Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1958, Blaðsíða 36

byssu um öxl eða veiðistöng. Á
veturna sat hann í vinnustofu
sinni og reykti pípu sína, og
drakk glas af góðu víni, skrif-
aði ræður sínar og las af góð-
um bókum. Hvíthærður, virðu-
legur, með heilbrigðan hörunds-
Iit af mikilli útivist, svartklædd-
ur og hógvær en smágamansam-
ur í framkomu, nánast sagt ham-
ingjusamur.
Til þessa fróma manns kom
lausbeislaður ferðaandi í heim-
sókn eitt kvöld. Vetrarkvöld
nokkurt þegar hríðarbylur
gnauðaði um húshorn prestset-
ursins, sat hinn heiðvirði guðs-
maður niðursokkinn, við að lesa
hin heilögu rit, og hafði lokið
við að undirstrika með vísifing-
ursnögl sinni í Mattheusar guð-
spjalli: „urðu þeir hræddir og
sögðu: það er vofa, og þeir hróp-
uðu í angist“, þegar hann heyrði
að rúða brotnaði í dagstofunni
og glerbrotin hrundu á gólfið.
Óþolinmóður yfir þessu ónæði,
reis hann úr sæti sínu, tók sér
Ijós í hönd og gekk þangað inn.
Stormurinn æddi inn í herberg-
ið og snjóhrúga var að myndast
á gólfinu. Presturinn taldi að
sjálfsögðu að stormurinn hefði
átt orsök á þessari ótímabæru
truflun. Hann hringdi á ráðs-
konuna, og bað hana að finna
eitthvert spjald fyrir rúðuna til
morguns, þar til hægt væri að
láta gera við hana. Að þessu
amstri loknu, kom presturinn sér
að nýju fyrir í stólnum sínum,
kveikti í pípunni að nýju, skenkti
sér djúprauðan og ilmandi Bor-
deaux í glas og byrjaði að nýju
að lesa í guðspjallinu. En í sama
bili sá hann sér þá, til mikillar
undrunar og sárrar vandlæting-
ar, að hin hálffulla flaska hóf
sig upp af borðplötunni, og sner-
ist lóðrétt við í loftinu, svo að
allt hið gullvæga innihald, rann
beint niður á hið fallega þykka
gólfteppi í skrifstofunni.
Prestinum lá við að bölva
hressilega af undrun og vonzku,
en af hógværu eðli sínu tókst
honum þó með naumindum að
forða því, að hugsanir hans hrytu
af vörum hans í óviðurkvæmi-
legu orðbragði. Þess í stað reis
hann harkalega á fætur og skrúf-
aði upp í lampanum, svo ljósið
breiddist betur um allt herberg-
ið. En það var ekkert óvenjulegt
að sjá, nema hinn stóra rauða
vínblett sem breiddi sig forsmán-
arlega í tandurhreinu teppinu. í
sama augnabliki opnuðust dyrn-
ar og ráðskonan kom inn til þess
að tilkynna herra prestinum, að
hún hefði nú látið þvottabretti
fyrir gluggann í stað hinnar
brotnu rúðu. Henni varð sam-
stundis litið á hinn stóra rauða
vínblett, og gat ekki stillt sig um
— dálítið örg í skapi eins og hún
var orðin af margra ára mey-
dómi — að ávíta prestinn fyrir
klaufaskap hans. En hann afsak-
aði sig af mestu hægð með því,
að honum hefði orðið það á að
reka bókarhomið eða pípuna í
flöskuna, svo að hún hefði dottið
á gólfið. Ráðskonan byrgði nið-
ur í sér vonzkuna, en rausaði við
herra sinn, að þessi blettur næð-
ist aldrei í burtu, meðan hún með
svuntuhorninu reyndi að nudda
yfir hann, sem varð aðeins til
hins verra í hinu mjúka teppi.
Þegar hún reis upp aftur bað
presturinn hana að gjöra svo vel
að skreppa niður í kjallarann og
sækja honum aðra flösku sömu
tegundar og af sama árgangi.
Hún fór út fussandi og skellti
hurðinni óþarflega hratt á eftir
sér.
En eftir þetta vetrarkvöld var
hin friðsæla og notalega kennd
prestsheimilisins horfin, og þess
í stað komin sífelld óværð og
ókyrleiki yfir heimilislífið. Allt-
af var eitthvað að koma fyrir.
Dýrmæt og falleg kristallsglös
sprungu við uppþvottinn, uppá-
halds postulínspípa prestsins
brotnaði, og stólar duttu í sund-
ur að ástæðulausu, að því er virt-
ist, með prestinn, ráðskonuna eða
úrvalsgesti heimilisins, öllum að
óviðbúnu, svo að þeir sátu í brak-
inu á gólfinu. Bókahillur féllu
niður um miðjar nætur, með
brauki og bramli, hinum tveim
hóglátu íbúum prestsetursins, til
hinnar mestu hrellingar.
Til að byrja með túlkaði ráðs-
konan öll þessi smáóhöpp, sem
sífellt voru að eiga sér stað, sem
eðlilega afleiðingu af því, hve
prestssetrið væri orðið úr sér
gengið og hrörlegt af viðhalds-
leysi, og hvernig ætti svo sem
annað að vera, þar sem bless-
aður húsfaðirinn tæki sér aldrei
hamar eða sög í hönd, til neinna
viðgerða. Og þegar hún við mat-
borðið, sem áður voru dýrðleg-
ar stundir, sá nú prestinn hvað
eftir annað missa niður vínglös-
in, koma ekki gafli eða skeið upp
að andlitinu fyrir handaskjálfta,
og missa matinn niður á drif-
hvítan borðdúkinn eða gólfið, gat
hún ekki varizt þess, að vorkenna
honum hve gamall og hrumur
hann væri orðinn, ekki eldri mað-
ur — því helzt var eins og ósýni-
leg hönd, sífellt ýtti við hans eig-
in, af illkvittnislegu gríni til þess
að sletta öllu yfir borðdúkinn í
stað þess, að hinn góði matur
færi á réttan hátt í maga prests-
ins — og sama var margoft þeg-
ar hann lyfti vínglasi að inni-
haldið gusaðist yfir hina fínu
blúndudúka, — og þá varð ráðs-
konunni jafnvel hugsað til þess,
að ef til vill hefði blessaður prest-
urinn borðað of mikið og drukk-
ið um dagana.
Þessi síðasta ályktun hennar
fékk einnig stuðning frá prófasti
umdæmisins, er hann kom í vísi-
tasíuferð einn vormorgunn. Pró-
fasturinn fordæmdi að vísu ekki
heldur góðan mat og glas af víni,
og þegar hann í þetta sinn gekk
heim að prestssetrinu, hugsaði
hann með mikilli ánægju til
þeirra lystisemda í mat, sem
hann vissi af fyrri heimsóknum,
að hann mætti eiga von á. Og —
það verður að segjast með sanni
— að hann hugsaði einnig til þess
með gleði, að hlýða á stillilega
og fróma ræðu prestsins við
morgunmessugjörðina er hræra
myndi hverja trúaða og sann-
leiksleitandi sál.
Og hver getur furðað sig á
undrun og ergi prófastsins, er
í stað hins notalega andrúmslofts
heimilisins, allt í einu lék um
hann nákaldur gustur, er hurðir
VÍKINGUR
244