Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1945, Blaðsíða 16

með þykkum segldúk og vörðu þilfarið fram í
myrkur.
Huston stýrimaður fullyrti síðar, að þó að
Bathalllia liefði verið buin að liggja fyrir akk-
eri í þrjár stundir, hefðu engin merki sézt þess,
að nöðrunum í sjónum fækkaði. Svo langt sem
séð varð umhverfis skipið, var aragrúi af upp-
réttum hausum, og eftir að myrkrið var skollið
á, lömdu þær sjóinn, svo að hann varð að sam-
felldum maurildiseldi, en grænleitum, drauga-
legum bjarma sló á upprétta hausana. Þetta
fékk mjög á hinn hjátrúarfyllri hluta skips-
hafnarinnar, sem hélt því fram, að þetta væri
sending frá Andskotanum sjálfum, og að öll
mótspyrna væri þýðingarlaus. Þetta átti einkum
við þá, sem voru í reiðanum, og þeir fengust
ekki til að koma niður til hinna, sem höfðu bú-
izt til varnar í káetunni í skutnum, en hana
taldi Herrando skipstjóri öruggasta vígið, eftir
að öllum gluggum hafði verið tryggilega lokað
og slagbrandur settur fyrir dyrnar.
Það sem eftir var nætur lá Bathallha stjórn-
laus og ljóslaus fyrir akkeri, og mundi hafa
verið stórhættuleg hverju öðru skipi á siglingu
um þessar slóðir, en eins og vænta má olli það
litlum áhyggjum hinum hræddu skipverjum,
sem lokaðir voru inni í káetunni eða húktu uppi
í reiða og börðu í blindni allt, sem bærðist í
grennd við þá. í aftureldingu hófst bardaginn
um skipið að nýju. Það kom í 1 jós, að allmargar
nöðrur höfðu komið um borð um nóttina, og
þær varð að leita uppi í hverjum krók og kima.
Af hljóðum, sem bárust upp úr lestunum mátti
ráða, að nöðrurnar höfðu einnig ráðizt á rott-
urnar, sem voru eins og mý á mykjuskán í skip-
inu, og nokkrar þeirra komust upp á þilfar og
stukku fyrir borð, annað hvort af örvita skelf-
ingu eða af kvölum eftir nöðrubitin, og týndust
jafnharðan í hinni óslitnu nöðrubreiðu.
Þessi hryllilegi aðgangur hélzt fram undir liá-
degi þennan dag. En þá gekk hann til á áttinni
og gerði stinningskalda af norðaustri, með tals-
verðri kviku. Huston segir, að allur sjórinn hafi
á einu vetfangi orðið auður, eins og eftir gefnu
merki, að nöðrurnar hafi stungið sér í kaf, eins
og eitthvert afl hefði kippt þeim niður. Það
kynlegasta var, að þær nöðrur, sem enn voru lif-
andi um borð, hlykkjuðust upp úr lestunum og
úr hinum ólíklegustu stöðum og steyptu sér með
óðagoti í hafið og hurfu samstundis. Engin
þeirra sást aftur, og ef ekki hefðu verið líkin
af mönnunum og sundurlamdir nöðruskrokkarn-
ir um allt þilfarið, hefði mátt ætla, að allt þetta
hefði aðeins verið martröð. Herrando skipstjóri
lét þegar vinda upp segl, og útfararguðsþjón-
usta var haldin yfir hinum ógæfusömu látnu
mönnum. Lík þeirra voru orðin að uppblásnum,
grænleitum kjötflykkjum, og lagði af þeim slík-
an ódaun, að öjlum, sem nálægt þeim komu,
varð flökurt af.
Huston stýrimaður hafði geymt eina nöðr-
una í glasi með vínanda. Hann lýsti henni svo,
að hún hefði verið „um þrjú fet á lengd, að
gildleika svipuð reiðanál, svört á lit, slikjugljá-
andi á búkinn, með tveim smáuggum eða flip-
um nálægt hausnum og skotti eða stirtlu, sem
var lítið eitt flatt út og hafði brúnleitt, hvelju-
kennt kögur nokkra þumlunga hvoru megin frá
endanum“. Hann gat þess enn fremur, að ofan
á hausnum, nálægt augunum, hafi verið tvö lítil
horn eða angar, og virtist sem nöðrurnar beittu
fremur hornum þessum en tönnunum, þegar
þær hjuggu. Hann skoðaði ekki nákvæmlega
nöðruna, sem hann geymdi, þar sem hann
kvaðst af eðlilegum ástæðum hafa haft and-
styggð á að handleika jafn viðsjála skepnu, og
kysi heldur að láta fræðimönnum það eftir.
Þegar Batallha kom til Surabaya, olli sagan
nokkru umtali í fyrstu. Hollenzku yfirvöldin þar
höfðu skipað tvo lækna til að rannsaka málið,
en þeir sögðu Huston, að þeir hefðu aldrei heyrt
um neitt svipað þessu áður, og þó að þeir væru
allvel að sér um skriðdýr í hitabeltinu, væru þeir
í talsverðum vafa um, að skepna sú, sem hann
hafði látið þá hafa, væri venjuleg sænaðra, þar
sem þeii’ aðeins þekktu hina gulleitu, blettóttu
sænöðru, sem væri alþekkt við strendurnar, en
hún væri að öllu leyti mjög frábrugðin þeirri,
sem hann hafði fært þeim. Þeir vissu heldur
ekkert um sjúkdómseinkenni lík þeim, sem iiann
hafði talið sig sjá á hinum dauðu mönnum. Er
hann hélt fast við framburð sinn, sem Herrando
og aðrir yfirmenn skipsins staðfestu nákvæm-
lega, létu þeir þá skoðun í ljós með noltkurri
óþolinmæði í röddinni, að mannaumingjarnir
hefðu sennilega verið bitnir af kobra-slöngu, eða
einhverri álíka eitraðri nöðru, sem hefði leynzt
í farmi skipsins.
Skipið var kyrrsett í höfn í nokkurn tíma svo
að unnt væri að láta nákvæma rannsókn fara
fram, eítir kröfu brezka ræðismannsins, en mál
þeirra Ellis og Manuels vörðuðu hann, því að
þeir voru báðir brezkir þegnar. En rannsóknin
leiddi ekkert í ljós, og loks. var skipinu leyft
að sigla. Herrando skipstjóri kraíðist þess, að
eiðfestar skýrslur væru teknar af honum og
Huston stýrimanni og öllum þeim, sem komust
lífs af á skipinu, og þær skýrslur voru afhent-
ar hollenzku yfirvöldunum, þar sem hægt væri
að vitna til þeirra, ef svö kynni að fara, að íram
kæmu kærur eða kröfur á hendur honum sjálf-
um eða skipinu.
Læknarnir, sem höfðu rannsakað málið,
héldu eftir nöðrunni, sem Huston hafði varð-
veitt af mestu kostgæfni, og þeir kváðust mundu
senda öðrum sérfræðingum hana til ýtarlegri
120
VtKINGVK