Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1958, Qupperneq 31

FORSIÐUMYNDIN <£
Brezkir togarar í landhelgi með yfirbreitt nafn
og skrásetningarnúmer undir herskipavernd. —
N. til v.: skipshöfnin á varðskipinu Þ6r, 2. til h.:
skipverjar á Þór losa „aflann' úr brezkri botn-
vörpu, sem togari iijó af sér, en varðskipið krak-
aði upp. N. til h.: skipverjar af Maríu Júlíu fara
á gúmmíbát yfir að brezkum togara.
<?>-

SÆBJÖRG, byggð í Frederikssund áriö 1937,
sem björgunarskip. Brúttóstærð 98 smál. Skipverj-
ar eru 11, skipstjóri er Sigurður Ámason.
Sjötíu og fimm ára
Þorsteinn J. Eyfirðingur, skipstjóri
sagði Gregson. -—- Maður hefði get-
að snert vængina. Ég hélt hann ætl-
aði að sneiða hausinn af mér. Eld-
blossarnir stóðu fram úr honum all-
an tímann. Við lágum eftir á dekk-
inu eins og skotnar gæsir. Hann leit
sem snöggvast um öxl. — Þú veizt
að þeir eru báðir illa særðir?
Drengurinn kinkaði kolli og sagð-
ist halda, að hann gæti komið henni
í gang núna. Síðan lagðist hann á
sveifina. — Heldurðu að þú getir
möndlað hana? sagði Gregson.
Drengurinn svaraði með vott af ó-
þolinmæði og lítilsvirðingu í rödd-
inni: — Ég get ekki startað henni
í fyrsta sinn. Það þarf tvo snún-
inga.
— Já, alveg rétt, sagði Gregson.
Hann langaði til að segja drengnum
frá að hann væri alinn upp við segl.
1 rauninni hafði hann aldrei verið
alinn upp við segl. Hann hafði allt-
af haft kynni af vélum. Oftast voru
það gamlar vélar, flestar litlar og
flestar hávaðasamar og oftast
mestu vandræðagripir. Hann hafði
aldrei treyst þeim, og hann fann að
hann hafði nú meira vantraust á
vélum en nokkru sinni áður. Það
var hljótt alls staðar, nema hvað
regnið lamdi þilfarið með þungum
nið. Honum fannst hljóð þess óvin-
gjarnleg og ergjandi. Honum datt í
hug að aðgæta hvað klukkan væri.
Hann hafði ekki tíma til að tosa
úrið upp úr buxnavasa sínum, áður
en drengurinn sneri sveifinni, og
hann steingleymdi því í undruninni.
Það var ekki undrun vegna þess að
vélin fór í gang, hann var vanur
því. En að drengurinn skildi snúa
sveifinni nákvæmlega með sömu
hreyfingunni og hinn dáni vélamað-
ur hafði viðhaft, það kom einkenni-
lega við hann. Drengurinn hafði lært
utan að hreyfingar hins dána
manns, og við það að sjá þær svo
nákvæmlega eins var sem hluti af
persónu vélamannsins vaknaði frá
dauðum og hann stæði hér meðal
þeirra, svartur og bölsýnn á svip,
með andlitið fullt af lífsþjáningu.
Er drengurinn hafði snúið fjóra
snúninga, var Gregson orðinn úr-
kula vonar um að hann kæmi vél-
inni nokkurn tíma í gang. Drengur-
inn tók sér hvíld og másaði: —
Ekki til neisti í henni. Hann vonaði
ákaft að vélin kæmist í gang. Þá
yrði hann eins og fullorðin hetja í
augum Gregsons, en það var eitt-
hvað óeðlilegt við vélina. — Það er
engin þjöppun í henni, sagði hann.
VÍKINGUR
Þorsteinn er fæddur 26. maí
1883 á Hofi í Svarfaðardal.
Það var fyrir um 55 árum, er
Þorsteinn hóf formennsku í Bol-
ungarvík, er þá var ein af
stærstu verstöðvum landsins, og
þaðan ýttu þá úr vör margir
dugmestu sjómenn seinni tíma.
Síðan báru bylgjur hafsins að
mestu Þorstein næstkomandi 50
ár á smærri og stærri skipum,
en lengst af á Fróða, er hann
átti fyrst í sameign, en síðar
einn. Allan þennan tíma var
Þorsteinn aflahæstur, eða með
aflahæstu skipum.
Það var mörgum ráðgáta
fiskisæld Þorsteins og að honum
skyldi aldrei bregðast vertíð. I
sambandi við fiskisældina mynd-
uðust ýms munnmæli, að hann
smakkaði á beitunni, sýgi vettl-
inginn sjóblautan og því um líkt.
Ég átti því láni að fagna að vera
með Þorsteini í 5 ár, en var
aldrei var við slíkt. Þorsteinn er
sérstakur persónuleiki, gæddur
ótrúlegum viljastyrk, sem að
mínu áliti er uppistaðan í hans
fiskisæld. Þorsteinn er þjóð-
kunnur maður, enda hefur hann
verið mitt í iðu þeirrar gjör-
byltingar, sem átt hefur sér stað
í íslenzku athafnalífi, frá því
hann byrjaði formennsku í Bol-
ungavík á áraskipi nokkru eftir
aldamótin, allt til nú fyrir
nokkrum árum, er hann lét af
skipstjórn og hætti sjómennsku.
G. H. 0.
207