Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2003, Blaðsíða 68

Óttar Sxeinsson hefur skrifað bókina Útkall Árás á Goðafoss. Hér birtist kafli
úr bókinni þar sem segir frá siglingu skipsins á lokaleið þess til íslands
Siglt til móts við dauðann
s
Iþessari ferð hafði Baldur háseti
ekki séð neitt skip skotið niður
... honum fannst gott til þess að
vita að öldur stríðsins hafði lægt:
„Siglingin heim frá Skotlandi var
þægileg fyrstu þrjá dagana. Oft
hafði ég verið sjóveikur í óveðri og
var því feginn að sleppa við slíkt.
En ég vissi að því betra sem veðrið
var því meiri hætta var á árás kaf-
báta. í haugasjó var ekki mikil
hætta á slíku.
Ég var staddur niðri í vél. Þetta
sumar höfðum við oft fengið okkur
sturtubað í vélarrúminu. Þar var
slanga með rennandi sjó og menn
skoluðu af sér. Allt í einu var djúp-
sprengju varpað í sjóinn einhvers
staðar langt í burtu. Eftir þetta fór
ég að hugsa um vélamennina og
vorkenna þeim, þetta var svoleiðis
svakalegt dúndur þegar hljóðbylgj-
an skall á síðunni neðansjávar, ó-
trúlegur hávaði, högg og dynkur.
Ég hafði aldrei upplifað önnur eins
læti. Oft hafði ég verið í koju og
fundið þessi högg en það var allt
annað að vera niðri í vél, neðar í
skipinu, þar sem aðeins óein-
öngruð skipssíðan var á milli -
þetta var margfalt verra.
Ég hugsaði hvernig tilfinning það
væri þá að vera í kafbáti sem verið
væri að bombardera. Að vera í kafi
rétt hjá þar sem sprengjurnar
springa. Drottinn minn dýri, mér
varð oft hugsað til þess. Aumingja
mennirnir sem voru í þeirri að-
stöðu. Ég gat ekki annað en kennt í
brjósti um þessa ungu Þjóðverja
sem voru lokaðir inni í kafbátum.
Það var ekki eins og þeir væru sjálf-
boðaliðar. Ég fann líka til með Bret-
unum sem voru á litlu
fylgdarskipunum, korvettunum.
Þau skip voru með aflmiklar vélar
og sigldu oft nálægt okkur, jafnvel
upp í ölduna, og það var eins og
skipin væru að fara á kaf. Úti á þil-
fari stóðu svo vesalings dátarnir í
dökkum, fátæklegum ullarstökkum
með hettu. Bandarikjamenn voru
aftur á móti í vatnsþéttum göllum.
En þegar öllu var á botninn hvolft
þá var ég ekki hræddari en svo að
( þegar kafbátaárás var gerð að næt-
urlagi og áhöfn og farþegar ræstir
Stefán Dagfinnsson, 2. stýrimaður á Goðafossi.
Eymundur Magnússon 1. stýrimaður á Goðafossí.
þá sneri ég mér stundum bara á
hina hliðina og sofnaði aftur.“
Rétt upp úr hádegi miðvikudag-
inn 8. nóvember sáu skipverjar á
U-300 fiskiskip í mikilli fjarlægð
sem stefndi til Reykjavíkur.
Skðmmu síðar sáust tvö önnur
fiskiskip á sömu leið. Um kaffi-
leytið sást hins vegar til varðbáts
sem var aðeins í um 2500 metra
fjarlægð. Hann nálgaðist. Kom
stöðugt nær. Hvað myndi gerast?
Báturinn fór svo fram hjá U-300 í
aðeins 400 metra fjarlægð. Ekkert
gerðist en skyndilega sást til flug-
vélar. Hún var í 20 km fjarlægð
og skömmu síðar sást til tveggja
orrustuflugvéla sem sveigðu fyrir
Garðskaga. Nokkrum mínútum
síðar var varðbáturinn kominn úr
augsýn kafbátsmanna. Rétt fyrir
kvöldmat var orðið dimmt. „Fór-
um fram hjá fjórum fiskiskipum,"
skráði einn skipverja i dagbók
kafbátsins.
Eftir að Goðafoss sigldi frá
Loch Ewe var Sigurður skipstjóri
gjarnan í síða vatteraða frakkan-
um sem Bretarnir höfðu gefið
honum. Baldri líkaði vel við skip-
stjórann:
„Sigurður var hress og við-
mótsþýður við okkur hásetana
þótt hann ætti það
til að rexa stundum í stýri-
mönnunum - þeir væru ekki að
sigla alveg á réttum stað í skipa-
lestinni og svo framvegis. En það
var ekki til hroki í skipstjóran-
um.
Eitt sinn heyrði ég Sigurð tala
við Eymund stýrimann. Skip-
stjórinn hélt tölu
um hvað væri að gerast í dálitl-
um skammartón við stýrimann-
inn.
,Jaaaáá,“ sagði svo Eymundur
alveg sallarólegur.
„Segir þú bara já?“ sagði skip-
stjórinn, ekki alveg ánægður með
svarið.
Það var eins og karlinn vildi fá
fjör í samræðurnar. Mér þótti
Sigurður prýðismaður og þótti
vænt um hann eins og stýri-
mennina. Ég held þetta hafi mest
verið striðni í karlinum."
68 - Sjómannablaðið Víkingur