Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1958, Blaðsíða 20

Kvöldsöngur ensha togarashipstjórans
Fjórða sept. s.l. flutti Ævar Kvaran hið sígilda kvæði „Þorgeir í Vík“ í
sjómannaþætti útvarpsins, og hitti þar með naglan á höfuðið, í óbeinni
lýsingu á ástandi dagsins við strendur Islands.
Tveim dögum síðar barst honum eftirfarandi gamankvæði sem einnig
var lesið í útvarpsþætti, og Víkingur fengið leyfi hans til að birta, þó
höfundur sé óþekktur.
Æ, éfj er þreyttur oy ósköp dán
yfir mér svífandi Faxi oy Rán.
íslenzkt varöskip éy áöan sá
einn sjúss af rommi éy fékk mér þá.
Éy svaf ekki í nótt oy éy svaf ekki í yœr
éy er sveittur oy skjálfandi niöur í tœr.
Þaö er enyinn friður aö fiska liér
oy flibbinn alls ekki passar mér.
Ó, að éy mætti vera utan viö
þar ytra eru prýöiley þorska miö
Éy held aö þeir séu ekki heilvita
t hali- þá fékk éy tvo steinbíta.
Karlar! Takiö þiö krókstjaka
kolaaxir oy járnkarla.
Úti viö sjónliriny éy áöan sá
Ave Maríu Júlíá.
Verst er aö þurfa aö vera kyrr
oy vernda helvízkar smáþjóöir
um þaö hiröi éy ekki dojt
Andcrson, Pliilips oy Selwyn Lloyd.
Æ, éy er þreyttur oy ósköp sljór.
Almáttuyur, nú kemur Þór.
Karlar, nú liyyur ei lítið viö
lœsið í tönnum oy bítiö þiö.
íslenzkt varöskip éy áöan sá,
18 sjússa éy fékk mér þá.
Á höröu skinni eru 100 flœr
miy liálfklœjaöi í day oy í yœr.
Je minn yóöur óy jes olrœt
éy er aö veröa nokkuö tœt.
Hinyaö meö rommiö oy lielliö í ylas
Herodes lifi oy Kaifas.
Oröskviöi samdi hann Salomon
en samt vil éy fiska, Anderson.
Hvenœr er vit eöa kvestsjón í því
hvorlci to be eöa not to be.
Austf jaröaþokan er ill oy dimm
íslenzku varöskipin lymsk oy yrimm.
Þótt Anderson reyni aö eyyja miy
éy œtla til liafs til aö leyyja miy.
(Lag: Seltjarnarnesið er lítið og lágt).
Höfundur óþekktur.
Brautryðj endur.
Það eru einkum tveir menn,
sem leyst hafa byrjunarörðug-
leika fluggæzlunnar, en það eru
þeir Pétur Sigurðsson skipstjóri,
forstjóri Landhelgisgæzlunnar
og Guðmundur Kjærnested, sem
farið hefur með skipstjórn á
flugbátnum mestan part, síðan
hann var tekinn í notkun. Báðir
þessir menn hafa unnið ómetan-
legt starf við skipulagningu flug-
gæzlunnar.
Landhelgismálvö.
íslendingar geta ekki státað af
miklum auðlindum í jörðu, og
þessháttar. Fiskimiðin umhverf-
is brimsorfna ströndina eru einu
auðæfin, og hafa í nokkrar aldir
verið helzta gullkistan. En því
miður hefur þjóðin ekki setið ein
að þessum góðu fiskimiðum. Út-
lendingar hafa eftir beztu getu
stundað þar rányrkju um ára-
tuga skeið, unz að fyrir dyrum
stendur eyðilegging miðanna.
Það ætti að vera óþarfi aðtaka
það fram í íslenzku blaði, hversu
erfitt það hefur verið að fá aðr-
ar þjóðir til þess að skilja og við-
urkenna sjálfsagðan eignarétt
íslenzku þjóðarinnar til fiski-
miðanna umhverfis landið, að
skilja þá staðreynd, að rétturinn
til fiskveiða á landgrunninu er
ekki réttur heimsborgarans til
veiða á „úthafinu", heldur er um
að ræða rétt hins innborna
manns til náttúrunnar og jarðar-
innar í nánasta umhverfi sínu.
Verndun fiskimiðanna er höfuð-
nauðsyn fyrir okkur Islendinga,
því án þeirra er erfitt að halda
áfram að búa í landinu. Þess-
vegna er landhelgismálið líka í
raun og veru sjálfstæðismál.
Það hefur margt blásið á móti
undanfarna daga, en Islendingar
geta verið bjartsýnir, því það
hefur enginn barizt til einskis
fyrir sjálfstæði sínu.
Jónas Guömundsson, stýrim.
VÍKINGUR
196