsta klukkutíma eða svo, viljið þér þá gjöra
svo vel og láta okkur vita?“
Ég lofaði að gera það sem í mínu valdi stæði í þessu
vandasama máli og hringdi af.“
★
Þjónnin var að reyna að hughreysta fárveikan farþega.
„Verið þér nú ekki svona niðurdreginn. Enginn hefur
enn dáið úr sjóveiki."
„Æ“, stundi sjúklingurinn. „Hvernig getið þér verið
svona ónærgætinn! Það er einungis vonin um skjótan
dauðdaga, sem hefur haldið í mér Íífinu hingað til!“
★
Vopnaður ræningi réðst einu sinni að F. L. Thomason,
prófessor í sálarfræði í San Francisco. Thomas var í
miklum vanda staddur, en honum tókst að spinna upp
svo átakanlega sögu um allskyns óheppni og hrakföll,
að ræninginn gaf honum 10 cent. Prófessorinn fór heirn
með tíu centin og 2000 dollara, sem hann var með í veski
sínu.
★
Á F R [ Ví
Pershing, hershöfðingi Bandarikjamanna í heimsstyrj-
öldinni 1914—18, þurfti að fara til tannlæknis eftir að
stríðinu lauk, og að ráði hans lét hann taka úr sér margar
tennur. Hann varð bálreiður þegar hann komst á snoðir
um, að tennur hans voru seldar sem kjörgripir undir
nafninu: Tennur úr frægum hershöfðingja.
Hann flýtti sér að senda menn út af örkinni til að ná
tönnunum úr urnferð. Sagan getur ekki um, hvað honum
varð að orði Jiegar þeir koinu með 175 jaxla, sem allir
voru sagðir úr honum.
★
Svangir lifa lengst.
Svangt fólk lifir lengst, — ef það er ekki of svangt. —
Öruggasta leiðin til langHfis er mataræði, sem inniheldur
öll nauðsynleg næringarefni í hóflegum skömmtum. —
Þetta er niðurstaða átta ára frumlegra rannsókna, sem
dr. Clive McCay, starfsmaður hjá Rockefellerstofnuninni,
hefur frandcvæmt á rösklega 2500 hvítum rottum.
Hvítar rottur verða fyrir samskonar áhrifum af matar-
æði eins og menn. 10 dagar i lífi rottunnar samsvara nokk-
urnvegin ári í mannsævinni. Allar rotturnar fengu mat
íneð sömu samsetningu, og þær, sem aðeins fengu helm-
ing á móti hinum rottunum, urðu langlífastar. Soltnu
rotturnar sýndu hægari likamsstarfsemi. Hvít blóðkorn
voru færri og hjörtu þeirra slógu aðeins 300 sinnum á
míiuitu, en hjá hinum söddu rottum voru þau 400. Ork&n,
sem þannig sparaðist, olli því, að þær lifðu lengur. Aldurs-
forseti tilraunastöðvarinnar var mögur rotta, seni lifði
1430 daga, en það samsvarar 143 ára mannsævi.
Dr. McCay gaf einum hópi af miðaldra rottum auka-
skammt af sykri, öðrum liópi aukaskammt af sterkju, þeim
þriðja mjólkurdúft og loks þ'eim fjórða lifur. Allir fjórir
hóparnir, sem fengu of mikið af einhverri tegund fæðu,
lifðu nokkurnveginn jafn Iengi. Allar dóu mikið fyrr, en
ef þær hefðu haídið áfrain að eta lítið. Ofát, hvernig sem
það lýsir sér, vinnur gegn langlífi.
Dr. McCcy tókst ekki að finna neinar „Ianglífis“-matar-
tegundir. Hann varð þess heldur ekki var, að mikið
eggjahvítuinnihald matar stytti ævina. Niðurstöður rann-
sókna hans eru þessar: „Etið fyrst og fremst það, sem
þér þurfið. Þar næst það, sein yður langar í — en ekki
of mikið af því.
★
Loftskeytamaður nokkur liafði kennt konu sinni að
„morsa“. Eitt sinn höfðu þau hjónin boð inni, og er tók
að líða á máltíðina, morsaði eiginmaðurinn með því að
slá á disk sinn: „Er til meira kjöt?“
Það kom talsvert á hann þegar heiðursgesturinn svar-
aði með þessu skeyti: „Það er alveg óþarfi. Við erum
orðin södd“.
116
VÍKINGUR