Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1958, Síða 22

hjúkrunarkona. Viljið þér hjálpa
mér og útvega mér tvo farmiða
til Honolulu, svo að hún geti far-
ið þangað með móður sinni sér
til hressingar?Læt ég svo nokkra
peninga með farmiðunum, svo að
þær hafi fyrir nauðsynlegustu
útgjöldum á ferðalaginu. Við
sjómennirnir höldum alltaf sam-
an, og við verðum að sjá um, að
þær hafi gott af þessu ferðalagi.
Guð hjálpi yður svo, ef hún finn-
ur út, hvaðan farseðillinn og pen-
ingarnir eru“. Ég gerði yfir-
hjúkrunarkonuna að trúnaðar-
manni mínum og viku seinna var
litla hjúkrunarkonan á leiðinni
til Honolulu með móður sinni.
Skipstjórinn ljómaði allur af á-
nægju, og minnti hann mig aft-
ur á, að ég mætti ekkert segja.
Næsta dag kom ný hjúkrunar-
kona á deildina. Hinar sögðu
henni allt um skipstjórann. Kom
þá glampi í dökk augu hennar.
„Faðir minn hefur verið sjómað-
ur í mörg ár, og ég hef oft siglt
með honum. Ég þekki þessa
gömlu sjómenn. Lofið mér að
leysa af hjá honum í kvöld, þeg-
ar hjúkrunarkonan hans fer í
miðdaginn. Og ef þið heyrið ein-
hvern hrópa á hjálp, þá er það
ég. Kl. 5 hringdi skipstjórinn og
nýja hjúkrunarkonan fór inn til
hans. „Hvað er þetta, er nú kom-
inn nýr messadrengur aftur?“
hrópaði hann. „Hvernig er það,
eru allir að verða vitlausir hérna
á skipinu? Maður veit aldrei,
hver kemur inn, þegar maður
hririgir. Hvar er hjúkrunarkonan
mín og hver eruð þér?“ Hjúkr-
unarkonan gekk að fótagaflinum
á rúminu hans og horfði beint
framan í hann, án þess að blikna.
„Þér getið farið norður og niður,
gamli karlskrjóður", sagði hún.
„Annaðhvort talið þér almenni-
lega við mig eða yðar gamli ket-
ill springur í loft upp mín vegna.
Ég tek hundavaktina sem hjúkr-
unarkona yðar í nótt. Og ef þér
ekki setjið þessi grófu orð yðar
niður í lest og haldið þeim þar,
kem ég aldrei meira, það getið
þér bölvað yður upp á“.
Gamli maðurinn tók andköf og
hrópaði: „Yndislegur kvenmað-
ur. Þetta eru þau fyrstu almenni-
legu orð, sem ég hef heyrt frá
kvenmanni í langan tíma. Hvað
heitið þér? Farið ekki frá mér.
Verið nú svo góðar og setjið
draslið mitt þama inn í skápinn
og stoppið svo í pípuna mína fyr-
ir mig“.
Næsta dag sagði hann mér
þetta allt saman. Hann var afar
ánægður yfir að hafa nú fundið
kvenmann, sem talaði hans eigið
sjómannsmál.
Sunnudaginn 7. desember 1941
sat ég við rúmið hjá skipstjór-
anum og hlustaði á fyrstu út-
varpstilkynninguna um árásJap-
ana á Pearl Harbor. Ég hélt, að
gamli maðurinn mundi fá slagtil-
felli, þegar hann heyrði þetta.
Hann tútnaði allur út og var eitt
blóðstykki í andlitinu. Því næst
gaf hann tilfinningum sínum
lausan tauminn í orðum. Ég
hlustaði steinhissa á alla þá
endalausu romsu af blótsyrðum
og formælingum í garð Japana.
Loksins byrjaði hann að tala um
sjálfan sig. „Ég er eins og gam-
all, strandaður skipsskrokkur.
Ég, sem var skipstjóri á herskipi
í síðasta stríði og ætti nú að berj-
ast aftur fyrir landið mitt“. Allt
í einu var hann svo undarlega
rólegur. Skipstjóri verður að
hugsa sig rólega um, þegar hann
stendur augliti til auglitis við
hætturnar. Augnablik eftir lok-
uðust augu hans og hann féll í
svefn.
Þegar ég kom næsta dag yfir
á deildina, rakst ég þar á Súsan,
dökkeygu hjúkrunarkonuna, sem
hafði leikið á skipstjorann með
sjómannsmáli sínu. En nú var
enginn glampi í dökkum augum
hennar, en þau stóðu full af tár-
um. „Ég er að yfrgefa spítal-
ann“, sagði hún. „Ég hef látið
rita mig inn sem hjúkrunarkona
í sjóherinn. Gamli skipstjórinn
kallaði á mig í gærkveldi og lagði
hendurnar á axlir mínar og sagði
að hann tæki mig eins og dóttur
sína og ég ætti að láta innrita
mig í herinn og gera það sem ég
gæti fyrir þá særðu og fyrir
hann. Og ég er að fara núna“.
Skipstjórinn var hálfgrafinn í
dagblöðum, þegar ég kom inn til
hans rétt á eftir. Ég komst ekki
hjá að taka eftir að gömlu, daufu
augun hans ljómuðu aftur eins
og þau hefðu gert í gamla daga,
þegar stormurinn hvein í skipi
hans. „Útvegið mér einkaritara",
sagði hann, „það er nokkuð, sem
ég þarf að gera, áður en ég létti
akkeri. En það liggur ekki á“.
Hann hafði aðeins krafta til
að vinna nokkra tíma hvern for-
miðdag, því að verkir og þreyta
yfirbuguðu hann. Borðið hjá
honum var allt þakið bréfum.
Stundum var hann svo þreyttur,
að ég varð að undirskrifa bréfin
fyrir hann. Næstum öll bréfin
voru þakklæti til fólks, sem hann
hafði séð nafn á í dagblöðunum
fyrir hetjudáð, sem það hafði
unnið fyrir land og þjóð. Eitt var
til móður í Alabama, sem var
byrjuð að vinna aftur, svo að
sonur hennar gæti innritast í
herinn. Svo sendi hann mörg
bréf til gamalla skipsfélaga, sem
ennþá voru nógu ungir til að
fara sem sjálfboðaliðar í herinn
og hótaði hann þeim öllu illu, ef
þeir biðu með það, þangað til
þeir væru kallaðir. Eg reyndi
ekki að stoppa hann. Hann var
ánægður aftur, þó að kraftarnir
þverruðu með hverjum degi sem
leið.
Eitt kvöld kallaði yfirlæknir-
inn mig inn til sín og sagðist ekki
vita, hvað hann ætti að gera við
gamla skipstjórann. „Hann er að
kafsigla allan spítalann. Ég vildi
óska, að hann léti þetta bitna á
einhverjum öðrum stað. Hann er
búinn að fá átta af okkar beztu
hjúkrunarkonum til að fara að
dæmi Súsans og ganga í herþjón-
ustuna og tveir af varalæknun-
um eru líka farnir í herinn af
áeggjan hans. Það næsta verður,
að hann heimtar að ég fari líka
í herþjónustuna“. Einn eftirmið-
dag gekk ég niður að höfninni,
sem ég í mörg ár hafði eytt
nokkru af frítímum mínum við
að skoða. Nú var höfnin næstum
tóm. Ég gekk niður að skipi, sem
VÍKINGUR
198