Náttúrufræðingurinn - 1935, Blaðsíða 41

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 181
.........................................mmmmmmmmmmi
Gíraffi á vörubílnum.
Þegar raaður kemur í dýragarða stóru borganna, og dáist að
dýrunum, sem þar eru, dettur manni ef til vill ekki í hug, hve
mikla erfiðleika það hefir kostað, að afla þeirra, langt burtu, í
fjarlægum löndum, þar sem er hið „vilta“ heimkynni þeirra, og
flytja þau til álfunnar. í bókum þeirra manna, sem um slíkar
veiðiferðir skrifa, gefur að lesa hinar skemmtilegustu lýsingar
á dýraveiðunum, og erfiðleikum þeim — og hættum —, sem
þeim fylgja.
Eg er hræddur um, að fólkinu hérna á okkar fáskrúðuga fs-
landi, myndi verða starsýnt á gíraffa, sem stæði á vörubílspalli,
á ferðalagi um landið. Þetta má sjá í heimkynnum gíraffans, þar
sem að verið er að veiða hann handa dýragörðunum í Evrópu.
Dýragarðarnir gera út af örkinni mikla leiðangra, til þess að ná
í dýr fjarlægra landa, einkum stóru dýrin, sem ekki eru gripin
með tómum höndum. Eftir því sem mér hefir skilist, eru það
helzt ungviðin af stóru dýrunum, sem verða fyrir „valinu“, og
ástæðan er sennilega ofur einföld, nefnilega sú, að fullorðnu dýrin
er lítt mögulegt að vinna, nema leggja þau að velli.
Dr. Lutz Heck, sem farið hefir til Afríku til þess að ná í
dýr fyrir dýragarðinn í Berlín, segir skemmtilega frá gíraffa-
veiðum í Afríku í bók sinni: „Aus der Vildnis in den Zoo“ (Berlin,
1930). Menn fóru ríðandi á fráum hestum að gíraffahjörðinni,
og þegar dýrin tóku til fótanna, þreyttu hestarnir hlaup við þau
og dróu þau uppi, einkum þau, sem ennþá voru ung og óþroskuð.
Mennirnir, sem sátu á hestunum, brugðu leðursnöru um hálsinn
á gíröffunum og drógu grímur á höfuð þeirra, til þess að þau
skyldu ekki hræðast, einkum hljóðið í vörubílnum, sem átti að
flytja þau í kvíarnar, þar sem þau voru geymd, þangað til lagt
var af stað til Evrópu. Gíraffarnir, sem þeir veiddu, voru 2—3
metrar á hæð, og höfundurinn gizkar á, að þeir hafi verið frá 6
til 9 mánaða gamlir. Einn daginn fengu þeir þrjá.
Á. F.