Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2003, Blaðsíða 71

Hann lagðist rosalega illa í mig - að
það væri verið að mála svart yfir bláu
röndina. Mér var ómögulegt að sofna aft-
ur. Ég lá andvaka og órólegur í rúrninu
þar til ég þurfti að fara á fætur til að
mæta í vinnu hjá Loftleiðum úti í Vatna-
görðurn klukkan átta.“
Um nóttina hafði Guðmundur Finn-
bogason verið að sjá um brauð og álegg
fyrir næturvaktirnar en nú fór hann að
sinna morgunmatnum. Eftir það var farið
að leggja drög að síðasta málsverðinum
fyrir farþega og áhöfn - hádegishlaðborði
- því gert var ráð fyrir að koma til
Reykjavíkur eftir hádegið:
„Við höfðum fengið ágætis veður
lengst af, bæði á útleið og heimleið, en
nú hafði verið suðvestanstormur, rudda-
veður, mikill sjógangur og læti í skipinu
- Goðafoss valt mikið og tók mikinn sjó
inn á sig. Undir morgun hafði veður og
skyggni þó batnað töluvert og skipstjór-
inn ákvað að fara grunnt fyrir Reykjanes,
um Húllið sem kallað er.
Guðmundur var farinn að hlakka til að
koma heim þennan dag - að komast í
land og hitta sína nánustu:
„Móðir mín, faðir og bróðir voru öll
flutt til Reykjavíkur. í kvöld, þegar við
hittumst, yrðu fagnaðarfundir. Ég var
líka farinn að hugsa til gamla skipsins
míns, Brúarfoss. Hvar skyldi hann nú
vera? Ég hafði fengið loforð hjá Guðjóni
ráðningarstjóra unt að fá að fara aftur
þangað eftir túrinn á Goðafossi.“
Búrmaðurinn Arnar var kominn á fullt
við að undirbúa síðustu máltíð þessa túrs
sem staðið hafði yfir í átta vikur.
„Kveðjumáltíðirnar voru alltaf höfð-
inglegar og mikið i þær lagt.
Kalkúnn átti að vera í matinn klukkan
tólf.
En nú tóku áleitnar hugsanir að sækja
á malreiðslumanninn - í andaglasinu í
Laufási tæpu hálfu öðru ári áður hafði
10. nóvember árið 1944 verið nefndur -
dagurinn í dag.
Arnari fannsl þessar hugsanir rnjög ó-
þægilegar. En þær leituðu á hann aftur
og aftur. Búrmaðurinn var korninn með
hnút í magann. Um leið og hann vaknaði
hafði hann hugsað um að nú væri runn-
inn upp dagurinn sem andaglasið hafði
sagt fyrir urn að skip hans yrði skotið
niður:
„Ég hafði verið hvattur til að hætta
hreinlega til sjós en ég hafði ekki mikla
trú á spám og draumum. En ég gat ekki
ýtt þessu frá mér. Við sjómenn erurn
gjarnan dálítið hjátrúarfullir. Hvar voru
lil dæmis allar rotturnar?
liöfðu þær farið í land í New York? Ég
reyndi að bægja þessunt hugsunum frá
mér.“
Klukkan hálfníu um morguninn var
Eymundur Magnússon 1. stýrimaður að
fara af vakt og Stefán Dagfinnsson, 2.
stýrimaður, að laka við. Nú var skyggnið
orðið hátt í þrír kílómetrar. Sigurður
skipstjóri hafði ákveðið að skipalestin
skyldi sigla fyrir Reykjanes: Goðafoss,
kaupskipið Ulla og fylgdarskipin Honn-
ingsvaag og Northern Reward.
Ingólfi hafði fundist nóttin fremur erf-
ið:
„ l’að hafði munað sáralitlu þegar við
vorurn að snúa að við lentum í árekstri
við annan togarann um nóttina. En nú
kom í ljós að Shirvan hafði ekki snúið
upp í veðrið og beðið og heldur ekki
Baltara. Eftir voru aðeins Ulla,
Goðafoss og tvö vopnuð fylgdarskip.
I’egar við sigldum norður fyrir Reykja-
nesið komumst við í tímabundið land-
var.“
(Fyrirsögn er blaðsins)
Sjómannablaðið Víkingur - 71