Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1958, Qupperneq 30

SJDMANNABLAÐIÐ
V í K I N G U R
ÚTGEFANDI: F. F. 8. í. — RlUrtJórl
Halldór Jónsson — Rltnefnd: Eglll
Hjörvar, Þorkell Sigurðsson, Geir Ólafs-
son, Henry Hálfdánsson, Jónas Guðmundsson, Guðbjartur Ólaísson, Theodór
Gislason, Fáll Þorbjömsson. — Blaðið kemur út einu sinni í mánuði, og kostar
árgangurinn 80 kr. — Ritstjóm og aígreiðsla er 1 Flskhöllinnl, Reykjavík. —
Utanáskrift: „Vikingur". Pósthólf 425. Reykjavik. Síml 1 56 53. - Prentað í Ísaíold.
son og drengurinn komu upp, og
reyndi að knýja fram bros á fölu
andlitinu. •— Týndu saman spjar-
irnar mínar, sagði hann við dreng-
inn, — áður en þær vökna. Dreng-
urinn gekk frammá, þar sem flug-
maðurinn hafði farið úr stígvélun-
um og sokkunum.
Gregson beygði sig yfir flug-
manninn. — Geturðu hreyft þig?
sagði hann. — Aðeins ofurlítið,
meðan ég tek undir þig?
— Hvernig hefur Messner karl-
inn það? Misstuð þið hann?
— Svona, sagði Gregson. — Bara
varlega meðan ég held undir þig.
— Guð minn, ó, guð hjálpi mér,
stundi hann lágt og beit saman
tönnunum. Regnið streymdi í andlit
honum og hárið var rennvott. Kval-
irnar afmynduðu andlitið, svo að
öll ásýnd hans var tryllingsleg.
Snögglega breiddi Gregson ábreið-
una yfir andlit, hans, lyfti honum
upp og færði hann yfir á börurnar.
Flugmaðurinn gaf ekkert hljóð frá
sér, og þannig báru Gregson og
drengurinn hann niður, og regnið
jókst í kjölfar suðvestanvindsins og
greindi dökkrauða blóðflekkina á
þilfarinu sundur, svo þeir urðu ljós-
rauðir.
Drengurinn birtist brátt uppi á
<$>----------------------*-------<$>
Breta aldrei byssan góð
Breta aldrei byssan góð
brýtur andans vigur.
Því mun vit en vopnlaus þjóð
vinna á þeim sigur.
Til að eignast gullið gjald
gerast þeir nú bjánar.
Nota til þess vopnavald
og verða sér til smánar.
Þó þeir syngi í þessum dúr
þeir fá einskis notið.
Þennan litla þjóðar múr
þeir geta ekki brotiJð.
Þeirra er að þrjóta vald
það fer að líða að kveldi;
nú er eilíft undanhald
á öllu Bretaveldi.
Þegar af móði mætti valds
minna gera að flíka,
Við óskum þeim góðs undanhalds
af Islandsmiðum líka.
H. B. 5. 9. 1958.
þilfari á ný og tók að safna saman
hálftæmdum tebollunum. í þetta
sinn leit hann ekki á hrúgaldið, sem
eitt sinn hafði verið vélstjórinn, og
blóðið, þar sem flugmennirnir tveir
höfðu legið, hafði ekki meiri áhrif
á hann en það blóð, sem hann hafði
svo oft séð á gólfinu í fiskverkun-
arstöðvunum.
Allar hugsanir hans snerust nú
um sjónaukann. Hylkið var mjög
vott af sjó, og hann tosaði kíkinn
út með erfiðismunum. Er hann
hafði náð honum, flýtti hann sér að
bera hann upp að augunum og
beindi þeim yfir sjóinn gegnum
þétt, grátt regnþykknið. Af ein-
hverjum ástæðum, annaðhvort
vegna þess að sjór hafði komist í
linsurnar eða af þvi að sjónaukinn
var ekki réttilega stilltur fyrir sjón
hans, sá hann ekkert í kíkinum,
nema gráa móðu. Það var mjög ó-
líkt þeirri dýrð, sem hann hafði bú-
ist við að sjá.
Það fór kuldahrollur um hann.
Hann flýtti sér að setja sjónaukann
aftur íhylkið, tíndi saman bollana
og hraðaði sér niður.
Niðri hafði nýtt vandamál komið
á daginn. Hann heyrði Gregson
muldra óþýðlega innan úr myrkra-
skonsunni, þar sem Jimmy . hafði
jafnan verið í stríði sínu við vélina:
— Þekkirðu nokkuð inná vélar,
Snowy ?
Drengurinn lét bakkann með te-
bollunum og sjónaukann á káetu-
borðið. Flugmennirnir lágu sitt
hvoru megin við það, flatir á gólf-
inu. Englendingurinn með augun
aftur, og Þjóðverjinn leit ekki á
sjónaukann.
Hann sneri sér aftur til Gregsons.
Gregson komst með engu móti inn
í hið þrönga vélarrúm. Hann hafði
með naumindum troðið sér hálfum
inn og virti vélina fyrir sér með
hjálparvana þunglyndissvip, strauk
hana varlega með olíutvisti, eins og
það myndi hjálpa henni af stað.
— Maður snýr þessari bölvaðri
sveif, það er allt, sem ég veit.
— Það ætti að vera einfalt, sagði
drengurinn. — Ef ég get komið
henni í.
— Hann vildi aldrei leyfa nein-
um að koma nærri henni, sagði
Gregson. Hann var ekki enn í sátt
við Jimmy vegna vélarinnar. —
Leyfði engum að snerta hana. Leit
á hana sem sitt einkamál.
Drengurinn sá í huga sér Jimmy
liggja sem blóðugt hrúgald á þil-
farinu, og hann sagði snögglega:
— Ég veit að maður svissar
henni á hér.
— Nú, komdu þá og gerðu það.
Gregson færði sinn mikla skrokk
um set svo að drengurinn gat smog-
ið inn í vélarrúmið, og honum veitt-
ist furðulega létt að hreyfa sig þar
um.
Honum fannst ábyrgðartilfinning
sin hafa stórum aukist við alla
þessa geigvænlegu atburði: návist
dauðans, sjónaukinn, særðu flug-
mennirnir, og nú síðast vélin. Hann
hafði alltaf litið á vélina sem heil-
aga. Hana mátti ekki snerta. Hún
heyrði Jimmy til; gallar hennar og
leyndardómar voru órjúfanlega
tengdir vélamanninum.
Hann tróð sér inn með vélinni og
þrýsti nálinni í blöndungnum upp
og niður. Hann hafði séð Jimmy
fara svona að. Utan á vélinni voru
alls konar vírar strengdir og hvar-
vetna gat að líta ýmis konar furðu-
legan útbúnað, sem Jimmy hafði
komið fyrir, svo að vélin virtist
einna helzt minna á ófullgerða upp-
finningu. Einum hinna mörgu víra
var vafið um innsogið. Það var
nauðsynlegt að toga í hann og vef ja
honum á sérstakan hátt um krók,
sem var frumsmíð Jimmys, og
hreyfa ekki við honum nema vélin
gengi of hratt. Vélinni átti síðan að
snúa tvo snúninga, áður en svissað
var á. Gregson horfði á drenginn
gera þetta allt og sagði lágum, und-
arlegum rómi:
— Við þurfum að komast fljótt
inn. Þú veizt það.
Drengurinn kinkaði kolli, og nú
mundi hann eftir því, að hann hafði
eiginlega enga hugmynd um hvað
raunverulega hafði gerzt uppi á
þilfari.
— Hann flaug svo djöfull lágt,
VÍKINGUR
206