Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1974, Qupperneq 13

Aðgerð á togara.
borð og hafður á honum „Hnapp-
miði“. En þá kom hin stóra
spurning, áttum við að stöðva
mótorinn? Við áttum aðeins til
grænolíu í tvær gangsetningar,
svo ekkert mátti mistakast.
Jú, skipstjórinn sagði að við
yrðum að hætta á það, ekki mætt-
um við eyða olíunni til óþarfa,
henni mundi ekki af veita.
Þokan varð aldrei svartari.
Eftir að vélin var stöðvuð, heyrð-
um við smá suð í bárukvaki á
skerjum djúpmegin við okkur, en
við vissum hvar við höfðum mal-
arkambinn á hinn veginn, þótt
við sæum hann ekki, svo var það
staðreynd, að við vorum inniiok-
aðir milli skerja og lands, en ekki
hvar.
Skipstjórinn fór niður að líta
á kortið, en við frændur fórum
að gera utanum seglin, við litum
þá hálf skömmustulegir hvor á
annan, en báðir hugsuðu það
sama, semsagt hvort við gætum
átt nokkurn þátt í því hvernig
komið var.
Að loknu verki fórum við aftur
í stýrishús og ræddum málið. Nið-
urstaðan varð sú, að þær smá
stefnubreytingar sem við höfðum
gert, hefðu verið nákvæmlega at-
hugaðar, að þær gætu ekki haft
áhrif á heildarstefnuna, og að-
spurðir myndum við segja, að
það hefði stýrst mjög vel yfir
flóann, alveg sérstaklega eftir að
við fórum að sigla.
Með það fórum við frammí til
skipstjórans, þar sem við rædd-
um málið. Hann taldi sig ekki
kannast við þennan stað nema
við værum þá innundir Vatns-
nesi, en það gæti varla komið til
mála, eftir því sem við teldum,
að vel hefði stýrst, svo líklega
væruv við einhvers staðar fram-
aní Skaganum, þó hann áttaði
sig ekki enn á þessu sundi. Við
skyldum þó ekki hafa áhyggjur
útaf því, gott væri að athuga vel
vélina, gera fyrir hana það sem
hægt væri, og hafa rokkinn klár-
an í gang, að því loknu skyldum
við frændur leggja okkur sem
ekkert væri, en hann stæði vakt.
En við vorum ekki syfjaðir, og
VÍKINGUB
töldum okkur sjá að skipstjóran-
um væri ekki svo rótt sem hann
vildi vera láta. En við athuguð-
um allt, og gerðum klárt svo
sem frekast var hægt, meir að
segja klárt að stikka frá okkur
keðjunni ef til kæmi.
Við settum olíu á mótorlamp-
ann, olíublautan tvist í skálina á
honum svo ekki væri annað en
að bera eldspýtuna að. Tókum
til skammtinn af grænolíunni,
skrúfuðum úr innspýtingsoddinn
svo fljótlegra væri að hella olí-
unni inn, ef í fljótheitum þyrfti
að setja í gang.
Þegar þessu var lokið rofaði
svolítið til, og við sáum fjöru-
kambinn, og enn rofaði til svo
við sáum íbúðarhús nokkuð langt
frá sjónum. Nú var að bíða þess
að enhver kæmi út úr húsi þessu
og þurftum við ekki lengi þess
að einhver kæmi út úr húsi þessu
og ætlaði, að við töldum, að fara
eitthvað, svo við frændur hróp-
uðum í kór:
„Hæ stúlka! hæ stúlka!!“ En
hvort það hefur nú verið af hróp-
unum okkar eða af einhverju
öðru, að þá fór stúlkan sem snar-
ast í bæinn ,og sáum við þar
enga hreyfingu framar.
Við töldum að gott væri nú að
hafa einhverja kænu til að fara
í land á, en við höfðum ekkert
þess háttar. Að vísu höfðum við
einn björgunarhring, og ég var
með stórt koffort, svo það gat
verið möguleiki að komast í land
á þessu. en ég var og ósyndur,
svo frændi tók fyrir allar til-
raunir til landferða, og taldi
meðal annars því til foráttu, að
stúlkan gæti verið ein heima, og
hann vildi ekki taka ábyrgð á
því, ef ég kæmist í land. Þetta
gæti líka verið huldukona við
stóran stein þó okkur sýndist það
vera hús í þokunni.
Eftir fimm tíma legu þarna
fór þokan að sveiflast frá, nokk-
ur vindur var þá kominn, og sjó
tekið að auka, svo þá var ekki
til setu boðið.
Vélin var sett í gang, og mis-
tókst ekki, svo við áttum eina
gangsetningu til góða. Keðjan
var dregin inn, og akkerið tekið
úr botni til að vita hvort fast
væri, en svo var ekki, var það
þá látið taka botn, svo bátinn
ræki ekki.
Allt í einu svifti þokunni svo
vel frá að nokkuð sá upp á landið
og þekkti þá skipstjórinn stað-
inn þegar í stað, og sagði að
okkur væri óhætt að sigla áfram
gegnum sundið, við værum í
Skaganum. Nú var ekki beðið
157