Náttúrufræðingurinn - 1944, Blaðsíða 13

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
67
Svo drógu þau það að landi. Rcll hjá bænum í Staflioltsey geng-
ur gamall túngarður út í síkið og myndar vikur beggja vegna.
Inn í aðra víkina drógu hjónin hreiðrið sitt, með fjórum eggj-
um í. Það létti slarf þeirra að hátt var í síkinu og sef líll vaxið.
Morguninn eftir var komið ógurlegt rok, en öldurnar brotn-
uðu á túngarðinum gamla, svo eggin sakaði ekki. Ekki fluttu
flórgoðarnir hreiðrið i burtu aftur í þetta sinn. En það ger.ðu
þcir í annað sinn, er líkt stóð á og höguðu séi’ í öllu líkt og áður.
Ekki hefi ég séð þetta sjálfúr, en hefi fvrir mér orð þeirra
manna, er ég trúi betur en sjálfum mér.
Einu sinni vakti drengur yfir lúninú. Ivlúkkan fjögur átli
liann að reka fé og hesta nokkuð langan veg l'rá hænum og hátta
síðan. Fólk reis snemma úr rekkju og anpaðist vörzluna eftir
það. A hótma i síki einu áttu flórgoðar egg. Hóhninn var ekki
nema tæpt fel á Iivern veg. Sá var siður drengsins að tieim-
sækja þau hjónin er leið lá framhjá, en það var nálega á hverri
nóttu, er tiann rak fénaðinn frá túninú. A nóltunni eru fuglar
yfirleitt sj)akari en á daginn. Helgi og friður eru einkenni hinn-
ar björtu, norrænu nætur, þó þar geti brugðið frá venju. Eina
nóttina, er drengurinn nálgaðist sikið, sá bann að veiðibjalla
sveimaði yfir breiðrinu. En jafnskjótt og hún lækkaði flugið
og bjóst lil að grípa eggin, lirökk hún lil baka. Drengurinn
hraðaði för sinni sem mest hann mátti, og þegar liann kom
nær sá hann að flörgoðarnir höfðu nefin aðeins upp úr vatn-
inu, en jafnskjótl og veiðibjallan ætlaði að gri]>a eggin, hopp-
uðu þeir up]) og reyndu að höggva óvininn.
En þetta var ójafn leikur. Flórgoðarnir mæddusl og senni-
legá hefðu þeir beðið lægri lilnt, ef drengurinn tiefði ekki
Jijálpað þeim. Hann henti hnausum og öllu er liann náði í átl-
ina til veiðibjöllunnar, og loks flaug lum burl og scltist á síki
rétt hjá, cins og hún væri aðeins að bíða eftir tækifæri til að
hefja leikinn að nýju. Svö leið og l>eið og fólk kom á fætur.
Túnið var fullt af l'é, þvi varzlan hafði gleymst. Og sá er cndir
sögunnar að veiðihjallan fétl fyrir skoti þess manns, er gjarna
vitdi vernda þá veikari. En var það ímyndun ein að i hinum
undurfögru brestandi augum ræningjans mælti sjá undrun
eina, en enga hræðsln við hið óþekkta — dauðánn?
Æskuvinur minn. Ég er hræddari um þig i lífsbaráttunni en
flesta þá fugla er ég þekki. Þú átt enga söngrödd, sem getur
verndað þig i sambúðinni við manninn. í lífsvenjum þínum
og eðli. eru óvenjulegar hættur fólgnar. Og ef til vill bíða þín